หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1999

เมื่อพูดจบ เหล่าฟ่านก็สั่งให้บริกรนำเหล้ามาอีกไห เฉินผิงยิ้มจางๆ ให้เขาและชำระเงิน

จากนั้นเขาก็หยิบเงินออกมากองหนึ่งวางไว้บนเคาน์เตอร์บาร์และพูดกับบริกรว่า “ฉันจะทิ้งเงินไว้ที่นี่ จากนี้ไปไม่ต้องเก็บเงินจากสุภาพบุรุษคนนี้เมื่อเขามาดื่มที่นี่”

“ตกลงครับ...” เมื่อสังเกตเห็นเงินสดปึกหนึ่ง บริกรก็รีบเก็บมันไปทันที

เหล่าฟ่านหัวเราะอย่างเบิกบาน “ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่หนักแน่น คุณดีกว่าตาแก่ขี้เหนียวคนนั้นตั้งเยอะ มาเถอะ เราไปที่บ้านของผมกัน”

เหล่าฟ่านยังคงหัวเราะและโอบไหล่ของเฉินผิง

หลังจากมองเหล่าฟ่านอย่างหงุดหงิดแล้ว หูหม่าซือก็ออกจากบาร์ไปกับพวกเขา

หลังจากออกจากร้านได้ไม่นาน เฉินผิงรู้สึกเหมือนมีใครบางคนติดตามพวกเขาจากด้านหลัง ในขณะที่เขากำลังจะหันหลังไปเพื่อดูว่าเป็นใคร แต่เหล่าฟ่านกลับตบที่ไหล่ของเขาเบาๆ และเตือนว่า “เดินต่อไป…”

เฉินผิงฟังคำแนะนำของชายชราและเดินต่อไป ทำราวกับว่าเขาไม่สนใจว่ามีใครบางคนกำลังเดินตามพวกเขามา

เมื่อพวกเขามาถึงมุมเปลี่ยว เหล่าฟ่านก็หยุดเดิน ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาก็สว่างขึ้นในทันที

“แสดงตัวออกมา ไม่ก็เตรียมตัวตายซะ” เสียงของเหล่าฟ่านแผ่วเบาแต่กลับสะท้อนด้วยพลังมหาศาล จนสามารถได้ยินได้อย่างชัดเจนแม้จะอยู่ห่างออกไปหลายร้อยฟุต

หลังจากได้ยินเสียงของเหล่าฟ่าน ผู้ฝึกยุทธ์สองในชุดซามูไรก็โผล่ออกมาจากที่ซ่อนของพวกเขา

“พวกไร้ค่าจากตระกูลวาตานาเบะ แกกล้าดียังไงถึงสะกดรอยตามฉันมา?” เหล่าฟ่านหรี่ตาลง รัศมีแห่งการฆ่าของเขาล้อมรอบซามูไรทั้งสองทันที

ซามูไรทั้งสองตกใจกลัวจนตัวสั่นและทรุดตัวลงคุกเข่า “ยกโทษให้เราด้วยครับ คุณเหล่าฟ่าน เราไม่ได้ตั้งใจจะตามคุณ เราแค่ตามเขามา…” พวกเขาอธิบายพร้อมชี้นิ้วไปที่เฉินผิง

เหล่าฟ่านดูออกว่าพวกเขาไม่มีความกล้าพอที่จะสะกดรอยตามเขา เขาถามซามูไรทั้งสองไปว่า “เขาเป็นเพื่อนของฉัน พวกแกตามเขามาทำไม?”

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมซามูไรสองคนจากตระกูลวาตานาเบะถึงหวาดกลัวคนขี้เมารุงรังคนนี้และถึงขนาดเรียกเขาว่าคุณเหล่าฟ่าน ตระกูลวาตานาเบะมีอิทธิพลมากที่สุดในซีจิงจริงหรือ? ฉันคิดว่าไม่มีใครกล้ามีปัญหากับพวกเขา แต่พวกเขาดูเหมือนจะกลัวที่จะมีเรื่องกับเหล่าฟ่านมากกว่า

“เกิดอะไรขึ้นเหรอเหล่าฟ่าน? ทำไมซามูไรจากตระกูลวาตานาเบะถึงเรียกนายซะดิบดีว่าคุณเหล่าฟ่าน แล้วทำไมพวกเขาถึงกลัวนายหัวหดขนาดนั้น?” หูหม่าซือถามอย่างสับสน

“เพราะพวกเขารู้ว่าฉันจะฆ่าพวกเขาถ้าพวกเขาทำให้ฉันรำคาญ” เหล่าฟ่านตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ

เมื่อหูหม่าซือต้องการถามเพิ่มเติม แต่เหล่าฟ่านกลับพูดแทรกขึ้นว่า "เอาล่ะ ไว้ฉันจะบอกนายเองเมื่อเราไปถึงบ้าน”

หูหม่าซือและเฉินผิงเดินต่อไปกับเหล่าฟ่านอยู่อีกครึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งในเขตชานเมือง

หมู่บ้านดูสงบสุข และบ้านของเหล่าฟ่านก็ตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้าน

อย่างไรก็ตาม ตัวบ้านดูทรุดโทรมมาก มันไม่มีอะไรมากไปกว่าเพิงไม้เก่าๆ ที่ผุพัง