“มีอะไรเหรอ นายท่าน?” เมื่อยูมิโกะสังเกตเห็นเฉินผิงหน้าเปลี่ยนสี เธอก็รีบเอ่ยถามขึ้นมาทันที
“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมีแขกนะ” เฉินผิงกล่าวพลางแสยะยิ้ม
“แขกงั้นเหรอ?” ยูมิโกะมองตามสายตาของเฉินผิงแล้วหันหน้าไปไปทางประตูด้วยสีหน้าสับสน แต่กลับไม่เห็นใครสักคน
“นายท่าน ฉันไม่เห็นใครสักคนตรงประตูเลยนะ” ยูมิโกะกล่าวด้วยท่าทางสับสน
“แขกของพวกเราน่าจะมาถึงในไม่ช้านี้แล้วล่ะ!” เฉินผิงกล่าวขึ้น
ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปแล้วระเบิดพลังที่มองไม่เห็นใส่กำแพง
เงาร่างหนึ่งพลันปรากฎบนกำแพงที่เคยว่างเปล่าพร้อมรีบกระโจนตัวออกมา จากนั้นเขาก็ร่อนลงสู่พื้นแล้วถอยร่นด้วยความเร็วราวฟ้าผ่า!
“มีผู้บุกรุกเข้ามาที่นี่!” ยูมิโกะกล่าว
เมื่อสังเกตเห็นเช่นนั้น คนของตระกูลวาตานาเบะก็ไล่ตามเงาร่างสายนั้นไป ฟุมิโอะขมวดคิ้วแล้ววิ่งไล่ตามผู้บุกรุกเช่นกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...