หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2021

“คุณโอโนะ...” แม้คาซูโอะจะเป็นผู้มีอิทธิพลซ้ำยังเคยทำงานเป็นทูต ทว่าก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับใช้คนในศาลเจ้า

อย่างไรเสีย ศาลเจ้าเหล่านี้ก็ถือว่ามีอำนาจสูงสุดในต่าวกั๋ว

“คาซูโอะ คุณมาทำอะไรที่นี่?” ฮิโรอิจิถาม

“คุณโอโนะ ผมรู้ว่าใครเป็นคนฆ่ามาซาโตะกับชิสิมะ” คาซูโอะตอบ

“ใครกัน?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮิโรอิจิก็ลุกพรวดพราดขึ้นนมา

“ต้องเป็นฟุมิโอะ วาตานาเบะกับเฉินผิงแน่” คาซูโอะกล่าวขึ้น

“เป็นมันงั้นเหรอ?” ฮิโรอิจิยื่นรูปถ่ายไปให้

คาซูโอะเหลือบมองแล้วตอบว่า “ถูกต้อง เป็นมันนั่นแหละ ไอ้หมอนี่คือเฉินผิง”

“ทั้งๆ ที่มันเป็นเด็กหนุ่มอายุน้อยเพียงแค่นั้นแท้ๆ แต่มันกลับสามารถฆ่าชิสิมะได้งั้นรึ? ไอ้หมอนี่มีพลังขนาดไหนกันนะ?” มากิถามพลางขมวดคิ้ว

“ที่คุณทานากะถาม ผมไม่แน่ใจเรื่องพลังของมันเอาเสียเลย แต่ผมมั่นใจว่าขุนพลยุทธ์ไม่ใช่คู่ประมือของมันแน่” จากนั้นคาซูโอะก็บอกเล่าประสบการณ์ของตนเองในต้าซย่าให้พวกเขาฟัง

“คุณโอโนะ ได้โปรดเถอะครับ ได้โปรดช่วยผมที...” คาซูโอะบอกทุกอย่างกับพวกเขาก็เพราะเขาอยากจะหาทางหลบหนีมาที่ศาลเจ้า

เขารู้ว่าเทพเจ้าในศาลเจ้าสามารถช่วยถอนพิษที่เฉินผิงบังคับให้ตนกินลงไปได้ในเวลาไม่กี่นาที

ฮิโรอิจิแค่นเสียงพลางเปล่งรัศมีน่าเกรงขามออกมา “ชาวต้าซย่ากล้าดียังไงถึงมาทำให้พวกเราขุ่นเคืองใจ?”

ทันใดนั้นลำแสงสีขาวก็พุ่งออกมาปะทะใส่ร่างของคาซูโอะ

“คุณไม่ได้ถูกพิษสักหน่อย เฉินผิงจะต้องโกหกคุณแน่” ฮิโรอิจิพูด

“คุณโอโนะ ผม...” คาซูโอะไม่เชื่อ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดให้จบ เขาก็สังเกตเห็นมิเอโกะจ้องมองมาที่เขาตาเขม็ง

เฉินผิงตั้งตารอคอยพิธีบวงสรวงที่ศาลเจ้าต่าวกั๋วอย่างใจจดใจจ่อและเริ่มที่จะวางแผนถล่มศาลเจ้าเซนกุระหว่างงานเทศกาล

นับตั้งแต่เฉินผิงมาถึงที่นั่น ยูมิโกะก็เป็นคนที่คอยดูแลชีวิตประจำวันของเขา

ขณะที่เฉินผิงกำลังอาบแดดอยู่นั้น ยูมิโกะก็เอาน้ำผลไม้แก้วหนึ่งมาให้เขา เธอคุกเข่าลงตรงหน้าเขาแล้วเสียบหลอดเข้าไปในปากของเขา

“นายท่าน ดื่มน้ำผลไม้เถอะ” ยูมิโกะเอ่ยเสียงหวาน

“ยูมิโกะ เลิกเรียกผมว่านายท่านเถอะน่า เรียกแค่ชื่อผมก็พอแล้วล่ะ” เฉินผิงรู้สึกไม่สบายใจที่มีคนเรียกเขาแบบนั้น

“นายท่าน คุณเป็นท่านเจ้าตระกูลวาตานาเบะ ฉะนั้นฉันจึงไม่สามารถเรียกชื่อคุณตรงๆ ได้ ในต่าวกั๋ว พวกเราลั่นสัตย์สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อเจ้านายเพียงผู้เดียว เมื่อพวกเรายอมรับใครสักคนเป็นเจ้านาย พวกเราก็จะซื่อสัตย์กับพวกเขาตราบจนลมหายใจเฮือกสุดท้าย” ยูมิโกะอธิบายเสียงแผ่วเบา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงตัดสินใจที่จะปล่อยผ่านและไม่สนใจอีกต่อไป โอ้ ดีเลย งั้นเธออยากเรียกฉันว่าอะไรก็เชิญ

ขณะที่เขากำลังจะจิบน้ำผลไม้ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา เมื่อเขาเงยหน้ามองไปที่กำแพงคฤหาสน์ สายตาของเขาก็แปลเปลี่ยนเป็นเย็นชา