“แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะ?” เฉินผิงถาม
มีแววอาฆาตมาดร้ายผุดขึ้ยในดวงตาของโทโยโทมิพลางกล่าวว่า “ถ้าหากเจ้าปฏิเสธ ฉันก็จะฆ่าเจ้าแล้วทำลายวิญญาณของเจ้าจนไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดอีกเลย! ส่วนเพื่อนๆ ของเจ้า พวกเขาก็จะกลายเป็นเครื่องสังเวยบนแท่นบูชา ฉันจะสังเวยพวกเขาแด่สวรรค์เพื่อแลกเปลี่ยนเอาร่างกายมา”
เมื่อประตูหน้ากระแทกปิด บรรยากาศในศาลเจ้าก็เปลี่ยนไปทันที
หูหม่าซือกับคนอื่นๆ รีบตั้งท่าเตรียมพร้อมต่อสู้
“ใจเย็นๆ ครับ หูหม่าซือ! นี่เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยววิญญาณเท่านั้น! พวกเราไม่มีอะไรต้องกลัว! ผมจะดูดพลังแล้วก็ทำลายศาลเจ้าแห่งนี้! ผมล่ะแปลกใจนักเชียวที่คุณกล้าเรียกตัวเองว่าเทพเจ้า คุณต้องไร้ยางอายสักแค่ไหนกัน? ถ้าในต่าวกั๋วมีเทพเจ้าพรรค์นี้ งั้นผมก็อาจจะต้องดูดพลังพวกนั้นแล้วให้ชาวต่าวกั๋วเปลี่ยนมากราบไหว้ผมแทนเสียแล้วล่ะ!” เฉินผิงเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น
หลังจากกลายเป็นปราชญ์ยุทธ์ เฉินผิงก็แข็งแกร่งขึ้นมากและนั่นก็ทำให้เขามีความมั่นใจมากยิ่งขึ้น
มันกล้าดียังไงมาดูถูกศาลเจ้าและเทพเจ้าของพวกเราแบบนั้น?
ฮิโรอิจิตะโกนด้วยความโกรธจัด “แกมันไอ้คนต่ำช้าน่ารังเกียจ! ฉันจะฆ่าแกซะ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...