“เอาล่ะ ในเมื่อแกคิดว่ามันไม่ยุติธรรม ฉันจะไม่ใช้มันก็แล้วกัน” เฉินผิงกล่าวขึ้นแล้วกระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขาก็หายวับไปทันที
โทโยโทมิมองเฉินผิงเหมือนคนโง่ เขาก็แค่ลองดูเฉยๆ อย่างไรเสียใครมันจะไปสนใจเรื่องความยุติธรรมในการต่อสู้ชี้เป็นชี้ตายกันเล่า?
แต่เขาไม่คาดคิดเลยว่าเฉินผิงจะเก็บกระบี่พิฆาตมังกรจริงๆ
อธิบายสิ่งที่เฉินผิงกระทำได้เพียงอย่างเดียวคือ เขาไม่ได้เอาจริงเอาจังกับโทโยโทมิเลยสักนิด
“จำไว้ซะ ต่อให้ไม่มีกระบี่ แกก็ยังเป็นเศษสวะในสายตาของฉันอยู่ดี” เฉินผิงกล่าว
มือขวาของเขาเปล่งประกายแสงสีทอง จากนั้นเขาก็กระทืบเท้าขวาแรงๆ
พื้นดินพลันยุบตัวลงทันที จากนั้นร่างของเฉินผิงก็พุ่งเข้าหาโทโยโทมิราวกับลูกธนูหลุดออกจากแล่ง
เฉินผิงเคลื่อนไหวรวดเร็วยิ่ง เพียงชั่วพริบตาเดียว เขาก็มาอยู่ตรงหน้าโทโยโทมิแล้ว
“หมัดเซิ่งกวง!” เฉินผิงชกหน้าอกของโทโยโทมิด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...