เฉินผิงปล่อยมือแล้วร่างเหี่ยวแห้งของโทโยโทมิก็ร่วงลงกับพื้นเสียงดังตุ้บ
“ว้าว! รู้สึกดีจัง!”
เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่ปะทุขึ้นภายในตัว ก็ทำให้เฉินผิงรู้สึกตื่นเต้นมาก
แม้ว่าเขาจะดูดพลังของโทโยโทมิ แต่พลังความสามารถของเฉินผิงก็ยังไม่เลื่อนขึ้นสู่ระดับถัดไปเลย
ทั้งๆ ที่พลังของโทโยมิในตอนนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวเล็กๆ ของพลังที่เคยมี ทว่าเฉินผิงก็พอใจกับผลลัพธ์ที่ได้
นอกเหนือไปจากนั้น หลังจากเลื่อนขึ้นสู่ระดับปราชญ์ยุทธ์ เฉินผิงก็ต้องใช้พลังวิญญาณและทรัพยากรอีกเป็นจำนวนมากเพื่อเร่งระดับการฝึกบำเพ็ญฌานขั้นต่อไป
ฮิโรอิจิจ้องมองซากศพเหี่ยวแห้งของโทโยโทมิพร้อมอ้าปากค้าง
เขาคือเทพเจ้าที่ชาวซีจิงเคารพสักการะ เทพเจ้าที่มีผู้ศรัทธานับไม่ถ้วนเคารพนับถือมาหลายศตวรรษกลับถูกกำจัดไปเช่นนี้งั้นเหรอ? เป็นไปได้ยังไงกัน?
แม้ฮิโรอิจิจะไม่อยากเชื่อ แต่ความจริงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขาแล้ว เขาได้ประจักษ์ในความพ่ายแพ้ของโทโยโทมิด้วยตาตนเอง ดังนั้นต่อให้ปฏิเสธไปก็เปล่าประโยชน์
ฟุมิโอะรีบคุกเข่าพลางร้องตะโกนว่า “นายท่านผู้ทรงอำนาจ คุณคือเทพเจ้าตัวจริง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...