หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2052

เฉินผิงแสยะยิ้ม “แกเชื่อจริงๆ เหรอว่าแกยังมีสิทธิ์ที่จะเลือก?”

ฉันมีคาวาซากิอยู่บนเขียงแล้ว เขาคือลูกไก่ในกำมือ

“ฉันอยู่ห่างแค่ก้าวเดียว” คาวาซากิคร่ำครวญ ความเสียใจเผยอยู่บนใบหน้าของเขา “นายสู้ฉันไม่ได้หรอกถ้าฉันได้เป็นเทพยุทธ์”

ถ้าฉันได้เป็นปราชญ์ยุทธ์และบรรลุสู่เทพยุทธ์ เฉินผิงคงสู้ฉันไม่ได้ แม้ว่าโทโยโทมิจะเป็นปราชญ์ยุทธ์ แต่เขาก็เป็นเพียงแค่เงาที่พลังลดลงไปอย่างมาก ในทางกลับกัน ฉันแตกต่าง ถ้าฉันสามารถบรรลุสู่เทพยุทธ์ ฉันคงเป็นเทพยุทธ์ที่ยังมีชีวิตอยู่ซึ่งไร้เทียมทานในยุทธจักร ในยุทธจักรไม่มีระดับการบำเพ็ญฌานที่สูงไปกว่าเทพยุทธ์

“ต่อให้แกตาย มันก็จะลงเอยในแบบเดียวกัน”

เฉินผิงปิดช่องว่างระหว่างเขากับคาวาซากิทีละนิดพร้อมด้วยการมองที่เจ็บแสบ

การเป็นเพียงแค่ผู้ฝึกยุทธ์ พวกเขาคงไม่เข้าใจว่าโลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียนนั้นหน้าตาเป็นเช่นไร

แล้วถ้าเราบรรลุสู่เทพยุทธ์ล่ะ? ต่อให้เราไปถึงอาณาจักรลับหรือโลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียน เราก็อาจยังเป็นคนที่ไม่สำคัญอยู่ดี

ในขณะที่อ้าปากค้างใส่เฉินผิง คาวาซากิก็ไม่อาจเข้าใจถึงแหล่งที่มาของความมั่นใจของเฉินผิง เขารู้ว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตามแต่เขาจะไม่ยอมให้เฉินผิงดูดซับพลังของเขา

คาวาซากิเปล่งเสียงคำรามออกมาทันใด วิญญาณสวรรค์ที่อยู่ในตัวเขาส่องแสงวูบวาบในขณะที่เขาค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นริ้วหมอกสีดำที่พยายามจะหลบหนี

ด้วยการบรรลุระดับการบำเพ็ญฌานที่สูงเท่าระดับของเขา การฟื้นคืนชีพก็อาจเกิดขึ้นได้ตราบเท่าที่วิญญาณสวรรค์ของเขายังคงสมบูรณ์

เฉินผิงหัวเราะเยาะคาวาซากิที่พยายามหลบหนี

จากนั้นเขาก็อ้าปากกว้างและหายใจเข้าอย่างรวดเร็วโดยเรียกกระแสลมแรงที่ดึงวิญญาณสวรรค์ของคาวาซากิให้เข้าสู่ร่างของเขา

ในท้ายที่สุด สิ่งที่หลงเหลืออยู่ก็คือผิวหนังของคาวาซากิ ภายใต้ความร้อนที่แผดเผาของหินอัคนี มันจึงเริ่มลุกไหม้และหดเป็นธุลีในไม่ช้า

คาวาซากิ นักสู้ที่เก่งที่สุดในต่าวกั๋วที่จวนจะบรรลุสู่เทพยุทธ์ได้สลายกลายเป็นควันกระจุกหนึ่งไปแล้วจริงๆ

ไม่มีร่องรอยของเขาที่ถูกทิ้งไว้

ด้านนอกของปล่องภูเขาไฟ ผู้คนจ้องมองไปที่ยอดภูเขาไฟแต่ไม่มีใครกล้าขึ้นไปบนนั้น

ด้วยเหตุนั้น ยอดภูเขาไฟจึงเงียบสงบมาสักพักแล้ว

การสู้รบจบลงแล้วเหรอ? สุดท้ายแล้วใครคือผู้ชนะ?

“ไม่มีทางที่คุณคุโรกิจะปล่อยเขาไป ทำไมคุณคุโรกิถึงไม่ฆ่าเขาล่ะ?”

“หนุ่มคนนี้คงไม่ได้อ้อนวอนขอความเมตตาจากคุณคุโรกิใช่ไหม?”

ผู้คนถกเถียงกันด้วยความสับสน

มีเพียงคาซูโอะที่ดูเหมือนจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะสีหน้าของเขาดูแย่มากราวกับว่าเขาได้กลืนอะไรบางอย่างที่ไม่น่ารื่นรมย์

เมื่อเฉินผิงลงมาถึงด้านล่างแล้ว กลุ่มคนก็แยกออกโดยสัญชาตญาณเพื่อให้เขาเดินผ่านไป

“คุ-คุณเฉินผิง คุณคุโรกิอยู่ไหนล่ะ?” มุโตะถามเฉินผิงโดยมองเข้าไปในดวงตาของเขา

เฉิงผิงเหลือบมองอย่างเย็นชาไปที่มุโตะซึ่งรู้สึกถึงน้ำหนักของภูเขาที่ถล่มลงมาทับเขาในทันที จากนั้นเขาก็คุกเข่าพร้อมกับเสียงดังตุ้บ

“นักสู้ที่เก่งที่สุดที่คุณรู้จักได้ตายไปแล้ว จากนี้ไปจะมีเทพในต่าวกั่วได้เพียงคนเดียวคือผม”

แม้ว่าเฉินผิงจะพูดเบาๆ แต่ชาวต่าวกั๋วทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้นก็ได้ยินถ้อยคำของเขาอย่างชัดเจน