ทางเข้าสู่อาณาจักรลับได้รับการสะกดไว้ด้วยมนต์คาถาหากใครไม่รู้ว่าคาถานั้นคืออะไรพวกเขาก็จะไม่สามารถเข้าไปได้
ฑูตมารดูจะเป็นกังวลขณะที่เขาอธิบายว่า “นายเข้าใจผิดแล้ว แม้ว่าจะเป็นความจริงที่การใช้พลังรุนแรงเพียงอย่างเดียวไม่สามารถจะเปิดทางเข้าสู่อาณาจักรลับได้ แต่ก็ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่สามารถทำได้และฉันก็แน่ใจเลยว่าคนจากสำนักมารจะต้องบอกให้เฉินผิงรู้เรื่องนี้ จึงเป็นไปได้ที่เขาจะได้เดินทางออกไปค้นหามันแล้ว ถ้าหากเขาพบมัน เขาก็จะสามารถเข้าสู่อาณาจักรลับของเราได้อย่างง่ายดาย ซึ่งไม่เพียงแต่เขาจะสามารถเข้าสู่คุกใต้ดินได้เท่านั้น เขายังจะสามารถเข้าถึงสถานที่ที่เราอยู่อาศัยและฝึกวิชาได้อีกด้วย”
หนิงจื้อตกใจมาก “มันคือสิ่งใดเหรอครับ จึงมีพลังอำนาจมากเช่นนั้น?”
“มันคือคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์แห่งตระกูลไป๋เหลียน…ไม่ว่าอย่างไรนายก็ควรจะไปที่ตระกูลไป๋เหลียนและคุยกับเขาในนามของสำนักใจทมิฬ แล้วเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาเต็มใจที่จะช่วย มันจะเป็นการดีที่สุดถ้านายสามารถจับเป็นเฉินผิงได้ แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ฆ่าเขาซะ แต่ในครั้งนี้นายต้องแน่ใจว่าเขาตายจริงๆ!”
เมื่อพูดจบแล้วทูตมารก็หยิบเอาน้ำเต้ายาวสิบเซนติเมตรที่มีเชือกสีแดงผูกติดอยู่ด้วยออกมา
จากนั้นเขาก็กล่าวเสริมขึ้นว่า “ผู้นำของตระกูลไป๋เหลียนเป็นปรมาจารย์ในการสร้างอาวุธและชอบสะสมพวกของวิเศษหากว่านายนำสิ่งนี้ไปให้เขา ฉันแน่ใจว่าเขาจะยอมให้ความร่วมมือกับนายอย่างแน่นอน”
ขณะที่พูดเขาก็ยื่นน้ำเต้าไปให้หนิงจื้อ
หนิงจื้อตรวจดูน้ำเต้าก่อนที่จะถามอย่างสงสัยว่า “ท่านทูตมารครับ น้ำเต้านี้เป็นของวิเศษล้ำค่ารึเปล่าครับ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...