หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2062

ทางเข้าสู่อาณาจักรลับได้รับการสะกดไว้ด้วยมนต์คาถาหากใครไม่รู้ว่าคาถานั้นคืออะไรพวกเขาก็จะไม่สามารถเข้าไปได้

ฑูตมารดูจะเป็นกังวลขณะที่เขาอธิบายว่า “นายเข้าใจผิดแล้ว แม้ว่าจะเป็นความจริงที่การใช้พลังรุนแรงเพียงอย่างเดียวไม่สามารถจะเปิดทางเข้าสู่อาณาจักรลับได้ แต่ก็ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่สามารถทำได้และฉันก็แน่ใจเลยว่าคนจากสำนักมารจะต้องบอกให้เฉินผิงรู้เรื่องนี้ จึงเป็นไปได้ที่เขาจะได้เดินทางออกไปค้นหามันแล้ว ถ้าหากเขาพบมัน เขาก็จะสามารถเข้าสู่อาณาจักรลับของเราได้อย่างง่ายดาย ซึ่งไม่เพียงแต่เขาจะสามารถเข้าสู่คุกใต้ดินได้เท่านั้น เขายังจะสามารถเข้าถึงสถานที่ที่เราอยู่อาศัยและฝึกวิชาได้อีกด้วย”

หนิงจื้อตกใจมาก “มันคือสิ่งใดเหรอครับ จึงมีพลังอำนาจมากเช่นนั้น?”

“มันคือคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์แห่งตระกูลไป๋เหลียน…ไม่ว่าอย่างไรนายก็ควรจะไปที่ตระกูลไป๋เหลียนและคุยกับเขาในนามของสำนักใจทมิฬ แล้วเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาเต็มใจที่จะช่วย มันจะเป็นการดีที่สุดถ้านายสามารถจับเป็นเฉินผิงได้ แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ฆ่าเขาซะ แต่ในครั้งนี้นายต้องแน่ใจว่าเขาตายจริงๆ!”

เมื่อพูดจบแล้วทูตมารก็หยิบเอาน้ำเต้ายาวสิบเซนติเมตรที่มีเชือกสีแดงผูกติดอยู่ด้วยออกมา

จากนั้นเขาก็กล่าวเสริมขึ้นว่า “ผู้นำของตระกูลไป๋เหลียนเป็นปรมาจารย์ในการสร้างอาวุธและชอบสะสมพวกของวิเศษหากว่านายนำสิ่งนี้ไปให้เขา ฉันแน่ใจว่าเขาจะยอมให้ความร่วมมือกับนายอย่างแน่นอน”

ขณะที่พูดเขาก็ยื่นน้ำเต้าไปให้หนิงจื้อ

หนิงจื้อตรวจดูน้ำเต้าก่อนที่จะถามอย่างสงสัยว่า “ท่านทูตมารครับ น้ำเต้านี้เป็นของวิเศษล้ำค่ารึเปล่าครับ?”

ท่านฑูตมารโบกมือไล่เขา “อย่าถามมากนัก แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ ฉันแน่ใจว่าท่านผู้นำแห่งตระกูลไป๋เหลียนจะบอกนายถึงความสวยงามของน้ำเต้านี้เองเมื่อถึงเวลานั้น”

หนิงจื้อคุกเข่าข้างหนึ่งลง แล้วพยักหน้ารับก่อนที่จะสัญญาว่า “ผมจะทุ่มเทจนสุดกำลังเพื่อทำภารกิจนี้ให้สำเร็จและจับเป็นตัวเฉินผิงมาด้วยครับ”

ตระกูลไป๋เหลียนตั้งอยู่ในดินแดนห่างไกลในเทือกเขาบูหยุนและปลีกตัวออกจากโลกภายนอก จึงทำให้เป็นสถานที่ที่คนธรรมดาไม่อาจจะค้นพบได้

นอกจากนั้นเส้นทางอันสูงชันบนภูเขาก็ยังทำให้โจรธรรมดาๆ ไม่อาจจะไปถึงได้ด้วย

ดังที่มีผู้กล่าวไว้ ไม่มีสถานที่ใดในโลกที่จะยากเย็นเกินกำลังผู้ฝึกยุทธ์และผู้บำเพ็ญเพียรจะไปถึงได้

ขณะนั้นหนิงจื้อแหงนหน้าขึ้นมองไปที่ประตูอันโอฬารของตระกูลไป๋เหลียน ขณะที่เขายืนอยู่ตรงทางเข้า ทั้งสองด้านของประตูไม่มียามเฝ้า แต่ถูกแทนที่ไว้ด้วยรูปปั้นของมังกรและเสือ เมื่อมองผ่านประตูหนิงจื้ออก็ไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความมืดมิดตรงเบื้องหน้าของเขา

ฉันแน่ใจเลยว่าคงจะไม่มีใครเดาออกว่าแทนที่จะเป็นยามเฝ้าประตูพวกเขากลับมีของวิเศษสองชิ้นนี้คอยเฝ้าสถานที่นี้แทนแม้แต่ในโลกสถานบันเทิงหรือตระกูลอันทรงเกียรติก็ไม่คิดว่าจะมีมาตรการการรักษาความปลอดภัยได้เช่นนี้

ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างของชายวัยกลางคนในชุดเสื้อคลุมเดินออกมา แล้วตวาดใส่ว่าหนิงจื้อว่า “คุณเป็นใคร?”

“ผมชื่อหนิงจื้อแห่งสำนักใจทมิฬครับ ผมมาที่นี่เพื่อขอพบท่านผู้นำของตระกูลไป๋เหลียน” หนิงจื้อตอบอย่างสุภาพ

แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีความแข็งแกร่งของปราชญ์ยุทธ์ในระดับสี่แล้ว และชายตรงหน้าของเขาก็เป็นเพียงแค่ขุนพลยุทธ์เท่านั้น แต่เขาก็ยังไม่กล้าที่จะแสดงท่าทีดูหมิ่นออกมาแม้แต่น้อย “สำนักใจทมิฬงั้นเหรอ?” ชายวัยกลางคนตกตะลึงไปคู่หนึ่ง “ตามผมมา…”

ด้วยเหตุนี้หนิงจื้อจึงติดตามชายวัยกลางคนเข้าไปในคฤหาสน์ไป๋เหลียน

แม้ว่าเขาจะก้าวเข้าสู่คฤหาสน์ไป๋เหลียนได้แล้ว แต่เขาก็สังเกตเห็นได้ว่าเขานั้นสามารถมองเห็นได้ในระยะไกลเพียงแค่ประมาณสิบเมตรเท่านั้น ในขณะที่ส่วนต่อไปจากนั้นถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควัน

ฉันคาดว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่จะสามารถมองเห็นอาณาเขตทั้งหมดของคฤหาสน์ไป๋เหลียนได้ หนิงจื้อเฉลียวใจว่าสถานที่ทั้งหมดนี้ถูกปกคลุมไว้ด้วยของวิเศษขนาดใหญ่ ซึ่งมันก็จะสามารถอธิบายได้ถึงการมองเห็นที่จำกัดของเขานี้