ชายวัยกลางคนพาหนิงจื้อไปที่มุมด้านหนึ่งของห้องนั่งเล่นแล้วเคาะประตู “มีสมาชิกจากสำนักใจทมิฬมาขอพบท่านครับ”
“โอไม่นะ คงจะเป็นพวกที่น่ารำคาญอีกแล้วอย่างแน่นอน ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันเคยพบเจ้าคนพวกนี้มากี่คนแล้ว” เสียงตะโกนดังขึ้นจากในห้องอย่างไม่พอใจ แต่ถึงกระนั้นหนิงจื้อก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้ “ให้เขาเข้ามา”
ชายวัยกลางคนเปิดประตูแล้วเตือนหนิงจื้อว่า “เชิญเข้าไปข้างในได้ แต่ตามกฎแล้วคุณมีเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงในการที่จะพูดในสิ่งที่คุณต้องการ”
หนิงจื้อหยุดลงชั่วขณะ เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าคฤหาสน์ไป๋เหลียนมีกฎให้ปฏิบัติตามดังที่ว่านี้
แต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่ได้กวนใจเขามากนักที่ถูกจำกัดเวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง เพราะนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะถ่ายทอดข้อความของเขาได้
เมื่อเข้ามาถึงก็ได้รับการต้อนรับด้วยภาพของเด็กหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับเขาที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ขณะถือพัดไว้ในมือโดยมีหญิงสาวสวยคนหนึ่งกำลังนวดหลังให้เขาอยู่
ชายหนุ่มหรี่ตาลงแล้วมองไปที่หนิงจื้อขณะพูดที่ว่า “คุณมีเวลาครึ่งชั่วโมงที่จะเลือกสิ่งที่คุณต้องการ เมื่อเลือกได้แล้วคุณก็จะถูกเรียกเก็บเงินตามมูลค่าของสิ่งที่อยากได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...