หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2063

ชายวัยกลางคนพาหนิงจื้อไปที่มุมด้านหนึ่งของห้องนั่งเล่นแล้วเคาะประตู “มีสมาชิกจากสำนักใจทมิฬมาขอพบท่านครับ”

“โอไม่นะ คงจะเป็นพวกที่น่ารำคาญอีกแล้วอย่างแน่นอน ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันเคยพบเจ้าคนพวกนี้มากี่คนแล้ว” เสียงตะโกนดังขึ้นจากในห้องอย่างไม่พอใจ แต่ถึงกระนั้นหนิงจื้อก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้ “ให้เขาเข้ามา”

ชายวัยกลางคนเปิดประตูแล้วเตือนหนิงจื้อว่า “เชิญเข้าไปข้างในได้ แต่ตามกฎแล้วคุณมีเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงในการที่จะพูดในสิ่งที่คุณต้องการ”

หนิงจื้อหยุดลงชั่วขณะ เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าคฤหาสน์ไป๋เหลียนมีกฎให้ปฏิบัติตามดังที่ว่านี้

แต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่ได้กวนใจเขามากนักที่ถูกจำกัดเวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง เพราะนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะถ่ายทอดข้อความของเขาได้

เมื่อเข้ามาถึงก็ได้รับการต้อนรับด้วยภาพของเด็กหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับเขาที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ขณะถือพัดไว้ในมือโดยมีหญิงสาวสวยคนหนึ่งกำลังนวดหลังให้เขาอยู่

ชายหนุ่มหรี่ตาลงแล้วมองไปที่หนิงจื้อขณะพูดที่ว่า “คุณมีเวลาครึ่งชั่วโมงที่จะเลือกสิ่งที่คุณต้องการ เมื่อเลือกได้แล้วคุณก็จะถูกเรียกเก็บเงินตามมูลค่าของสิ่งที่อยากได้”

หนิงจื้อแปลกใจจนตั้งตัวไม่ทันกับคำพูดของชายหนุ่ม แต่เมื่อเขาได้สังเกตเห็นของวิเศษมากมายที่จัดแสดงไว้รอบห้องเขาก็เข้าใจเหตุผลนั้น

เขาถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนที่มาซื้อของวิเศษเหล่านั้น ซึ่งนั่นไม่ใช่เหตุผลที่เขามาเยือนในครั้งนี้

“ผมขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อซื้อของวิเศษเหล่านั้น ไม่ทราบว่าท่านซื่อชิงเผยอยู่ที่นี่หรือเปล่า?” หนิงจื้อถามอย่างตรงไปตรงมา

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเขาเอ่ยถึงซื่อชิงเผย แล้วจ้องมองดูเขาอย่างระแวดระวัง ถามหาพ่อผมทำไม? เขากำลังเข้าฌานสมาธิเพื่อปลุกเสกของวิเศษ แล้วก็คงจะไม่มีเวลามาพบกับคุณหรอก”

หลินจื้อรีบยิ้มประจบทันทีเมื่อเขารู้ว่ากำลังพูดคุยอยู่กับลูกชายของซื่อชิงเผย “ผมต้องขอโทษด้วยนะครับนายน้อยซื่อที่ผมเสียมารยาท ท่านฑูตมารส่งผมมาที่นี่เพื่อมอบของวิเศษให้เป็นของขวัญแก่ท่านซื่อชิงเผย”

ซื่อเหยียนพิจารณาน้ำเต้าที่อยู่ตรงหน้าเขา แล้วเริ่มทดสอบมัน

มันดูเป็นวัตถุโบราณที่เก่าและเรียบง่าย แต่เขาไม่สามารถจะสัมผัสได้ถึงรัศมีที่อบอวนอยู่ภายในนั้นได้

“แน่ใจหรือว่านี่คือของวิเศษ?” ซื่อเหยียนกล่าวอย่างไม่เชื่อถือ

“ท่านฑูตมารเป็นคนบอกกับผมเช่นนั้นนะครับนายน้อยซื่อเหยียน ตัวผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเปิดใช้มันได้อย่างไร” หนิงจื้อยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

“นั่นก็เป็นเรื่องที่แปลกมาก เพราะผมไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่านี่เป็นของวิเศษ แม้ว่าผมจะถือมันไว้ในมือก็เอะ” ซื่อเหยียนขมวดคิ้ว “ขอตัวสักครู่นะครับคุณหนิงจื้อ เดี๋ยวผมกลับมา”

เขาออกไปพร้อมกับน้ำเต้าแล้วเดินตรงไปที่ห้องมืดในสวนด้านหลัง ซึ่งมีชายชราผมขาวราวกับหิมะนอนกรนอยู่