หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2065

“เฉินผิงงั้นเหรอ?” ซื่อเหยียนคิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเปล่งประกายขึ้นเมื่อนึกบางอย่างได้ “ผมคิดว่าเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเขาอยู่บ้าง เขาเป็นไอ้คนสารเลวจอมหยิ่งยโสที่น่าขบขันในโลกของศิลปะการต่อสู้ ผู้ทำลายสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งเมืองจิงตูใช่รึเปล่า?”

ซื่อเหยียนรู้จักเฉินผิงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เนื่องจากตระกูลไป๋เหลียนไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับโลกของศิลปะการต่อสู้ เขาจึงไม่รู้ว่าสำนักใจทมิฬนั้นเป็นผู้หนุนหลังของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งเมืองจิงตู

เขาจึงรู้สึกแปลกใจเมื่อได้ยินเรื่องความเลวร้ายของเฉินผิง

“ใช่ครับเขามีความแค้นเคืองต่อสำนักใจทมิฬของเรา เราจึงหวังว่าตระกูลไป๋เหลียนจะช่วยเราในการจับตัวเขาด้วย” หนิงจื้อพยักแล้วตอบ

“คุณไม่ต้องกังวลไปหรอก เพราะท้ายที่สุดแล้วเราก็จะไม่ให้ใครยืมคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งนั้น ผมไม่รังเกียจที่จะยื่นมือเข้าช่วยจับตัวเฉินผิง แต่ถึงกระนั้นผมก็มีข้อแม้หนึ่งข้อ นั่นก็คือเรื่องนี้จะต้องถูกเก็บเป็นความลับสุดยอด เพราะผมไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้องกับความขัดแย้งของพวกคุณในอาณาจักรลับ เนื่องจากตระกูลของเราไม่ต้องการที่จะเสี่ยงทำลายธุรกิจของตัวเอง”

ตระกูลไป๋เหลียนยังสามารถคงอยู่ได้อย่างมั่นคงก็ด้วยความจริงที่ว่าพวกเขาไม่เคยเลือกข้างในความขัดแย้งใดๆ พวกเขาเพียงแต่จัดหาอาวุธปรับแต่งให้เท่านั้น

อีกทั้งพวกเขายังครอบครองคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเป็นของวิเศษไว้อีกด้วย ทำให้อาณาจักรลับทุกแห่งจะต้องคิดทบทวนให้ดีก่อนที่จะโจมตีพวกเขา

คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์นั้นสามารถที่จะปลดล็อคทางเข้าทั้งหมดในอาณาจักรลับได้ ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครกล้าที่จะเป็นปรปักษ์กับตระกูลไป๋เหลียน

ตระกูลไป๋เหลียนจะต้องประสบกับการสูญเสียที่ไม่อาจฟื้นคืนได้ หากว่าพวกเขาต้องสูญเสียคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ให้กับอาณาจักรลับที่เป็นปฏิปักษ์กับพวกเขา

“ไม่ต้องห่วงนะครับนายน้อยซื่อเหยียน จะมีเพียงเราสองคนเท่านั้นที่จะรู้เรื่องนี้ เฉินผิงก็จะไม่มีชีวิตอยู่จนสามารถที่จะพูดอะไรได้อีก” หนิงจื้อยืนยันกับซื่อเหยียน

ซื่อเหยียนขยับปากโค้งขึ้น “เป็นเช่นนั้นได้ก็ดีที่สุด ถ้าเช่นนั้นผมก็ตกลงที่จะทำตามคำขอของคุณ!”

หนิงจื้อรู้สึกตื่นเต้นเพราะไม่มีทางที่เฉินผิงจะสามารถหลบหนีไปได้ หากว่าเขามาที่ตระกูลไป๋เหลียน ในขณะนั้นเองสมาชิกของตระกูลไป๋เหลียนก็เดินเข้ามาหาพวกเขาแล้วแจ้งกับซื่อเหยียนว่า “นายน้อยซื่อเหยียนครับ มีอีกสองคนมารอพบคุณอยู่ที่ข้างนอกครับ”

“พอซะที! สายป่านนี้แล้วทำไมคนพวกนี้ยังจะสนใจมาขอดูของวิเศษเอาป่านนี้?” ซื่อเหยียนไม่พอใจ “พวกเขาเป็นใครกัน? หากว่าพวกเขาไม่ใช่คนสำคัญก็บอกให้พวกเขากลับไปก่อน เพราะช่วงนี้ฉันยุ่งมาก”

“เขาบอกว่าเขาชื่อเฉินผิงครับนายน้อยซื่อเหยียน”

ซื่อเหยียนและหนิงจื้อต่างก็ตกตะลึง ช่างตายยากซะจริง!

เมื่อพวกเขาเข้ามาถึงมุมหนึ่งของห้องโถงใหญ่ พวกเขาก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า

ของวิเศษทุกอย่างเท่าที่จะจินตนาการได้ถูกจัดเรียงไว้รอบตัวของพวกเขา

หูหม่าซือรู้สึกตื่นตาอย่างท่วมท้นกับของวิเศษจำนวนมากมายที่ถูกจัดแสดงไว้ ณ ตรงนั้น

เฉินผิงมองสำรวจดูพวกมัน แล้วก็พบว่ามีของวิเศษล้ำค่าเพียงไม่กี่ชิ้นที่อยู่ท่ามกลางเหล่าพวกของวิเศษที่ธรรมดาดาษดื่น

“คุณทั้งสองกำลังหาซื้อของวิเศษอยู่เหรอครับ?” ซื่อเหยียนถามพลางเดินเข้าไปหา

“เปล่าครับ พวกเรากำลังคิดว่าจะขอยืมบางอย่างจากคุณซื่อชิงเผย” เฉินผิงตอบอย่างสุภาพ “คุณคือใครครับ?”

“ซื่อเหยียนครับ ซื่อชิงเผยก็คือพ่อของผมเอง” ซื่อเหยียนแนะนำตัวเอง