หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2066

“ถ้าเช่นนั้นคุณก็เป็นลูกชายของคุณซื่อชิงเผย! ผมชื่อเฉินผิงครับ” เขาเอื้อมมือไปจับมือกับซื่อเหยียนอย่างกระตือรือร้น

เฉินผิงมักจะถ่อมตัวเสมอ เมื่อเขามีเรื่องที่จะขอร้องคนอื่น

“พ่อของผมกำลังเข้าฌานสมาธิเพื่อปลุกเสกของวิเศษของเขาอยู่ แล้วก็คงจะไม่กลับมาอีกสักระยะหนึ่ง คุณต้องการจะยืมอะไรล่ะ?”

เขาแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้

เฉินผิงจึงยื่นคำขอของเขาไปยังซื่อเหยียนแทน เนื่องจากว่าซื่อชิงเผยไม่อยู่ “คุณซื่อเหยียนครับ เราอยากจะขอยืมคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ ผมขอสาบานด้วยชื่อของผมเลยว่าจะต้องรีบคืนให้กับคุณทันทีที่เราจัดการทุกอย่างได้สำเร็จแล้ว”

“อะไรนะ? คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์น่ะเหรอ? คุณต้องล้อผมเล่นแน่เลย! คุณคาดหวังว่าเราจะให้ยืมสมบัติของตระกูลไป๋เหลียนกับใครก็ตามที่มาขอมันได้ยังไง?” ซื่อเหยียนเกรี้ยวกราด

เฉินผิงรู้ว่าการที่จะโน้มน้าวใจของซื่อเหยียนนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเขาจึงเอื้อมมือไปหยิบพู่กันคัดลายมือที่คุณชี่มอบให้ออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วพูดกับซื่อเหยียนว่า “คุณซื่อเหยียนครับ คุณชี่ต้องการที่จะให้ผมส่งมอบสิ่งนี้ให้กับพ่อของคุณ เมื่อเขาได้เห็นสิ่งนี้แล้วเขาก็จะเข้าใจได้เอง”

ซื่อเหยียนหยิบพู่กันคัดลายมือขึ้นมาแล้วมองดูคร่าวๆ ก่อนที่จะตวัดมันกลับมาให้เฉินผิง

“เจ้าขยะชิ้นนี้คืออะไร? ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีอะไรมากไปกว่าพู่กันเขียนหนังสือธรรมดา แล้วคุณชี่คนนี้เป็นใครกันแน่ครับ? ผมไม่เคยได้ยินแม้แต่ชื่อของเขาด้วยซ้ำ”

ซื่อเหยียนหมดความอดทน

เฉินผิงรู้สึกมึนงงไปหมด เขาจะยืมคำภีร์ศักดิ์สิทธิ์สำเร็จได้อย่างไร ในเมื่อซื่อชิงเผยไม่ได้อยู่ที่นี่และซื่อเหยียนก็ไม่รู้ว่าคุณชี่คือใคร?

“คุณซื่อเหยียนครับ ได้โปรดเถอะ ผมต้องการคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์เพื่อที่จะไปช่วยชีวิตใครบางคน คุณมีเงื่อนไขอะไรที่จะให้ผมปฏิบัติตามถึงจะยอมให้ผมยืมมันได้?” เฉินผิงขอร้อง

“ผมไม่รู้สึกถึงพลังในของวิเศษของคุณเลย แต่ถ้าคุณมีมันผมก็จะพิจารณาเรื่องการแลกเปลี่ยน” ซื่อเหยียนยื่นข้อเสนอกับเฉินผิง

“นี่ครับ ผมมีแหวนเก็บของ สิ่งนี้จะใช้ได้หรือเปล่า?”

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมก็จะให้คุณยืมสักครั้ง” ซื่อเหยียนเอียงศีรษะแล้วรับวงแหวนจักรวาลไป

หนิงจื้อซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดในขณะที่เขากำลังซ่อนตัวอยู่ก็กัดฟันอย่างโกรธเกรี้ยว วงแหวนจักรวาลนั้นเคยเป็นของเขามาก่อนที่เฉินผิงจะแย่งมันไปจากเขา

เฉินผิงเพิ่งจะใช้มันเป็นของแลกเปลี่ยน

“ขอบคุณมากครับคุณซื่อเหยียน!” เฉินผิงแสดงความขอบคุณ

“เชิญคุณทั้งสองตามผมมา” ซื่อเหยียนพาเฉินผิงและหูหม่าซือออกจากห้องโถงใหญ่เข้าไปในส่วนลึกของสวน

“เฉินผิง นายว่าไม่แปลกหรอที่เขาให้เรายืมคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ได้ง่ายดายขนาดนี้?” หูหม่าซือถามออกมาด้วยกังวล

“เงียบเถอะน่า แล้วตามผมมาก่อน” เฉินผิงขอให้หูหม่าซือหยุดพูด ท่าทางอ่อนน้อมของเขาหายไปนานแล้ว ตอนนี้เขากำลังถูกครอบงำด้วยความคิดและการคำนวณ