หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2070

“วันนี้ฉันจะแสดงให้แกเห็นว่าร่างปีศาจไฟนรกของฉันนั้นทรงพลังมากแค่ไหน…ระเบิด!”

ในพริบตานั้นไฟรอบตัวของเขาก็รวมเป็นลูกไฟหนึ่งเดียว แล้วถูกยิงเข้าใส่เฉินผิง

แต่ถึงกระนั้นมือทั้งสองของเฉินผิงก็ยังคงไพล่หลังอยู่ ในขณะที่ดวงตาของเขาก็ยังคงฉายแววเมินเฉย

“ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง ไม่ว่ารูปร่างของแกจะเปลี่ยนแปลงไปเช่นไรมันก็ไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน” ทันทีที่พูดจบร่างของเฉินผิงก็เปล่งลำแสงสีทองออกมา แล้วปรากฏเกล็ดสีทองขึ้นห่อหุ้มร่างกายของเขาทีละชิ้น เมื่อร่างเกราะทองคำถูกกระตุ้นขึ้นใช้งาน ก็มีร่างมังกรทองโผล่ออกมาจากข้างหลังของเขาแล้วม้วนตัววนเป็นวงขึ้นในอากาศ

ก่อนที่ลูกไฟนั้นจะปะทะโดนตัว เฉินผิงก็สกัดมันไว้ด้วยมือเปล่า พลังลมปราณภายในนั้นก็กลืนกินเฉินผิงอย่างรวดเร็ว ขณะที่ไฟซึ่งเขาแบกไว้อยู่นั้นก็ลุกโชนขึ้นราวกับไฟนรกที่กำลังโหมกระหน่ำ

“ฮึ่ม ฉันจะเผาแกให้ไหม้เป็นจุลอยู่ในทะเลเพลิง”

หนิงจื้อตะคอกออกมาด้วยความมั่นใจ

ถึงแม้จะถูกไฟลุกท่วมตัว แต่เฉินผิงก็ไม่ได้ดิ้นรนอะไรและยังคงสงบนิ่งเช่นเดิม เขาเพียงแต่ยิ้มให้กับลูกไฟที่อยู่ในมือ

“ในเมื่อสิ่งนี้มันเป็นของแก ฉันก็จะคืนให้”

ด้วยเหตุนี้เฉินผิงจึงขว้างลูกไฟออกไปข้างหน้าด้วยพลังอันท่วมท้น เพื่อให้มันพุ่งเข้าหาหนิงจื้อ

บึ้ม!

ลูกไฟพุ่งเข้าใส่เป้าหมายอย่างแม่นยำจนหนิงจื้อกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ในขณะที่ตัวเขาก็เซถอยหลังไปอย่างควบคุมไม่ได้

ในช่วงขณะนั้นเอง เขารู้สึกราวกับว่าร่างของเขากำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยเลือด

แม้ว่าไฟบนตัวของเฉินผิงนั้นจะมอดดับไปแล้ว แต่ก็ยังคงทิ้งความแวววาวไว้บนชุดเกราะของเฉินผิง

เขาดูราวกับว่าเป็นเทพแห่งสงครามที่ลงมายังโลกในชุดเกราะสีทองของเขา

เมื่อหนิงจื้อเห็นสภาพร่างกายของตัวเองแล้ว เขาก็สูญเสียความเชื่อมั่นที่จะต่อสู้ต่อไป ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินผิงเลย

“แกวางแผนที่จะเอาชนะฉันโดยอาศัยเพียงแค่พลังวิญญาณแห่งมนต์ดำเท่านั้นเหรอ?”

เฉินผิงเดินเข้าไปใกล้หนิงจื้อทีละก้าว จนส่งให้รู้สึกถึงความเย็นวาบไปถึงสันหลัง

หนิงจื้อลุกขึ้นด้วยความพยายามที่จะหนี แต่เฉินผิงก็ทุบเขาลงกับพื้นด้วยกำปั้น ทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถแม้แต่จะยืนขึ้นได้

ด้วยความที่พลังรัศมีของเขากระจายออกไปอย่างรวดเร็ว หนิงจื้อจึงรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากำลังจะแตกสลาย ทันใดนั้นหมอกสีดำก็ลอยออกจากร่างของเขาแล้วลอยหนีออกไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

เฉินผิงหันไปมองซื่อเหยียน ซึ่งเริ่มตัวสั่นด้วยความกลัว

“คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหน?” เฉินผิงเรียกร้องถาม

“ผ-ผมก็ไม่รู้ว่าพ่อของผมเก็บมันไว้ที่ไหน!” ซื่อเหยียนตัวสั่นขณะที่ตอบ

“คุณไม่รู้เหรอ? ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องพาผมไปพบพ่อของคุณแล้วล่ะ”

เฉินผิงจะไม่ไปจากที่นี่จนกว่าเขาจะได้คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์มาไว้ในมือ

“เราไม่สามารถจะไปรบกวนเขาได้ เพราะว่าเขากำลังเข้าฌานสมาธิอยู่ ดังนั้น---”

ก่อนที่เขาจะทันพูดจบ ซื่อเหยียนก็ถูกเฉินผิงตบจนล้มลงกองกับพื้น

ฉากดังกล่าวทำให้สมาชิกหลายคนของตระกูลไป๋เหลียนเริ่มรวบรวมสิ่งของวิเศษไว้ในมือของพวกเขาเมื่อเห็นผู้ใต้บังคับบัญชาซื่อเหยียนก็สั่งขึ้นทันที “หยุดเขาไว้”

พวกเขาทั้งหมดจึงพุ่งเข้าใส่เฉินผิงตามคำสั่งของซื่อเหยียน