หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2069

แม้ว่าหูหม่าซือกับซื่อเหยียนจะก้าวถอยหลังออกมาแล้ว แต่พวกเขาก็ยังสัมผัสได้ถึงพลังที่หลงเหลืออยู่ ขณะที่พวกเขาทำใจไว้ก่อนแล้ว แต่สิ่งก่อสร้างรอบๆ บริเวณก็ยังได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง

เมื่อพายุสงบลงแล้วควันจางหาย ความหายนะก็ปรากฏขึ้นให้เห็นไปทั่วทั้งสวน จนชวนให้นึกถึงพายุเฮอริเคนที่โหมกระหน่ำ

เฉินผิงยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาเลย ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวที่ปรากฏก็คือความเหยียดหยามที่เพิ่มขึ้นในดวงตาของเขา

ซื่อเหยียนรู้สึกเสียใจที่เห็นความหายนะในลานบ้าน สถานที่แห่งนี้เป็นของครอบครัวของเขา หากว่าพ่อของเขาได้เห็นมันเมื่อตอนที่ออกจากการบำเพ็ญฌานก็คงจะต้องตีเขาจนพิการเป็นแน่

ซื่อเหยียนรู้สึกประหลาดใจที่เฉินผิงไม่สะทกสะท้านเลย

ดวงตาของหนิงจื้อเบิกกว้างด้วยความตกใจ และมีสีหน้าซีดเผือด นะ-นี่มันเป็นไปไม่ได้!

ภาพของเฉินผิงที่ไม่ได้รับอันตรายเลยแม้แต่น้อย ทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาได้ฝึกฝนอย่างหนัก แล้วเพิ่มความแข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง โดยมีเป้าหมายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น คือจะต้องฆ่าเฉินผิงให้ได้ในสักวัน

ตอนนี้เขามีพลังของปราชญ์ยุทธ์และยังได้ครอบครองร่างปีศาจไฟนรกด้วย เขาจึงคิดว่าเขาจะสามารถจบชีวิตของเฉินผิงได้อย่างง่ายดาย

เขาคาดไม่ถึงว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะตรงกันข้ามกับที่คาดหวังไว้

ทำไมฉันจึงไม่สามารถจะทำให้เฉินผิงได้รับรอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าจะโจมตีด้วยพลังที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกของศิลปะการต่อสู้แล้วก็ตาม

หนิงจื้อไม่อาจจะเข้าใจเหตุผลได้เลย

“ทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้? แกคิดเหรอว่าปราชญ์ยุทธ์นั้นเป็นระดับที่ทรงพลังที่สุดในโลกของศิลปะการต่อสู้แล้ว? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะไร้เดียงสาแค่ขนาดนี้ ฉันเคยสังหารเทพสงครามมาแล้วหลายคน นับประสาอะไรกับปราชญ์ยุทธ์อย่างแก” เฉินผิงเย้ยหยัน

เหตุผลที่เขาไม่เคลื่อนไหวแล้วปล่อยให้หนิงชื่อโจมตีเขาเพียงฝ่ายเดียว ก็เพียงเพื่อที่จะทำลายขวัญเขานั่นเอง

เฉินผิงรู้สึกว่าเขาจำเป็นที่จะต้องทำเช่นนั้น เนื่องจากความทะเยอทะยานที่ไม่รู้จักพอของหนิงจื้อ

แล้วก็เป็นตามที่คาดไว้กับคำพูดของเฉินผิง

“เทพสงครามงั้นหรือ?” เขาพึมพำ

เท่าที่เขารู้มา ไม่มีสิ่งใดที่เรียกว่าเทพสงคราม

หลังจากที่ฉันต้องผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วงแสนสาหัสแต่ว่าตอนนี้แกกำลังจะบอกว่าฉันว่ามีบางอย่างที่ทรงพลังยิ่งกว่านั้นที่เรียกกันว่าเทพสงครามอย่างนั้นเหรอ?

เพี๊ยะ!

เวลาผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหนก็ไม่รู้ กว่าร่างของหนิงจื้อตกลงสู่พื้นดินในที่สุด

ตู้ม!

เสียงดังสนั่นกึกก้องราวกับฟ้าคำราม จนสามารถได้ยินไปไกล แรงกระแทกทำให้ฝุ่นควันฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศ

ซื่อเหยียนแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้เห็น เขากลืนน้ำลายลงคอด้วยความตื่นตระหนก

เมื่อเวลาที่หนิงจื้อคลานขึ้นมาจากพื้นนั้นใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาก็บิดเบี้ยวไปแล้ว จนทำให้เกิดเป็นภาพอันน่าสยดสยอง

สายตาของเขาที่มองดูเฉินผิงนั้นเต็มไปด้วยแววตาแห่งความหวาดกลัว ซึ่งนั่นก็เป็นผลลัพธ์ที่เฉินผิงพยายามทำให้เกิดขึ้น

อย่าไปเชื่อเขา! เขาไม่ใช่คนที่จะเรียกได้ว่าเป็นเทพสงครามอย่าลืมร่างปีศาจไฟนรกของนายสิ วิญญาณในร่างของหนิงจื้อเอ่ยเตือน เมื่อสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวของเขา

“คุณพูดถูกแล้ว ผมมีร่างปีศาจไฟนรกจึงไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องไปกลัวเขา…อ๊าก…” จู่ๆ หนิงจื้อก็ร้องคำรามออกมา แล้วร่างกายของเขาเริ่มเรืองแสงเมื่อกำลังจะแปลงร่าง

แล้วทันใดนั้น ไฟก็ลุกโชนขึ้นอย่างรวดเร็วรอบตัวของเขาจนทำให้อุณหภูมิของอาคารในตระกูลไป๋เหลียนนั้นสูงขึ้น