หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2072

สิ่งที่ดูเหมือนว่าจะเป็นม้วนโซ่ที่ไม่มีวันแตกขาดได้นั้นหลุดร่วงลงกับพื้นทันที เมื่อเฉินผิงจับมันฉีกออกราวกับว่าเป็นของเด็กเล่น

การที่เฉินผิงหลุดพ้นออกมาอย่างง่ายดาย ทำให้ดวงตาของเกาหย่วนเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา

“น้ำเต้าทองคำอยู่ที่ไหน นายน้อยซื่อเหยียน?”

เกาหย่วนรู้ทันทีว่าในสถานการณ์เช่นนี้ ก็ถึงเวลาที่จำเป็นจะต้องใช้มันแล้ว

ซื่อเหยียนรีบยื่นมันให้เขาโดยไม่รอช้า

เมื่อเกาหย่วนหยิบมันขึ้นมาเขาก็อัดพลังรัศมีของเขาเข้าไปในน้ำเต้าทองคำทันที

วัตถุนั้นเปล่งแสงสีม่วงก่อนที่จะเปล่งพลังรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวให้ระเบิดออกมาจากภายใน

เฉินผิงขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกได้ถึงพลังของมัน

“ของวิเศษล้ำค่าระดับสูงงั้นหรือ?”

เขาจึงกระตุ้นเพื่อใช้ร่างเกราะทองคำในระดับสูงสุดทันที เพื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อน

ขณะที่พลังแห่งมังกรหมุนรอบตัวเขา มังกรทองก็ปรากฏร่างขึ้นในอากาศที่ด้านหลังของเขา

การเปลี่ยนแปลงของเฉินผิงทำให้เกาหย่วนมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น เนื่องจากการถอยกลับไม่ใช่ทางเลือกอีกแล้ว เขาจึงจำเป็นที่จะต้องเสี่ยง

เขาเปิดใช้น้ำเต้าทองคำอย่างต่อเนื่อง เพื่อโอบล้อมทุกซอกมุมของตระกูลไป๋เหลียนไว้ด้วยพลังรัศมีอันน่าสะพรึงกลัว

หลังจากนั้นแสงที่ส่องประกายขึ้นคล้ายกับลูกศรไฟก็เริ่มยิงออกมาจากตัวน้ำเต้า

ทุกคนต่างล้วนมีพลังของปราชญ์ยุทธ์

เฉินผิงกำหมัดแน่นเพื่อที่จะตอบโต้ แล้วมังกรที่หมุนวนอยู่ก็ส่งเสียงคำรามขึ้นอย่างน่าหวาดหวั่น

“สลายทลายลง!”

เฉินผิงรัวหมัดออกมา พลังที่ปล่อยออกมานั้นก็กลายเป็นมังกรทอง

บึ้ม!บึ้ม!บึ้ม!

ทำไมฉันถึงได้ร่วมมือกับหนิงจื้อเพื่อต่อต้านเฉินผิงนะ

ถ้าฉันว่ารู้ว่าเฉินผิงแข็งแกร่งขนาดนี้ฉันก็จะคงจะไม่ยอมตกลงร่วมมือกับเขาทำเช่นนั้นและไม่คำนึงว่าเขาจะสัญญาที่จะให้ของวิเศษใดๆก็ตาม

ซื่อเหยียนอธิบายทั้งน้ำตาว่า “ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์นั้นอยู่ที่ไหน เพราะพ่อของผมเป็นคนเก็บ”

โดยไม่สนใจถึงคำอ้อนวอนของซื่อเหยียน เฉินผิงก็ยกขาขึ้นจากพื้นแล้วขยุ้มคอเสื้อของเขา “ผมจะถามคุณอีกครั้ง คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหน?” เวลานั้นซื่อเหยียนถูกรังสีอาฆาตของเฉินผิงครอบงำไว้

มันส่งให้เขาเย็นวาบไปถึงสันหลังและทำให้เขารู้สึกราวกับว่ากำลังร่วงตกลงไปในเหวลึกที่ไร้ก้นบึ้ง

เขากลัวจนแทบจะหมดสติและพูดอะไรอื่นไม่ได้เลย

“เป็นความจริงนะครับที่คุณซื่อชิงเผยเป็นคนเก็บคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ไว้เอง พวกเราไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนจริงๆ เราจึงไม่สามารถที่จะช่วยคุณได้แม้ว่าคุณจะฆ่าพวกเราก็ตาม” เกาหย่วนขัดจังหวะ

เฉินผิงเชื่อว่าทั้งคู่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ จึงสั่งว่า “ถ้าอย่างนั้น ก็พาผมไปพบกับเขาที”

“ตอนนี้เขากำลังกักตัวเพื่อปลุกเสกอาวุธอยู่ จึงไม่มีทางที่จะพบเขาได้ จนกว่าเขาจะทำเสร็จ คุณจะต้องรออีกสักสองถึงสามวัน เขาจะออกมาไม่เกินสิบโมง” เกาหย่วนรีบอธิบายอย่างลนลาน เพราะกังวลว่าเฉินผิงจะฆ่าซื่อเหยียนด้วยความโกรธจัด

ในที่สุดเฉินผิงก็ถอนหายใจ ก่อนที่จะโยนซื่อเหยียนลงกับพื้น

“เมื่อเขาออกมาแล้ว ก็บอกซื่อชิงเผยด้วยว่าผมมาหา” เฉินผิงคว้าน้ำเต้าทองคำจากมือของเกาหย่วนแล้วจากไป