หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2073

เขาไม่สามารถที่จะกลับมามือเปล่าได้ ดังนั้นเขาจึงนำน้ำเต้าทองคำจากตระกูลไป๋เหลียนกลับมาด้วยเพื่อเป็นการชดเชย

ทั้งเกาหย่วนและซื่อเหยียนก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรแม้แต่คำเดียวเมื่อเห็นว่าเฉินผิงเดินออกไปพร้อมกับน้ำเต้าทองคำ

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงกลับมาแล้ว หูหม่าซือก็ถามอย่างร้อนรนว่า “เป็นยังไงบ้าง? คุณพบคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์รึเปล่า?”

เฉินผิงส่ายหน้า “ดูเหมือนว่าเราคงยังต้องการเพื่อนคนนั้นพาเราไปยังอาณาจักรลับด้วย โชคดีที่คุณห้ามผมไว้ไม่ให้ฆ่าหนิงจื้อในตอนนั้น”

“แล้วตอนนี้เราควรจะทำยังไงต่อไป?” หูหม่าซือถาม

“เราก็กลับกันก่อนเถอะ หากว่าเราต้องการครอบครองคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ เราก็ต้องรอให้ซื่อชิงเผยออกมาจากการกักตัวเสียก่อน เราจะให้หนิงจื้อช่วยเปิดทางเข้าสู่อาณาจักรรลับดูก่อน ถ้าไม่ได้ผลเราก็จะกลับมาเยี่ยมตระกูลไป๋เหลียนอีกครั้ง”

ด้วยเหตุนี้เฉินผิงจึงคว้าตัวหนิงจื้อขึ้นมา

ในขณะนั้นหนิงจื้อได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก เฉินผิงจึงสามารถยกเขาขึ้นมาแล้วพาจากไปได้โดยง่าย

เฉินผิงและหูหม่าซือกลับไปที่เมืองจิงตู แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์มา แต่พวกเขาก็จับหนิงจื้อได้ มันยังคงเป็นการเดินทางที่คุ้มค่าอยู่ นอกจากนี้พวกเขาก็ยังได้ครอบครองน้ำเต้าทองคำอีกด้วย

ถึงกระนั้นเฉิงผิงก็ไม่ค่อยได้ใช้น้ำเต้าทองคำมากนัก เนื่องจากเขามีความสามารถชั้นสูงอยู่แล้ว

“หูหม่าซือ ในเมื่อคุณต้องเหน็ดเหนื่อยที่ไปหาตระกูลไป๋เหลียนกับผม ผมก็เลยอยากจะให้ของขวัญคุณซะหน่อย” เฉินผิงกล่าวกล่าว

หูหม่าซือชะงักไปชั่วขณะ ก่อนที่จะมองเฉินผิงอย่างระแวดระวัง “คุณกำลังจะทำอะไรน่ะ? ทำไมจู่ๆ คุณถึงให้ของขวัญกับผมล่ะ? รู้ไหมว่าผมสนใจแต่ผู้หญิง…”

เฉินผิงตกตะลึงไปชั่ววินาทีจากนั้นเขาก็หัวเราะแล้วเย้ยว่า “คุณพูดอะไรน่ะ ผมหยิบของวิเศษจากตระกูลไป๋เหลียนมา ซึ่งมันไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับผม ผมก็เลยจะยกให้คุณ”

“อะไรนะ? คุณขโมยของวิเศษมาจากตระกูลไป๋เหลียน หลังจากที่คุณทำลายสถานที่แห่งนั้นจนวอดวายนะเหรอ?” หูหม่าซือรู้สึกแปลกใจ

“ขโมยเหรอ? โอ้ ได้โปรดเถอะ ผมไม่ได้ขโมยนะ ผมปล้นมันมาต่างหาก” เฉินผิงหัวเราะเบาๆ

เมื่อเห็นโจวเจี๋ย หูหม่าซือก็ตอบทันทีว่า “ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม มันก็ไม่สำคัญเท่ากับคุณอย่างแน่นอน ผมคิดถึงคุณมากในช่วงสองวันที่ผ่านมา!”

พูดจบหูหม่าซือก็อุ้มโจวเจี๋ยไป

เฉินผิงพูดไม่ออก

จากนั้นเขาก็ไปยังห้องที่หนิงจื้อถูกขังไว้ เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเย็นชาเมื่อเห็นว่าหนิงจื้อดูเฉื่อยชาแล้วขดตัวไว้อย่างอ่อนแรง

“ฆ่าฉันซะสิเฉินผิง ไม่มีประโยชน์อะไรที่แกจะรั้งฉันไว้ที่นี่ ฉันไม่สามารถเปิดทางเข้าอาณาจักรลับได้หรอก ฉันเป็นเพียงแค่เบี้ยตัวหนึ่งของสำนักใจทมิฬเท่านั้น พวกเขาจะไม่บอกคาถาที่ใช้เปิดทางเข้าสู่อาณาจักรลับกับฉันหรอก!”

หนิงจื้อยอมตายดีกว่าที่จะมีชีวิตอยู่อย่างหวาดผวา เพราะนั่นเป็นการใช้ชีวิตที่น่าอนาถที่สุด

เฉินผิงจุดบุหรี่แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ทำไมแกถึงอยากตายนักนะ? แม้ว่าแกจะไม่สามารถเปิดทางเข้าสู่อาณาจักรลับได้ ฉันก็ยังคงจะเก็บแกไว้อยู่ดี เพราะว่าฉันก็ต้องการจะดูว่าสำนักใจทมิฬให้ความสำคัญกับแกมากแค่ไหน เนื่องจากว่าร่างกายพิเศษของแกได้รับการพัฒนาขึ้นมาแล้ว ฉันจึงเชื่อว่าสำนักใจทมิฬก็คงจะไม่คิดว่าแกเป็นเพียงแค่เบี้ยธรรมดาอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นแกก็คงจะไม่ได้พัฒนาขึ้นมาได้รวดเร็วขนาดนี้หรอก!”