หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2074

ไม่ว่าหนิงจื้อจะสามารถเปิดทางเข้าสู่อาณาจักรลับได้หรือไม่ เฉินผิงก็ไม่มีทางเลือกอึ่น นอกจากพยายามลองดูเท่านั้น หากว่าฉันไม่ลองดู ฉันก็จะต้องรอถึงสามวันเพื่อที่จะไปยืมคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์มาจากซื่อชิงเผย

หนิงจื้อยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาลุกขึ้นยืนโดยวางมือข้างหนึ่งไว้บนกำแพงเพื่อใช้พยุงตัวขึ้นมา ก่อนจะเอื้อมมือไปหาเฉินผิง

เฉินผิงรู้ว่าหนิงจื้อต้องการอะไร เขาจึงยื่นบุหรี่ให้หนิงจื้อพร้อมกับจุดให้เขาด้วย

หนิงจื้อสูดบุหรี่เข้าลึกๆ แล้วพ่นเป็นควันหนาทึบออกมา “แกกำลังประเมินสำนักใจทมิฬต่ำเกินไปแล้ว สำนักใจทมิฬแข็งแกร่งกว่าทุกสิ่งที่แกเคยพบมาก่อน ฉันก็เป็นเพียงแค่เบี้ยตัวหนึ่งของพวกเขาเท่านั้น” หนิงจื้อยังคงสูบบุหรี่ต่อไป

“สำนักใจทมิฬแข็งแกร่งกว่าซย่ามัวหรือเปล่าล่ะ?”

“เอ้อ…” หลินจื้อพูดไม่ออก ฉันเคยเห็นมาแล้วว่าซย่ามัวนั้นแข็งแกร่งมากแค่ไหน และสำนักใจทมิฬก็ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น

หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง หนิงจื้อก็พูดขึ้นว่า “แต่ถึงกระนั้นแกก็ไม่สามารถจะทำลายสำนักใจทมิฬลงได้”

“อย่างนั้นเหรอ?” เฉินผิงฉายรอยยิ้มจางๆ แล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา “ฉันจะปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่ เพื่อที่แกจะได้เฝ้าดูฉันเอาชนะสำนักใจทมิฬ ฉันรู้ว่าแกก็คงจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ฉันจะทำให้แกยอมรับความจริงให้ได้ มันไม่สำคัญว่าร่างกายของแกจะพิเศษแค่ไหน เพราะแกก็ไม่มีวันที่จะเอาชนะฉันได้ ไม่มีวัน!” เฉินผิงโยนบุหรี่ทิ้งแล้วหันหลังกลับออกไป

หนิงจื้อจ้องที่บุหรี่ที่หว่างนิ้วของเขาเองแล้วครุ่นคิดอย่างหนัก

เช้าวันรุ่งขึ้นเฉินผิงก็สั่งให้หลงซิงซูพาหนิงจื้อไปที่อาณาจักรลับของสำนักใจทมิฬ

เฉินผิงและหูหม่าซือพร้อมด้วยโจวเจี๋ยเองก็รีบเดินทางไปยังที่หมายหลังจากนั้น

โจวเจี๋ยโบกมือเล็กน้อยแล้วทางเข้าสู่อาณาจักรลับก็ปรากฏขึ้น แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถจะเข้าไปได้หากว่าปราศจากอาคมที่จะเปิดมัน

“เปิดประตูเข้าสู่อาณาจักรลับซะ” เฉินผิงพูดกับหนิงจื้อ

“ฉันบอกแกแล้วว่าฉันเปิดมันไม่ได้ ฉันเป็นเพียงแค่เบี้ยตัวหนึ่งเท่านั้น ฉันไม่รู้คาถาหรอก” หนิงจื้อส่ายหัว

มันเจ็บปวดมากจนทำให้หนิงจื้อเริ่มกรีดร้องออกมา ฉันอยากตาย! ตายซะก็จะไม่ต้องทรมานขนาดนี้!

ทุกคนเฝ้าดูหนิงจื้อร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด โดยที่ไม่ได้รู้สึกเห็นใจ

ทันใดนั้นก็เกิดความโกลาหลขึ้นที่ทางเข้า เมื่อมีร่างร่างหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าผู้คน ณ ที่นั้น

“ท่านทูตมาร! ได้โปรดช่วยผมด้วย ท่านทูตมาร!” หนิงจื้อร้องตะโกนใส่ร่างนั้น ในความเป็นจริงนั้นหนิงจื้อดูเหมือนว่าจะมองเห็นความหวังริบหรี่เมื่อเขาได้เห็นร่างที่อยู่ตรงหน้าเขานั้น

อย่างไรก็ตามฑูตมารก็ไม่ได้สนใจหนิงจื้อและมองดูเฉินผิงอย่างเย็นชา ฑูตมารกล่าวว่า “ปล่อยเขาไปซะเฉินผิง มิฉะนั้นแฟนของแกจะต้องตกอยู่ในอันตราย”

“ถ้าแกต้องการให้ฉันปล่อยเขาไป แกก็ต้องปล่อยแฟนของฉันด้วย” เฉินผิงพูดกับท่านทูตมาร

“แกคิดว่าแกมีสิทธิ์ที่จะมาต่อรองกับฉันงั้นเหรอ? หนิงจื้อก็เป็นเพียงแค่ลูกปลาซิวปลาสร้อยตัวเล็กๆ เท่านั้นและสำนักใจทมิฬก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับเขา ในทางกลับกันแฟนของแกนั้นขึ้นอยู่กับความเมตตาของเรา”

ทูตมารโบกมือแล้วภาพของซูอวี่ฉีที่ถูกคุมขังอยู่ก็ปรากฏขึ้นมาในอากาศ