หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2078

ขณะนั้น ในที่สุดซื่อชิงเผยกลับมาจากการแยกตัวไปปลุกเสกอาวุธ มือของเขาถือเชือกที่มีกระดิ่งห้อยอยู่เส้นหนึ่ง

กระดิ่งรูปร่างสวยงามเงาวับสามใบห้อยต่องแต่งสะท้อนแสง

ซื่อชิงเผยต้องตกใจเมื่อเขากลับมาพบกับภาพยุ่งเหยิงตรงหน้า

“ใคร? ใครเป็นคนทำ?” ซื่อชิงเผยคำรามออกมา

ตระกูลไป๋เหลียนไม่เคยไปข้องเกี่ยวกับตระกูลที่ฝึกศิลปะการต่อสู้จากโลกมนุษย์เลย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน

อีกทั้งกฎแห่งธรรมชาติจะห้วงห้ามไม่ให้พรรคหรือตระกูลสูงศักดิ์เหล่านั้นเข้ามาในอาณาจักรลับ เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่เข้ามายุ่งกับคนที่นี่

ถึงแม้ว่าหลายตระกูลในอาณาจักรลับปรารถนาจะได้ครอบครองคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์จะตัวสั่น แต่ว่าซื่อชิงเผยปฏิเสธที่จะขายมันมาโดยตลอด ด้วยความที่ตระกูลไป๋เหลียนเป็นผู้ครอบครองคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์นี้ ตระกูลอื่นๆจากอานาจักรลับจึงเคารพพวกเขามาก

นั่นทำให้ซื่อชิงเผยโมโหจนเลือดขึ้นหน้าเมื่อมีคนมาทำบ้านของพวกเขายุ่งเหยิง

“พ่อ พ่อกลับมาเสียที!” ซื่อเหยียนโผเข้าไปกอดพ่อของเขาทั้งน้ำตา

“ซื่อเหยียน เกิดอะไรขึ้น?” ซื่อชิงเผยถามด้วยสีหน้าถมึงทึง

“ให้คุณเกาเป็นคนอธิบายก็แล้วกันนะพ่อ” ซื่อเหยียนรู้ดีว่าคำพูดของเกาหย่วนนั้นเชื่อถือได้มากกว่าเขา เขาจึงให้เกาหย่วนอธิบายทุกอย่างแทน

“คุณซื่อชิงเผย ตอนที่คุณไม่อยู่ คนพาลที่ชื่อว่าเฉินผิงบุกเข้ามาเพราะว่าเขาต้องการจะยืมคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ ผมบอกเขาไปว่าคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์เป็นสมบัติล้ำค่าของตระกูลไป๋เหลียน ดังนั้นเราจึงไม่ให้ใครยืมทั้งนั้น ผมบอกเขาไปอีกว่าคัมภีร์อยู่กับคุณ และเราไม่รู้ว่าคัมภีร์อยู่ที่ไหน แต่ว่าเขาไม่เชื่อเราแล้วก็ทำที่นี่เละไปหมด เขายังฆ่าคนของเราไปแถมยังตบหน้าคุณซื่อเหยียนอีก!”

เห็นได้ชัดว่าเกาหย่วนไม่ได้รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่นัก เขาได้ข้อมูลมาจากซื่อเหยียนอีกที

ซื่อชิงเผยขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ได้ยินมาว่าคุณชี่เคารพเขามาก เขาถึงขนาดตั้งสำนักมังกรในจิงตูขึ้นมาด้วย”

“จะไปสนทำไมว่าใครเคารพเฉินผิง? เขามาที่นี่พร้อมกับพู่กันเขียนอักษรธรรมดาแล้วบอกว่าคุณชี่ให้เป็นของกำนัล! ผมเลยโยนมันกลับไปให้เขา มันก็แค่พู่กันกระจอกๆ! มันจะเป็นของกำนัลได้ยังไง? ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครคือคุณชี่!” ซื่อเหยียนกล่าวออกไปอย่างไม่ยี่หระเมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นพ่อกล่าว

ตรงกันข้ามกับซื่อเหยียน ซื่อชิงเผยรู้ว่ามันเรื่องใหญ่ขนาดไหน ถึงขั้นที่สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินว่าเฉินผิงมีพู่กันเขียนอักษรของคุณชี่

“เป็นอะไรไปน่ะพ่อ? พ่อจะปล่อยไอ้เฉินผิงนั่นไปง่ายๆเพราะว่าพู่กันเหรอ?” ซื่อเหยียนถามด้วยความตื่นตระหนก

“ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่าฉันทำอะไร”

ซื่อชิงเผยหันหลังแล้วเดินจากไป