เฉินผิงขมวดคิ้ว “ผมเป็นเจ้าของของที่นี่จริงๆ ผมมีกุญแจของห้องด้านใน!”
เฉินผิงพูดจบก็หยิบกุญแจออกมา!
กุญแจนี้เป็นกุญแจที่ซูเหวินจงให้กับเฉินผิงไว้ บนกุญแจมีสัญลักษณ์สีทองของผานหลงวานฝังไว้ มันละเอียดและงดงามมาก แค่มองก็รู้ได้ในทันทีว่ากุญแจนี้เป็นของจริงหรือของปลอม
พนักงานรักษาความปลอดภัยหยิบกุญแจไปและอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เฉินผิงตั้งแต่หัวจรดเท้า “พูดมา คุณได้กุญแจนี้มาจากไหน นี่เป็นกุญแจของวิลล่าบนยอดเขาปานหลงวาน วิลล่าหลังนี้เป็นหลังที่แพงที่สุดและถูกคุณท่านซูเหวินจงซื้อไว้ มันมาอยู่ที่คุณได้อย่างไร”
เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้นก็ตกตะลึงในทันที คิดไม่ถึงว่าวิลล่าที่ซูเหวินจงให้เขาจะเป็นหลังที่แพงที่สุดในปานหลงวาน ของขวัญชิ้นนี้ใหญ่มากจริงๆ!
“ประธานซูเป็นคนให้ผมเอง”
เฉินผิงพูดออกไปตามความเป็นจริง
“เหลวไหล ผมว่าคุณต้องขโมยมันมาแน่ๆ หรือไม่ก็เก็บได้ คุณท่านจะให้คุณได้อย่างไร!”
พนักงานรักษาความปลอดภัยตะโกนเสียงดังและโบกมือเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยสี่ถึงห้าคนมาล้อมเขาไว้
“ดูเขาให้ดี ฉันจะไปโทรศัพท์!”
เมื่อสักครู่พนักงานรักษาความปลอดภัยคนนั้นสั่งการไว้ จากนั้นก็หยิบกุญแจและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว!
เฉินเป่ากั๋วเห็นเช่นนั้นก็รีบดึงถังหงอิงลงจากรถแท็กซี่ และคนขับรถแท็กซี่ก็ตกใจมาก จึงนำของของเฉินผิงวางไว้และขับรถออกไป!
“เฉินผิง เกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรงั้นหรือ”
ถังหงอิงไม่เห็นเหตุการณ์จึงถามออกไปด้วยความสงสัย
“แม่ครับ ไม่มีอะไร อีกสักครู่พวกเราก็เข้าไปได้แล้ว แค่ตรวจสอบตามปกติ พนักงานรักษาความปลอดภัยของปานหลงวานเข้มงวดมาก”
เฉินผิงพูดปลอบโยนถังหงอิง!
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ นี่เป็นวิลล่าที่ดีที่สุดในหงเฉิงเชียวนะ แม่ได้กลิ่นหอมของดอกไม้จากตรงนี้ด้วย!”
ใบหน้าของถังหงอิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...