หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 20

ส่วนบัตรธนาคารที่มีมูลค่าสิบล้านนั่น เฉินผิงยิ่งไม่กล้าบอกให้พ่อแม่รู้ เขาไม่รู้จะอธิบายที่มาของเงินจำนวนนั้นอย่างไร

หรือจะให้บอกพ่อแม่ว่า สามปีที่อยู่ในเรือนจำ ตนเองได้ฝึกฝนวิถีแห่งเซียน และยังได้เป็นประมุขตำหนักมังกรฟ้าอะไรนั่นอีกด้วย

หากว่าพูดออกไป พ่อแม่คงจะคิดว่าเขาเป็นโรคประสาทแล้วจับเขาขังไว้แน่ๆ

“บ้านของเพื่อน บ้านเพื่อนลูกอยู่ที่ไหน”

ถังหงอิงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“อยู่ที่ผานหลงวานครับ!”

เฉินผิงพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ

“อะไรนะ”

ถังหงอิงและเฉินเป่ากั๋วอุทานออกมาพร้อมกัน!

ผานหลงวานนั้นเป็นเขตที่อยู่อาศัยที่ราคาสูงที่สุดในเมืองหงเฉิง คนที่อยู่อาศัยที่นั่นล้วนแล้วแต่เป็นคนร่ำรวยและมียศฐา ต่อให้เฉินเป่ากั๋วยังทำงานอยู่ในตำแหน่งเดิม หรือต่อให้เขาทำงานไปอีกร้อยปี ก็ยังไม่มีปัญญาจะซื้อบ้านสักหลังในเขตผานหลงวานได้อยู่ดี

“เพื่อนคนไหนของลูกน่ะ มีบ้านอยู่ในผานหลงวาน แล้วยังให้ลูกยืมด้วย”

เฉินเป่ากั๋วถามเฉินผิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ก็...เพื่อนคนหนึ่งของผมไงครับ!”

เฉินผิงตอบอย่างคลุมเครือ

“หึ!” เฉินเป่ากั๋วสบถออกมา “แกคิดว่าพ่อแม่โง่หรือไง เอาเรื่องแบบนี้มาโกหกพ่อแม่ แกจะมีเพื่อนแบบนี้ได้ยังไงกัน ไม่มีใครเขาให้แกยืมบ้านที่ผานหลงวานฟรีๆ หรอก อยู่ในคุกไม่รู้จักเรียนรู้เรื่องดีๆ กลับเรียนรู้วิธีคุยโม้โอ้อวด ต่อไปก็หางานที่มันมั่นคงหน่อย อย่ามัวแต่ฝันกลางวัน!”

เมื่อเฉินเป่ากั๋วพูดจบก็เปลี่ยนชุดพนักงานทำความสะอาดเตรียมจะออกไปทำงาน เขาไม่เชื่อว่าเฉินผิงยืมบ้านของเพื่อนมาได้จริงๆ

“พ่อ พ่อยังไม่เห็นเลย จะบอกว่าผมขี้โม้ได้ยังไงกันครับ ผมโตขนาดนี้แล้ว เชื่อผมสักครั้งมันยากมากหรือครับ ยังไงวันนี้ผมจะต้องพาพ่อกับแม่ย้ายออกไปอยู่ที่นั่นให้ได้!”

เฉินผิงตะโกนเสียงดัง ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อไม่เคยชื่นชมเฉินผิงสักครั้ง แม้ว่าผลการเรียนในมหาวิทยาลัยของเขาจะยอดเยี่ยมแค่ไหน ถึงแม้เขาจะได้เป็นประธานสภานักศึกษาก็ตาม ล้วนแล้วแต่ไม่เคยได้รับการยอมรับจากเฉินเป่ากั๋วเลย นี่อาจจะเป็นวิธีการอบรมสั่งสอนของเฉินเป่ากั๋วก็เป็นได้!