หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 210

นักพรตอู๋เหวยยังคงไม่ยอมศิโรราบ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร ทำได้เพียงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ครั้งนี้เจ้าเด็กหนุ่มนี่เดาถูก ข้าจะรอดูว่าท่านจะใช้วิธีไหนจัดการกับไอเย็นนี้!”

“ผมไม่ใช้อะไรทั้งนั้น ก็สามารถดูดไอเย็นในร่างกายของลูกสาวของอาจารย์ปู้ซวีออกมาได้ แล้วยังให้เธอได้ใช้พลังความเย็นนี้เป็นประโยชน์ต่อร่างกายอีกด้วย”

เฉินผิงกล่าวอย่างใจเย็น

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี เชิญทางนี้ ข้าจะคอยดูว่าท่านจะดูดไอเย็นออกมาอย่างไร!”

นักพรตอู๋เหวยหลีกทางให้พลางพูดด้วยสีหน้าไม่ยอมแพ้

“ขณะที่ผมรักษา ไม่สามารถให้พวกคุณอยู่ดูได้ เพราะว่าผมต้องปลดเสื้อผ้าของเธอออก พวกคุณอยู่ที่นี่จะไม่สะดวก!”

หลังจากที่เฉินผิงพูดจบ นักพรตอู๋เหวยก็กระโดดโหยงขึ้นมาเหมือนกับหนูถูกเหยียบหางทันที “ไอ้หัวขโมยหน้าด้าน ที่แท้ก็คิดจะเอาเปรียบหลานสาวของข้า รักษาอะไรกัน ไม่รู้หรืออย่างไรว่าหญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน หลานสาวของข้าเพิ่งจะอายุสิบแปด ท่านกลับจะมาเปลื้องผ้าเธอ!”

นักพรตอู๋เหวยคำรามด้วยความโกรธ ส่วนอาจารย์ปู้ซวีก็ขมวดคิ้ว ลูกสาวของตนยังไม่ได้แต่งงาน หากต้องแก้ผ้าต่อหน้าชายหนุ่ม แล้วเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ชื่อเสียงคงไม่ดีแน่ ชายหญิงอยู่กันตามลำพัง อาจารย์ปู้ซวีเองก็ไม่มั่นใจว่าเฉินผิงจะทำอะไรบ้าง!”

กู่เวิ่นเทียนและคนอื่นๆ ก็มองเฉินผิงด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่ารักษาอาการป่วย เหตุใดจึงต้องเปลื้องผ้า!

ซูอวี่ฉียิ่งจ้องเฉินผิงเขม็งและพูดว่า “เฉินผิง คุณเห็นว่าเธอยังสาว ก็เลยคิดจะเอาเปรียบเธออย่างนั้นหรือ”

เฉินผิงมองทุกคนอย่างเหนื่อยหน่าย แต่กลับพบว่า เวลานี้ทุกคนกำลังใช้สายตาแปลกๆ จ้องมองเขาอยู่ จึงรีบอธิบายว่า “ผมไม่ได้จะแก้ผ้าเธอสักหน่อย แค่จำเป็นต้องปลดเสื้อนอกออก แล้วถึงจะถอดแค่เสื้อตัวนอก มีผู้ชายอยู่ในห้องก็ไม่เหมาะสมอยู่ดี ถ้าคุณกลัวว่าผมจะซี้ซั้ว คุณก็อยู่ดูได้นะ!”

เมื่อได้ยินเฉินผิงพูดดังนั้น อาจารย์ปู้ซวีก็รู้สึกสบายใจขึ้น ไม่ต้องถอดเสื้อผ้าออกหมด แล้วยังมีคนอื่นอยู่ด้วย คาดว่าเฉินผิงก็คงจะไม่กล้าทำอะไรไม่ดี

“ศิษย์พี่ เช่นนั้นพวกเราออกไปรอข้างนอกกันเถอะ รอดูสักพักค่อยว่ากัน!”

อาจารย์ปู้ซวีกล่าวกับนักพรตอู๋เหวย

“หึ ถ้ารักษาไม่ได้ วันนี้ข้าจะไม่ยอมเด็ดขาด!”

ชายหนุ่มถามท่านอาจารย์ปู้ซวีด้วยสีหน้าสีหน้าเจ้าเล่ห์

“เลี่ยวเฟย ข้าไม่ใช่อาจารย์อาของเจ้า อาจารย์ของเจ้าทรยศสำนัก เขาไม่ใช่ศิษย์พี่ของข้านานแล้ว ข้าจึงไม่ได้อาจารย์อาของเจ้าเช่นกัน เจ้าอย่าได้ทำตัวสนิทสนมกับข้า เจ้ามาที่นี่ ทำร้ายศิษย์ในวัด คิดจะทำอะไร”

อาจารย์ปู้ซวีถามด้วยความโกรธเคือง

“อาจารย์อาปู้ซวี ผมก็มารักษาอาการให้ศิษย์น้องยังไงล่ะครับ ทำไมพูดถึงผมแบบนั้นล่ะ ได้ยินว่าศิษย์น้องต้องทรมานเพราะความหนาวเย็น ผมทนไม่ได้เลยต้องรีบมา”

เลี่ยวเฟยไม่ได้โกรธ แต่กลับพูดด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย!

“เสี่ยวหรูไม่ต้องให้เจ้ารักษา เจ้ารีบไสหัวออกไปซะ กลับไปบอกอาจารย์ของเจ้า สักวัน ข้าจะต้องสะสางกับพวกนอดรีต!”

เวลานี้ นักพรตอู๋เหวยเดินเข้ามา แล้วตะคอกใส่เลี่ยวเฟยด้วยน้ำเสียงดุดัน