หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 209

“บังอาจ...”

หลินเทียนหู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รีบก้าวขึ้นมา เตรียมรับมือกับนักพรตอู๋เหวยทันที!

เฉินผิงนั้นเป็นถึงประมุขตำหนักมังกรฟ้า หลินเทียนหู่คือลูกน้องของเขา จะปล่อยให้ผู้อื่นมาทำร้ายเฉินผิงได้อย่างไร

เฉินผิงรั้งหลินเทียนหู่ไว้ “คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!”

แค่แส้ในมือของนักพรตอู๋เหวยสะบัดเบาๆ ก็เกิดเป็นลมแรงและเสียงดัง เฉินผิงตระหนักได้ว่าหลินเทียนหู่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักพรตเต๋าคนนี้แน่นอน

“ศิษย์พี่ อย่าเพิ่งโกรธ ด้านนอกยังมีคนมากมายรอพบท่านอยู่นะ หากท่านลงมือทำร้ายคน แล้วเรื่องนี้แพร่ออกไป ชื่อเสียงของท่านมิพังทลายลงหรือ!”

ท่านอาจารย์ปู้ซวีจับแส้เอาไว้ แล้วพูดกับนักพรตอู๋เหวย!

เมื่อได้ฟังคำของอาจารย์ปู้ซวี นักพรตอู๋เหวยก็เก็บแส้กลับคืน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “รีบให้พวกเขาออกไปเถอะ อยู่ต่อไปรังแต่จะทำให้ข้ารำคาญใจ!”

“ท่านกู่ รบกวนพวกท่านออกไปก่อน ส่วนพู่กันวิญญาณและชาด เมื่อรักษาลูกสาวแล้ว จะให้คนไปส่งให้!”

ท่านอาจารย์ปู้ซวีพูดกับกู่เวิ่นเทียนด้วยความรู้สึกลำบากใจ

กู่เวิ่นเทียนหันไปถามเฉินผิง “คุณเฉิน ถ้ายังไงเรากลับกันก่อนไหม”

ถึงอย่างไร ท่านอาจารย์ปู้ซวีได้ให้คำมั่นว่าจะมอบพู่กันวิญญาณและชาดให้ ถึงพวกเขาอยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์แล้ว!

แต่เฉินผิงกลับส่ายศีรษะ “ในเมื่อผมมาแล้ว ผมไม่อาจทนดูชีวิตหนึ่งจากไปต่อหน้าต่อตาได้!”

เฉินผิงตั้งใจแล้ว ว่าจะต้องช่วยชีวิตลูกสาวของอาจารย์ปู้ซวีให้ได้!

นับว่าเป็นความโชคดีของท่านอาจารย์ปู้ซวี เขาได้พูดออกมาแล้วว่าจะมอบพู่กันวิญญาณและชาดให้ แสดงว่าเขาเป็นคนที่ไม่เลวเลย!

“เด็กน้อย ยังไม่ยอมใช่หรือไม่”

นักพรตอู๋เหวยขมวดคิ้วและมองเฉินผิงด้วยสายตาเกลียดชัง

อาจารย์ปู้ซวีรู้สึกลำบากใจมากยิ่งขึ้น ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี!

“ท่านอย่าได้คิดว่าอาบน้ำร้อนมาก่อนจะต้องรู้มากกว่า สิ่งที่ผมพูดนั้นจะจริงหรือเท็จ ลองดูก็รู้แล้ว!”