เมื่อซื่อเหยียนเห็นหูหม่าซือปรากฎตัว โทสะของเขาก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที
“ไอ้แก่โง่เง่า! ตอนที่เฉินผิงยังไม่กล้าที่จะปรากฎตัว แกกล้าดียังไงถึงได้มาปรากฎตัวแทน? ในเมื่อแกเองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบต่อการทำลายคฤหาสน์ไป๋เหลียน วันนี้ฉันก็จะฆ่าแกเสียเลย”
เมื่อพูดจบพลังของซื่อเหยียนก็ปะทุขึ้นมาแล้วเขาก็ซัดฝ่ามือใส่หูหม่าซือโดยไม่รอให้ฝ่ายหลังยืนได้มั่นคงเสียก่อน
หูหม่าซือไม่กล้าต่อสู้กับซื่อเหยียนซึ่งๆ หน้า ดังนั้นเขาจึงขว้างยันต์ไม่กี่ใบออกมาอย่างรวดเร็ว น่าเสียดายที่พวกมันถูกซื่อเหยียนระเบิดทำให้เกิดเสียงระเบิดติดกันเป็นชุดๆ
เมื่อเห็นเช่นนั้น หูหม่าซือก็รีบก้าวถอยหลังแล้วล้วงเอาน้ำเต้าทองออกมา
พลังอันน่าสะพรึงกลัวที่ระเบิดออกมาจากน้ำเต้าทองตามมาด้วยประกายแสงสีม่วง
ซื่อเหยียนอยู่ใกล้คู่ต่อสู้มากเกินไปจึงไม่สามารถหลบหนีได้ทันเวลา ในที่สุดพลังของน้ำเต้าทองก็กระแทกใส่เขาจนล้มลง
“ซื่อเหยียน!”
ซื่อชิงเผยรีบเข้าไปช่วยประคองซื่อเหยียนให้ลุกขึ้น
“ช่างเป็นอาวุธวิเศษที่น่าประทับใจ น่าประทับใจจริงๆ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...