เฉินผิงไม่อยากจะพูดถึงสำนักลับมากเกินไป
จี้หรูเสว่ทักทายชิงเอ๋อร์และหรุ่ยเอ๋อร์ด้วยรอยยิ้ม และพวกเขาก็ยิ้มตอบ
เพราะรู้ว่าชิงเอ๋อร์กับหรุ่ยเอ๋อร์คงอยากจะดูนั่นดูนี่ เฉินผิงจึงให้เวลาพวกเขาออกสำรวจ “ตอนนี้พวกคุณไปเดินเล่นรอบๆ สำนักมังกรได้เลย เราจะออกเดินทางทันทีที่ผมตระเตรียมของจำเป็นเรียบร้อยแล้ว!” เขาพูด
ทั้งคู่พยักหน้าและเดินออกไป ในขณะที่เฉินผิงไปตรวจอาการหูหม่าซือและหลงซิงซู
“ชิงเอ๋อร์ จิงตูมีขนาดใหญ่มาก เอาแค่พื้นที่ที่สำนักมังกรยึดครองก็คงใหญ่กว่าสำนักฉุนหยางของเราแล้ว!” หรุ่ยเอ๋อร์ออกความเห็นด้วยความทึ่งในสถาปัตยกรรมอันยิ่งใหญ่ของสำนักมังกร
“สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสมบัติทางโลก ในฐานะผู้ฝึกยุทธ์เราควรจะมุ่งเน้นไปที่การบำเพ็ญเพียร สำนักมังกรอาจดูยิ่งใหญ่ แต่เธอไม่เห็นหรือว่าคนของที่นี่ไม่ได้เก่งกาจอะไรเลย? พวกเขาล้วนอ่อนแอมากเสียจนเราคนใดคนหนึ่งจากสำนักฉุนหยางสามารถกำจัดพวกเขาได้อย่างง่ายดาย” ชิงเอ๋อร์ตอบอย่างดูแคลน
แม้ว่าเขาจะประทับใจในสภาพแวดล้อมและสิ่งปลูกสร้างอันงดงามในสำนักมังกรมากพอๆ กัน แต่เขาก็หยิ่งยโสเกินกว่าจะยอมรับมัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...