“การลงโทษแห่งความยุติธรรม พลังแห่งสวรรค์ และแสงแห่งการกำจัดความชั่วร้าย!...
...ดูดซับให้หมดซะ!”
เสียงตะโกนแห่งความโกรธดังขึ้น ทันใดนั้น แสงสว่างเหล่านั้นก็ปลดปล่อยแรงกดดันอย่างต่อเนื่อง เช่นเดียวกับแสงของดวงอาทิตย์ จากนั้นก็มีแสงสีทองยิงตรงไปที่หมอกดำ
เหมือนกับหนูที่ไปเจอแมว หิมะขาวที่เจอกับแสงอาทิตย์ หมอกดำถูกแสงสว่างเหล่านั้นกลืนลงไปทันที จากนั้นก็ถูกเฉินผิงดูดซับเข้าไปในร่างกายจนหมด ทั้งหมดนี้ต่างมีส่วนช่วยในการบำเพ็ญฌานของเฉินผิง จิตตวิสุทธิสามารถกลืนกินลงไปและหลอมรวมทั้งหมดได้ นี่แหละคือความสุดยอดของจิตตวิสุทธิ!
หลังจากแสงสว่างหายไป ทุกอย่างก็กลับสู่สภาวะปกติ
ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ทุกคนต่างเบิกตากว้างมองไปที่เฉินผิง!
โดยเฉพาะนักพรตอู๋เหวย เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองดูถูกเหยียดหยามเฉินผิง ใบหน้าของเขาก็แดงก่ำขึ้นมาราวกับถูกน้ำร้อนลวก และรู้สึกอับอายมาก!
เลี่ยวเฟยถือถาดชีซิงอยู่ในมือก็เบิกตากว้างมองไปที่เฉินผิง “นี่...หรือว่านี่มันวิชาอะไรกัน หรือว่า หรือว่านี่คือวิชาเซียน”
ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเลี่ยวเฟยทันที และร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านอย่างไม่รู้ตัว
สีหน้าของเลี่ยวเฟยในขณะนี้เหลือเพียงแค่ความหวาดกลัวเท่านั้น ไม่มีความหยิ่งผยองเหมือนในตอนแรกแล้ว
วิชาเซียนแบบนี้ เกรงว่าแม้แต่บรรพบุรุษของเขาก็คงจะทำอะไรไม่ได้!
เลี่ยวเฟยเหงื่อออกไปทั้งตัว ในหัวมีแค่ความคิดเดียวเท่านั้น นั่นก็คือหนี...
หนีไปให้ไกลที่สุด!
แต่ทันทีที่ความคิดของเลี่ยวเฟยผุดขึ้นมา เฉินผิงก็ยิ้มหยันและพูดขึ้น “นายอยากหนีใช่ไหม แต่นายคงไม่มีโอกาสนั้นแล้วล่ะ ส่งถาดชีซิงมาให้ฉันซะ ฉันจะให้นายตายแบบไม่ค่อยทรมาน!”
เลี่ยวเฟยกลอกตาไปมาเหมือนกำลังคิดแผนอะไรบางอย่างอยู่ และยังเหลือบไปมองถาดชีซิงในมือของตัวเองอยู่บ่อยครั้ง เขาตัดสินใจพร้อมกับทะเลาะกับตัวเองอยู่ในใจ!
“นายมีเวลาคิดสิบวินาที!”
“สิบ!”
“เก้า!”
“แปด!”
“...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...