หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 218

“การลงโทษแห่งความยุติธรรม พลังแห่งสวรรค์ และแสงแห่งการกำจัดความชั่วร้าย!...

...ดูดซับให้หมดซะ!”

เสียงตะโกนแห่งความโกรธดังขึ้น ทันใดนั้น แสงสว่างเหล่านั้นก็ปลดปล่อยแรงกดดันอย่างต่อเนื่อง เช่นเดียวกับแสงของดวงอาทิตย์ จากนั้นก็มีแสงสีทองยิงตรงไปที่หมอกดำ

เหมือนกับหนูที่ไปเจอแมว หิมะขาวที่เจอกับแสงอาทิตย์ หมอกดำถูกแสงสว่างเหล่านั้นกลืนลงไปทันที จากนั้นก็ถูกเฉินผิงดูดซับเข้าไปในร่างกายจนหมด ทั้งหมดนี้ต่างมีส่วนช่วยในการบำเพ็ญฌานของเฉินผิง จิตตวิสุทธิสามารถกลืนกินลงไปและหลอมรวมทั้งหมดได้ นี่แหละคือความสุดยอดของจิตตวิสุทธิ!

หลังจากแสงสว่างหายไป ทุกอย่างก็กลับสู่สภาวะปกติ

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ทุกคนต่างเบิกตากว้างมองไปที่เฉินผิง!

โดยเฉพาะนักพรตอู๋เหวย เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองดูถูกเหยียดหยามเฉินผิง ใบหน้าของเขาก็แดงก่ำขึ้นมาราวกับถูกน้ำร้อนลวก และรู้สึกอับอายมาก!

เลี่ยวเฟยถือถาดชีซิงอยู่ในมือก็เบิกตากว้างมองไปที่เฉินผิง “นี่...หรือว่านี่มันวิชาอะไรกัน หรือว่า หรือว่านี่คือวิชาเซียน”

ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเลี่ยวเฟยทันที และร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านอย่างไม่รู้ตัว

สีหน้าของเลี่ยวเฟยในขณะนี้เหลือเพียงแค่ความหวาดกลัวเท่านั้น ไม่มีความหยิ่งผยองเหมือนในตอนแรกแล้ว

วิชาเซียนแบบนี้ เกรงว่าแม้แต่บรรพบุรุษของเขาก็คงจะทำอะไรไม่ได้!

เลี่ยวเฟยเหงื่อออกไปทั้งตัว ในหัวมีแค่ความคิดเดียวเท่านั้น นั่นก็คือหนี...

หนีไปให้ไกลที่สุด!

แต่ทันทีที่ความคิดของเลี่ยวเฟยผุดขึ้นมา เฉินผิงก็ยิ้มหยันและพูดขึ้น “นายอยากหนีใช่ไหม แต่นายคงไม่มีโอกาสนั้นแล้วล่ะ ส่งถาดชีซิงมาให้ฉันซะ ฉันจะให้นายตายแบบไม่ค่อยทรมาน!”

เลี่ยวเฟยกลอกตาไปมาเหมือนกำลังคิดแผนอะไรบางอย่างอยู่ และยังเหลือบไปมองถาดชีซิงในมือของตัวเองอยู่บ่อยครั้ง เขาตัดสินใจพร้อมกับทะเลาะกับตัวเองอยู่ในใจ!

“นายมีเวลาคิดสิบวินาที!”

“สิบ!”

“เก้า!”

“แปด!”

“...”

“หนี?”

มุมปากของเฉินผิงยกขึ้น จากนั้นตัวเขาก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกปืน!

ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น เฉินผิงก็กลับเข้ามาจากด้านนอก พร้อมกับมีเลี่ยวเฟยที่หนีออกไปอยู่ในมือ

ในขณะนี้ เลี่ยวเฟยที่หยิ่งยโสคนนั้น ถูกเฉินผิงหิ้วคอกลับมาเหมือนกับสุนัขใกล้ตายตัวหนึ่ง!

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงจับเลี่ยวเฟยกลับมาได้อย่างง่ายดาย ทุกคนก็พากันตกตะลึง!

ผลัวะ...

เฉินผิงโยนเลี่ยวเฟยลงไปกองกับพื้นและมองดูอย่างไม่แยแส พลังอำนาจที่ดูไม่แยแสต่อทุกสิ่งนั้นของเขานั้น ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องมีความรู้สึกอยากจะคุกเข่าคารวะ!

เลี่ยวเฟยพูดขึ้นเสียงดัง และมองไปยังเฉินผิงด้วยสายตาขอร้องอ้อนวอน “ปะ ปรมาจารย์ ไว้ชีวิตผมเถอะ ถาดชีซิงก็ให้ไปแล้ว ขอปรมาจารย์ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ!”

“ไว้ชีวิตนาย?” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน จากนั้นก็ดึงซูอวี่ฉีที่ยังตกตะลึงอยู่เข้ามา “เมื่อกี้ตอนที่นายหยอกล้อภรรยาของฉัน นายได้คิดไว้ไหมว่าจะเจอจุดจบแบบนี้ ไม่ควรไปแตะเกล็ดมังกร ถ้าไม่อย่างนั้นคงต้องตาย และภรรยาของฉันก็คือเกล็ดมังกรของฉัน ดังนั้นวันนี้จึงเป็นวันตายของตาย!”

ซูอวี่ฉีมองไปที่เฉินผิง มือหนึ่งข้างถูกเฉินผิงจับไว้ ส่วนอีกข้างก็ใช้ปิดริมฝีปากแดงเอาไว้ หน้าอกของเธอสั่นไหวและรู้สึกตื่นเต้นมาก!