เฉินผิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเผยเรื่องที่เขาขุดอุโมงค์จากบ่อน้ำพุเข้าไปในภูเขาให้ฟัง
ดวงตาของหลุ่ยเอ๋อร์เบิกกว้างจนโตเท่าจานเมื่อเธอได้ยินว่าเฉินผิงคือคนที่อยู่เบื้องหลังของทุกอย่าง และถูกฝังอยู่ใต้ซากปรักหักพัง
เธอไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเฉินผิงจะทำเรื่องพรรค์นั้นได้!
เยว่ปู้ฉินรู้สึกปวดหัวขึ้นมาและทำอะไรไม่ถูก คงจะมีแต่เฉินผิงที่กล้าขุดอุโมงค์เข้าไปในเขาคุนหลุนด้วยตัวคนเดียว
บ่อน้ำพุแห่งการฟื้นฟูไม่ได้เป็นของสำนักฉุนหยางแต่เพียงฝ่ายเดียว เนื่องจากทั้งเก้าสำนักต่างใช้บ่อร่วมกัน เยว่ปู้ฉินจึงไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงให้อีกแปดสำนักฟังว่าเฉินผิงทำลายบ่อน้ำพุไปแล้ว
เฉินผิงถามว่า “ประมุขเยว่ แต่ก่อนเคยมีสำนักตั้งอยู่ใกล้ๆ บ่อน้ำพุแห่งการฟื้นฟูหรือเปล่าครับ? ถึงได้มีหินผู้พิทักษ์อยู่ตรงนั้น”
เยว่ปู้ฉินพยักหน้า “เมื่อหลายปีก่อน มีพระราชวังสุ่ยเซียนตั้งอยู่ในบริเวณนั้น แต่แล้วพระราชวังก็สาบสูญไปเมื่อหลายร้อยปีก่อน และไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง หลายคนพยายามค้นหาซากปรักหักพังของพระราชวังสุ่ยเซียน แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เมื่อเวลาผ่านไป ผู้คนก็พากันลืมเรื่องนี้ และถ้าบ่อน้ำพุแห่งการฟื้นฟูไม่ผุดขึ้นมา ก็คงไม่มีใครกล้าเดินทางไปแถวนั้น”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...