หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2194

หรุ่ยเอ๋อร์กลั้นเสียงหัวเราะ เธอจับตาดูคู่ต่อสู้ของเธออย่างระมัดระวังพร้อมโคจรรัศมีของเธอ

ถึงกระนั้น เทพยุทธ์ระดับสองอย่างเธอไม่น่าจะรับมือได้เกินห้ากระบวนท่า เมื่อดูจากคู่ต่อสู้ในตอนนี้แล้ว

หรุ่ยเอ๋อร์ไม่เหมือนเฉินผิงที่สามารถต่อสู้กับศัตรูระดับสูงกว่าตัวเองได้

ยิ่งระดับของการบำเพ็ญเพียรสูงขึ้นมากเท่าไร ความแตกต่างระหว่างแต่ละระดับก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่ฝ่ายอ่อนแอจะเอาชนะฝ่ายที่แข็งแกร่งกว่าได้

ไห่หวูฉางและไป๋หวูฉางเป็นเทพยุทธ์ระดับสี่ทั้งคู่ หรุ่ยเอ๋อร์จึงไม่มีโอกาสชนะ

“คุณหลิว แค่ดูเฉยๆ ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะเปลี่ยนสองคนนี้เป็นซากศพแห้งๆ ให้ดู” เฉินผิงยิ้มน้อยๆ

หลังจากนั้นในทันใด รัศมีของเขาก็ทวีความรุนแรงขึ้น

หรุ่ยเอ๋อร์พยักหน้าและถอยหลังไปหลายก้าว เธอกะว่าจะดูเฉินผิงจัดการกับแฝดยมทูตดำขาวด้วยตัวคนเดียว

“ฮึ่ม! แกบ้าไปแล้วหรือไง? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกที่เป็นแค่ปราชญ์ยุทธ์คิดว่าตัวเองจะสู้กับเราได้ แค่ฉันคนเดียวก็ฆ่าแกได้แล้ว” ไห่หวูฉางตะคอกและพุ่งเข้าหาเฉินผิงอย่างรวดเร็ว

เขาโมโหที่โดนเฉินผิงดูถูกก่อนหน้านี้ และเขาจะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนั้นจนกว่าจะฆ่าเฉินผิงได้

ในชั่วพริบตา ไห่หวูฉางก็มาถึงตรงหน้าเฉินผิง เขาชูไม้เท้าสะกดวิญญาณขึ้นสูงเหนือหัวและฟาดลงมาด้วยแรงมหาศาล

เขาคิดว่าการโจมตีนั้นคงจะบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางหน้า

กระนั้นเฉินผิงก็แค่ยิ้มเยาะและโฉบออกด้านข้างเพื่อหลบการโจมตีอย่างไม่ยากเย็น

พริบตาต่อมา ร่างกายของเขาก็เปล่งแสงสีทอง และร่างเกราะทองคำก็ห่อหุ้มตัวเขาเอาไว้ ทำให้เขาดูราวกับเทพสงครามในชุดเกราะทอง

เมื่อสังเกตเห็นร่างเกราะทองคำที่ปรากฏบนตัวเฉินผิงกะทันหัน แฝดยมทูตดำขาวก็อึ้งไป

“ไม่แปลกเลยที่แกได้ใจนัก ไอ้เด็กเวร ที่แท้แกก็ซ่อนเกราะระดับสูงไว้นี่เอง ถึงกระนั้น ต่อให้ร่างกายของแกจะทำจากเหล็ก แต่วันนี้ฉันก็จะทุบแกให้แหลกเป็นชิ้นๆ!” ไห่หวูฉางคำราม

เคร้ง!

เมื่อเห็นวิญญาณร้ายเหล่านั้นที่ก่อตัวขึ้นจากหมอกสีดำ เฉินผิงก็เผยรอยยิ้มพร้อมหัวเราะ

เมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิง ไห่หวูฉางก็ถึงกับงงงวย

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบ เขาก็เห็นว่าเฉินผิงกำลังอัดพลังลงไปในจุดชีพจรตันเถียนของตน วินาทีต่อมา เฉินผิงก็อ้าปาก ปลดปล่อยพลังดึงดูดมหาศาลที่ดูราวกับพายุหมุนและกลืนกินวิญญาณร้ายเหล่านั้น

ขณะที่ลมพายุค่อยๆ สงบลง เฉินผิงก็ลูบท้องของเขาและเรอออกมาอย่างพึงพอใจ

ไห่หวูฉางจ้องมองเฉินผิงด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อ “กะ-แกสามารถใช้เวทมนต์ดำได้ด้วย? แกก็เป็นผู้ใช้วิชามารเหมือนกันเหรอ?” เขาถามอย่างประหลาดใจ

“เฮอะ! ผมไม่ได้สนใจเวทมนต์ดำเลยสักนิด มันก็แค่วิชาของผมสามารถโต้กลับคุณได้อย่างสมบูรณ์แบบ!”

เฉินผิงแสดงความเหยียดหยามพร้อมกระทืบเท้า เขาทะยานเข้าหาไห่หวูฉาง ราวกับลูกศรแล่นออกจากคันธนู

เมื่อเห็นเฉินผิงพุ่งเข้ามาทางเขา ไห่หวูฉางก็ไม่มีสีหน้าสบายๆ อีกต่อไป ม่านตาของเขาตีบตันและรัศมีของเขาระเบิดออกมา