หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2227

หรุ่ยเอ๋อร์ผงกศีรษะ ไม่ทราบว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มจะเชื่อในคำพูดของเฉินผิงอย่างไร้เงื่อนไข

ถงโหย่วไฉและคนอื่นๆ เฝ้ามองดูอยู่ไกลๆ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้และมังกรก็เอาแต่ฉวัดเฉวียนอยู่บนพฤกษาสื่อวิญญาณ ไม่ได้เล่นงานพวกเขาแต่อย่างใด

แต่เมื่อเฉินผิงกับหรุ่ยเอ๋อร์เข้าไปใกล้ๆ มันก็ส่งเสียงกู่ร้องคำรามราวกับจะขัดขวางไม่ให้ทั้งสองคนเข้ามาใกล้

หรุ่ยเอ๋อร์ตามหลังชายหนุ่มไปติดๆ และในที่สุดพวกเขาก็เดินมาอยู่ใต้พฤกษาสื่อวิญญาณ

“ไปกันเถอะ...”

เฉินผิงดึงตัวเธอแล้วกระโจนขึ้นกลางอากาศ

เมื่อเห็นเช่นนี้ มังกรก็พ่นลมปราณร้อนแผดเผาใส่พวกเขา

ช่างทรงพลังมากเสียจนสั่นคลอนอากาศรอบตัวพวกเขาได้ แม้แต่ถงโหย่วไฉที่ยืนห่างออกมาหลายร้อยเมตรก็ยังสัมผัสได้ว่ามันรุนแรงขนาดไหน

มังกรพ่นลมปราณใส่เฉินผิงกับหรุ่ยเอ๋อร์ เมื่อเห็นเช่นนี้เข้า ชายหนุ่มก็กัดฟันทนแล้วร่างของเขาก็เปล่งแสงสีทอง เขารู้เพียงแต่ว่าตนเองมีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

ก่อนที่ลมปราณของมังกรจะมาถึงตัวเฉินผิง ก็มีแสงสว่างสายหนึ่งพุ่งออกมาจากหน้าอกของเขา แก่นมังกรภายในร่างของเขาเปล่งพลังมังกรออกมา

พลังจากลมปราณของมังกรพลันสลายไปทันที เฉินผิงกับหรุ่ยเอ๋อร์เดินมาจนถึงพฤกษาสื่อวิญญาณแล้วประจันหน้ากับมังกร

“คุณหลิว อยู่ตรงนี้อย่าขยับเขยื้อนเชียวนะครับ ผมจะจัดการกับมังกรเอง”

เฉินผิงกระโจนตัวขึ้นไปแล้วพุ่งเข้าใส่เจ้าสิ่งมีชีวิตตนนั้น

แต่เขากระโดดขึ้นไปบนหัวมังกรแทนที่จะต่อสู้กับมัน เขาเอื้อมมือออกไปคว้าเขาของมันเอาไว้จนในที่สุดก็ยืนบนหัวของมันได้

มังกรกลับเชื่องอย่างน่าประหลาด มันส่งเสียงครางอยู่หลายคำรบจนดูราวกับว่ามันพยายามที่จะทำให้เฉินผิงรู้สึกพึงพอใจ

หรุ่ยเอ๋อร์แทบไม่อยากเชื่อสายตาเลย

ถงโหย่วไฉและคนอื่นๆ ต่างรู้สึกตกตะลึงที่ได้เห็นเฉินผิงยืนอยู่บนหัวมังกร

มังกรไม่ใช่หนึ่งในภาพลวงตาของเฉินผิงแต่อย่างใด และมันก็แข็งแกร่งมากเหลือเกิน

“โอ้ พระเจ้า! พวกเราควรจะทำยังไงดี? พวกเราได้แต่มองดูพวกมันเอาผลสื่อวิญญาณไปน่ะเหรอ?” ถงโหย่วไฉร้องตะโกนอย่างร้อนรนกังวลใจ แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้าไปขวางเฉินผิง

ไม่นานหรุ่ยเอ๋อร์ก็จะเก็บผลสื่อวิญญาณหมดแล้ว ทว่าไม่มีใครสามารถขวางเฉินผิงได้

ต้าหู้ฝาจ้องมองเฉินผิงด้วยแววตาเย็นชา ขณะที่เขาทำเช่นนั้น หมอกดำหลายระลอกราวกับจะเต็มไปทั่วฟ้า

“ฉันรู้ว่าพวกเราจะฆ่ามังกรและเอาผลสื่อวิญญาณมาได้ยังไงแล้วล่ะ” เขากล่าวขึ้น

“ยังไงเหรอ?” เหลิ่งหยุนกับถงโหย่วไฉถามขึ้นพร้อมกัน

“อีกไม่นานพวกคุณก็จะได้รู้” เมื่อต้าหู้ฝาพูดจบก็หันไปทางศิษย์สำนักเฝินเทียน “ถึงเวลาที่พวกคุณจะสละชีพเพื่อสำนักเฝินเทียน จิตวิญญาณของพวกคุณจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็เริ่มสำแดงท่าผนึกมือ ยอดไม้เลื้อยสีดำปรากฎขึ้นจากพื้นดินและพัวพันเข้ากับร่างของเหล่าศิษย์