เฉินผิงเริ่มที่จะตื่นตระหนกขึ้นมาบ้างแล้ว เขาไม่คิดว่าลูกบอลที่ก่อกำเนิดขึ้นมาจากกิ่งใบของพฤกษาสื่อวิญญาณจะแข็งแกร่งขนาดนั้นได้
ถ้าหากฉันเปิดเจ้าสิ่งนี้ไม่ขึ้น งั้นพวกเราก็คงต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่ไม่ใช่รึไง?
ทันใดนั้นหรุ่ยเอ๋อร์ก็ลืมตาขึ้น พลังภายในตัวเธอเริ่มพลุ่งพล่านจนใบหน้าแดงก่ำ!
เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้นเข้าก็ขมวดคิ้ว เขาถ่ายเทพลังวิญญาณเข้าไปในร่างของเธอเพื่อข่มพลังที่หลุดการควบคุม
“ผลสื่อวิญญาณพวกนี้ช่างทรงพลังมากเหลือเกิน ฉันกินเข้าไปแค่ลูกเดียวก็เกือบจะควบคุมพลังภายในตัวไม่ได้ ขืนกินเข้าไปอีกหน่อยคงได้ระเบิดตายเป็นแน่”
หรุ่ยเอ๋อร์ถอนหายใจ แต่เมื่อเธอเห็นว่าเฉินผิงกินผลไม้ของตัวเองจนเกลี้ยง เธอก็รู้สึกตะลึงงัน
“คุณเฉิน หลังจากกินผลไม้เข้าไปมากขนาดนั้น คุณไม่เป็นอะไรเลยงั้นเหรอ?”
เธอมองเฉินผิงด้วยความอิจฉาพลางกล่าวว่า “ผลสื่อวิญญาณทั้งสี่ลูกนั้นคงจะช่วยให้ตอนนี้คุณเลื่อนถึงระดับเทพยุทธ์แล้วใช่ไหม?”
เฉินผิงส่ายหน้า “ผมอยู่ที่ระดับปราชญ์ยุทธ์ขั้นสูงสุด ผมอยู่ห่างจากการเป็นเทพยุทธ์อีกเพียงก้าวเดียว...”
“เสียผลไม้ไปตั้งสี่ลูก แต่คุณเพิ่งจะเลื่อนระดับพลังบำเพ็ญฌานได้แค่นิดเดียวเอง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...