หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2291

"ได้ครับ" เหยาเซิ่งฮุยพยักหน้าและรีบตรงไปหาเฉินผิง

“เฮ้ย ไอ้กุ๊ย คุณอวี๋อยากเจอกับแกบนเวที ตามฉันมา!" เขาพูด

เฉินผิงหวังที่จะได้พบกับผู้นำของแปดมหาอาณาจักรลับมาโดยตลอด เขาจึงตามเหยาเซิ่งฮุย ไปอย่างกระตือรือร้น และกระโดดขึ้นไปบนเวทีอย่างผ่าเผย

ฝูงชนประหลาดใจที่เห็นว่าเฉินผิงยังอายุน้อยขนาดไหน ขณะที่เขายืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา

"คุณเฉิน" เก๋อชางเซิงลุกจากที่เพื่อให้เฉินผิงนั่ง

ในฐานะที่เป็นหัวหน้ากองกำลังของตำหนักมังกรฟ้า จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะปฏิบัติต่อเฉินผิงผู้เป็นนายของเขาด้วยความเคารพสูงสุด

นอกจากนี้ เขาไม่อยากให้ทุกคนมองข้ามตระกูลเก๋อถ้าคิดจะวางแผนต่อต้านเฉินผิง

“ผู้อาวุโสใหญ่ เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอกครับ โปรดนั่งลงเถอะ” เฉินผิงพูดพร้อมโบกมือให้เก๋อชางเซิงนั่งลง

จากนั้นเขาก็จับจ้องไปที่ผู้นำของแปดมหาอาณาจักรลับที่อยู่ตรงหน้าอย่างแน่วแน่ โดยไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวหรือลังเลใดๆ

“คุณคือเฉินผิงงั้นหรือ?” อวี๋เชียนถามพร้อมจ้องเขาเขม็ง

“ใช่ครับ” เฉินผิงตอบหนักแน่น

“คุณมาจากโลกมนุษย์ใช่ไหม?” อวี๋เชียนถามอีกครั้ง

“ใช่ครับ” เฉินผิงตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน

อวี๋เชียนพินิจเฉินผิงครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความยำเกรง “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะบำเพ็ญเพียรจนถึงระดับผู้แบ่งวิญญาณขั้นสาม แม้ว่าจะฟื้นคืนพลังวิญญาณ กลับมาไม่ได้ แต่พลังกดดันจากกฎแห่งธรรมชาติก็ลดลงอย่างมาก”

อวี๋เชียนเชื่อว่าเฉินผิงบรรลุถึงระดับนั้นในโลกมนุษย์เรียบร้อยแล้ว เนื่องจากพลังกดดันจากกฎแห่งธรรมชาติลดน้อยลง

"คุณอวี๋ ไม่ต้องไปสนใจเขาและทำตามกำหนดการของเราดีกว่า อาจมีคนมากมายรอคอยที่จะได้ตีระฆังมังกร” เหยาฉีเซิงพูดกับอวี๋เชียน

เสียงค้อนกระทบระฆังดังก้องไปในอากาศ และมังกรทองก็บินออกไป

ฝูงชนโห่ร้องด้วยความยินดี พวกเขาไม่คิดเลยว่าเด็กสาวจะสามารถตีระฆังมังกรได้

อวี๋เจียเมิ่งที่เต็มไปด้วยความมั่นใจถือค้อนขึ้นมา เธอพร้อมที่จะตีระฆังอีกครั้ง

แต่คราวนี้ระฆังกลับไม่ดัง แรงถีบกลับมหาศาลทำให้อวี๋เจียเมิ่งต้องปล่อยค้อน แล้วเธอก็กระเด็นขึ้นไปในอากาศ เธอถึงกับกระอักเลือดระหว่างที่ยังไม่ถึงพื้น

“เจียเมิ่ง!” อวี๋เชียนกระโดดขึ้นไปและคว้าตัวเธอไว้

“พ่อ หนูไม่เป็นไร” อวี๋เจียเมิ่งพูดให้เขาสบายใจพลางเช็ดเลือดที่มุมปากของเธอ

“พ่อบอกแล้วว่าอย่าฝืนเกินตัว แรงตีกลับของระฆังมังกรอาจฆ่าลูกได้เลยนะ” อวี๋เชียนดุอวี๋เจียเมิ่ง เขาอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด