หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2327

น่าเสียดายที่ความสามารถของเขาถูกปิดกั้นไว้ สัดส่วนของทั้งพลังวิญญาณและพลังมังกรที่เขาสามารถใช้ได้นั้นมีอยู่น้อยมาก

เฉินผิงเพิ่งปล่อยรัศมีพลังออกมาเพื่อต่อต้าน แต่กลับถูกแรงพลังอันมหาศาลผลักลงกับพื้นทันที

แรงกดดันมหาศาลทำให้เกิดรอยร้าวที่พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเฉินผิง เขาทรุดลงกับพื้นและกัดฟันกรอด สีหน้าที่บิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด

ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายที่แข็งแกร่งของเขา เฉินผิงคงแหลกสลายไปแล้ว

เหลิ่งอู๋เต้าหยุดรัศมีของตนและจ้องมองที่เฉินผิงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“มีแค่นี้เองเหรอ?” อีกฝ่ายขมวดคิ้ว ด้วยความสามารถที่จำกัดนั้น เฉินผิงจะฆ่า เหลิ่งหยุนได้อย่างไร กับชีฉาจวินยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ถงโหย่วกงเองก็ประหลาดใจเช่นกันที่เห็นเฉินผิงในสภาพนั้น ตอนที่เขาพบกับเฉินผิงครั้งแรก อีกฝ่ายไม่ได้อ่อนแอเช่นนี้

“เฉินผิง เลิกเสแสร้งซะที นายอ่อนแอเช่นนี้ได้ยังไงกัน นายกำลังพยายามหลอกพวกเราด้วยการแกล้งทำเป็นอ่อนแออย่างนั้นเหรอ?” ถงโหย่วกงถามเฉินผิง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่เชื่อ

เฉินผิงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เลือดหยดหนึ่งไหลออกมาจากมุมปากของเขา แต่เขากลับเลือกที่จะนิ่งเงียบ

ไม่มีทางที่เขาจะยอมเปิดเผยสภาพปัจจุบันของเขาที่ถูกปิดกั้นพลังเอาไว้

เมื่อรู้สึกถึงความเงียบของเฉินผิง ถงโหย่วกงก็ยื่นฝ่ามือไปทางชายคนนั้น พลังลมปราณที่พราวพร่างพุ่งไปข้างหน้าโจมตีเฉินผิงที่หน้าอกอย่างรุนแรง

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขารวบรวมพลังมังกรอย่างรวดเร็วและพยายามเปิดใช้พลังร่างเกราะทองคำของตน

แสงสีทองปะทุขึ้นเมื่อชั้นของเกล็ดสีทองระยิบระยับเริ่มปกคลุมทั่วร่างกายของเฉินผิง

แต่เฉินผิงก็ต้องตกตะลึง ทันทีที่เกล็ดสีทองก่อตัวขึ้นและห่อหุ้มร่างกาย เขารู้สึกว่าพลังมังกรสลายไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเขาอ่อนแอลง และร่างเกราะทองคำที่เขาเพิ่งใช้ก็สลายหายไปในอากาศ

ตู้ม!

แรงของพลังฝ่ามือส่งให้เฉินผิงกระเด็นไปด้านหลัง ร่างของเขากระแทกทะลุผ่านต้นไม้จำนวนมากกว่าสิบต้น จนพวกมันหักและแตกเป็นเสี่ยงๆ แรงผลักส่งร่างกายของเขาไปจนชนกับหินก้อนใหญ่อย่างแรงและเจ็บปวด

เมื่อมองดูรอยฝ่ามือขนาดยักษ์ในอากาศ เฉินผิงตระหนักได้ถึงความตายของเขาที่กำลังจะมาถึง กลิ่นอายแห่งความตายแผ่ซ่านไปทั่วอากาศ และเขารู้สึกได้ถึงแรงบีบที่เย็นยะเยือกที่เกาะแน่นรอบตัวเขา ฉันคงใกล้จะตายแล้วสินะ!

เมื่อชีวิตของเฉินผิงยืนอยู่ที่ขอบหน้าผา ความคิดของเขาก็กลายเป็นผืนผ้าใบที่เต็มไปด้วยความทรงจำและภาพต่างๆ ใบหน้าของผู้หญิงปรากฏขึ้นในใจของเขาทีละคนๆ

ท่ามกลางความทรงจำที่หมุนวนและความมืดมิดที่ใกล้เข้ามา ร่างที่คุ้นเคยได้ปรากฏออกมาจากส่วนลึกของจิตสำนึกของเฉินผิง เป็นแม่ของเขานั่นเอง รอยยิ้มอันอ่อนโยนของเธอแผ่ความอบอุ่นและความสบายใจ เธอเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ

เฉินผิงยังเห็นพ่อของเขาที่มีท่าทางน่าเกรงขามและรูปร่างสูงใหญ่ อย่างไรก็ตาม กลับมีบางสิ่งปกคุลมใบหน้าของชายคนนั้น ทำให้เฉินผิงไม่อาจมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ถึงกระนั้น เฉินผิงก็ยังรู้สึกประโลมใจอยู่ในความทรงจำอันมีคนที่เขารัก ความรู้สึกพึงพอใจโอบล้อมจิตใจเขา และรอยยิ้มจางๆ ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

“ดูเหมือนว่าฉันต้องหาร่างใหม่สินะ...” เสียงของเหล่าจื้อดังขึ้น

เขาไม่อาจช่วยเฉินผิงได้เลยเพราะเขาไม่นับว่าเป็นวิญญาณด้วยซ้ำในตอนนี้