ขณะที่เฉินผิงกำลังนอนรอความตายที่กำลังจะมาถึง จู่ๆ แรงกดที่ตัวเขาก็อ่อนกำลังลงอย่างช้าๆ หลังจากนั้น ฝ่ามือยักษ์ที่ด้านบนก็ค่อยๆ หายไป
มีร่างหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ เฉินผิงพร้อมกับมือที่ยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อต้านรอยฝ่ามือขนาดมหึมาอย่างสุดกำลัง
"คุณเฉิน ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”
ในขณะนั้น หลิวชิงและหลิวหรุ่ยเข้ามาช่วยพยุงเฉินผิงให้ลุกขึ้น และชายที่ยืนขวางฝ่ามือยักษ์นั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเยว่ปู้ฉินจากสำนักฉุนหยาง
"คุณเยว่ ขอบคุณครับ” เฉินผิงแสดงความขอบคุณเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
เยว่ปู้ฉินถอนพลังของเขาและพูดว่า “คุณช่างสุภาพนอบน้อมจริงๆ คุณเฉิน ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคุณจะเข้ามาในสถานที่นี้ด้วยเหมือนกัน”
“เยว่ปู้ฉินนายคิดจะเป็นศัตรูกับสำนักเฟยซิงเพราะไอ้คนสารเลวคนนี้อย่างนั้นเหรอ?” เสียงของเหลิ่งอู๋เต้าแผ่วเบาในขณะที่เขาพูดกับเยว่ปู้ฉิน
“ใครก็ตามที่พยายามทำร้ายคุณเฉิน มันผู้นั้นคือศัตรูของสำนักฉุนหยาง” อีกฝ่ายตอบอย่างหนักแน่น
ทันใดนั้น ผู้คนหลายสิบคนจากสำนักทั้งเก้าของอาณาจักรลับแลก็พุ่งเข้ามาจากหลายทิศทาง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...