หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2329

เยว่ปู้ฉินไม่รู้ว่าเขาจะสามารถปกป้องเฉินผิงได้นานแค่ไหน

การพูดถึงการทำลายตนเองเป็นเพียงคำขู่ที่ทำให้เหลิ่งอู๋เต้ากลัวเท่านั้น

แม้ว่าเหลิ่งอู๋เต้าจะไม่สะทกสะท้าน แต่สมาชิกสำนักต่างๆ ในที่นี้จะต้องเข้ามาแทรกแซงอย่างแน่นอน

พวกเขาจะต้องพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อหยุดการทำลายตัวเองของเยว่ปู้ฉิน เพราะมันจะก่อให้เกิดอันตรายต่อคนรอบข้างอย่างไม่ต้องสงสัย

คนเหล่านี้ไม่มีความลังเลที่จะรวมมือกับสำนักฝ่ายตรงข้ามเพื่อปกป้องผลประโยชน์ที่เห็นแก่ตัวของพวกเขา เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น สำนักฉุนหยางของเยว่ปู้ฉินก็จะไม่มีทางป้องกันตัวเองจากการโจมตีของพวกเขาได้

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงส่งเฉินผิงให้หนีไปในขณะที่เหลิ่งอู๋เต้ายังคงหวาดกลัวต่อคำขู่ของเขา

เฉินผิงพยักหน้าให้เยว่ปู้ฉินแล้วรีบหนีไปทันที

เหลิ่งอู๋เต้าสังเกตุเห็นการหลบหนีของเฉินผิงและกำลังจะขัดขวาง แต่อย่างไรก็ตาม เยว่ปู้ฉินกลับรีบวิ่งไปข้างหน้าและขวางทางเขา ราวกับว่าเขากำลังต่อสู้เพื่อเอาชีวิตเป็นเดิมพัน

อนิจจา เหลิ่งอู๋เต้าทำได้เพียงเฝ้าดูเฉินผิงหลุดรอดเงื้อมมือของตนไป

“สำนักเฟยซิงและสำนักฉุนหยางสาบานว่าจะเป็นศัตรูกันนับจากนี้ เยว่ปู้ฉิน” เหลิ่งอู๋เต้ากล่าวอย่างเดือดดาล

“ขอร้องล่ะ นายคิดว่าฉันกลัวนายหรือไง?” เยว่ปู้ฉินตอบอย่างไม่เกรงกลัว

เยว่ปู้ฉินและเหลิ่งอู๋เต้าต่างจ้องหน้ากัน

ครู่ต่อมาริมฝีปากของเหลิ่งอู๋เต้าก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นว่า “ก่อนหน้านี้ฉันหลงกลอุบายของนายแล้ว เยว่ปู้ฉิน แต่ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่นี่ ผู้คนมากมายจะหยุดนายจากการทำลายตัวเอง หากว่านายพูดความจริง นั่นก็แปลว่า วันนี้นายเองก็จะหนีไปไหนไม่รอดเช่นกัน ตราบใดที่เฉินผิงยังอยู่ในอาณาจักรลับนี้ ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เขาหนีรอดไปได้ แม้ว่าฉันจะใช้ทรัพยากรทั้งหมดที่มีจากสำนักเฟยซิงก็ตาม”

เขาหันไปหาคนอื่นๆ และประกาศว่า “ฟังให้ดี ฉันจะให้รางวัลทรัพยากรของสำนักเฟยซิงมูลค่าสามปีแก่ผู้ที่จับกุมและสังหารเฉินผิงได้ พวกนายก็ได้เห็นด้วยตัวเองแล้วว่า เฉินผิงกำลังได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาไม่ต่างอะไรกับคนพิการในตอนนี้ การจะฆ่าเขาไม่ต่างอะไรกับของเด็กเล่นเท่านั้น!”

เหลิ่งอู๋เต้ารู้ว่าสมาชิกของสำนักเฟยซิง จะต้องใช้เวลาและความยากลำบากในการค้นหาตัวเฉินผิงในอาณาจักรลับอันกว้างใหญ่ นอกจากนี้ ยังมีเยว่ปู้ฉินที่คอยเข้ามาหยุดความพยายามของพวกเขาทุกครั้ง

ผู้คนมากมายกำลังตามล่าเขาในอาณาจักรลับโดยที่เขาไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น เสียงของเหล่าจื้อก็ดังขึ้นที่ข้างหูของเฉินผิง “นายต้องรีบค้นหาตำแหน่งที่ทำเครื่องหมายอยู่บนแผนที่ เมื่อนายไปถึงที่นั่น ฉันช่วยนายได้”

เฉินผิงรู้ดีว่าสถานการณ์ของเขาในตอนนี้มันแทบเป็นไปไม่ได้เลย เขาต้องการค้นหาตำแหน่งอย่างรวดเร็ว แต่ป่าทึบและการหยุดตรวจสอบพิกัดอยู่เรื่อยๆ ทำให้ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเขาลดลงอย่างมาก

เฉินผิงจึงถามไปว่า “สถานที่ที่คุณพยายามค้นหาอยู่คืออะไรกันแน่? คุณจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งเมื่อเราไปถึงที่นั่นอย่างนั้นเหรอ?”

เฉินผิงไม่รู้ว่าชายชราคนนั้นเป็นใคร เขาไม่มีแม้แต่จิตวิญญาณ เขาจะสามารถฟื้นคืนชีพโดยอาศัยเพียงโครงกระดูกอย่างเดียวได้ยังไงกัน?

เขาเคยได้เห็นวิญญาณที่ฟื้นคืนชีพมาก่อน แต่ไม่ใช่โครงกระดูกเช่นนี้

"นายรู้อะไรมั้ย? วิญญาณของฉันยังไม่สลายไปทั้งหมด มันไม่ได้อยู่ที่นี่ เมื่อฉันอยู่ในตำแหน่งที่ทำเครื่องหมายไว้ ฉันสามารถใช้โครงกระดูกเพื่อเรียกวิญญาณของฉันมาได้ และเมื่อวิญญาณของฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันจะสามารถกำจัดคนที่รังแกนายก่อนหน้านี้ได้อย่างง่ายดาย!” เหล่าจื้อโอ้อวด