หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2333

ตอนแรกเฉินผิงคิดว่าชายสองคนก่อนหน้านี้ตามเขามาจนทัน แต่เมื่อเขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นและจ้องมองไป เขาก็เห็นสิงโตยักษ์ดุร้ายตัวหนึ่งกำลังจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย

เขี้ยวในปากของมันเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด และมันยังคงคำรามเสียงต่ำอย่างต่อเนื่อง

“ฮ่าๆ… สมน้ำหน้า! ตอนนี้นายกำลังมีปัญหาซะแล้ว!”

เมื่อเห็นสิงโตยักษ์ เหล่าจื้อถึงกับหัวเราะลั่น

ตรงกันข้าม เฉินผิงกลับดูสิ้นหวังอย่างยิ่ง พระเจ้าช่วย! ฉันแค่บ่นนิดหน่อยเอง คนที่สร้างอาณาจักรลับจะใจแคบส่งสัตว์อสูรมาสอนฉันเชียวเหรอ?

ความรู้สึกสิ้นหวังท่วมท้นในจิตใจเขาเมื่อเขาจ้องมองสัตว์อสูรที่อยู่ข้างหน้า ครั้งนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะหยุดพักสินะ!

สิงโตยักษ์จับจ้องไปที่ชายคนนั้นโดยไม่มีท่าทีที่จะโจมตี มันกลับวนเวียนอยู่รอบตัวเขาอย่างไม่ลดละ

แม้ว่ามันจะไม่โจมตีเขา แต่เฉินผิงก็ไม่อาจรอช้าได้ มิฉะนั้นชายทั้งสองอาจจะตามมาถึงตัวเขาได้ เมื่อถึงตอนนั้น ความตายจะเป็นชะตากรรมเดียวที่รอเขาอยู่ หากเขาต้องเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับชายทั้งสอง

ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งท่ารับมือเจ้าสิงโตยักษ์ ชายทั้งสองก็ไล่ตามทัน

ทันทีที่ทั้งคู่สังเกตเห็นว่าเส้นทางของเขาถูกขวางโดยสัตว์อสูร พวกเขาต่างก็หัวเราะออกมา

“วันนี้เราโชคดีจริงๆ เกาเก๋อร์หนานจื่อ! ไม่เพียงแต่เราจะต้องฆ่าเฉินผิงเพื่อให้ได้ทรัพยากรตามที่สัญญาไว้เท่านั้น แต่เรายังจะได้รับแก่นอสูรอีกด้วย!” อ้ายเก๋อร์หนานจื่อพูดออกมาอย่างตื่นเต้นขณะที่เขามองดูสิงโตยักษ์

“จริงด้วย วันนี้เราโชคดีจริงๆ แต่เราจะฆ่าสัตว์อสูรหรือเฉินผิงก่อนดีล่ะ?” เกาเก๋อร์หนานจื่อรำพึง

เนื่องจากอ้ายเก๋อร์หนานจื่อแขนขาด ดังนั้นความสามารถของเขาจึงลดลงอย่างมาก หากพวกเขาต้องจัดการกับสิงโตยักษ์และเฉินผิงพร้อมกัน คงจะเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะได้รับชัยชนะอย่างรวดเร็ว ดังนั้นพวกเขาจำเป็นต้องร่วมมือกันและเลือกที่จะจัดการกับอน่างใดอย่างหนึ่งก่อน

“เราฆ่าเฉินผิงก่อนแล้วกัน เขาตัดแขนของฉัน ฉันจะทำให้เขาทรมานเป็นการตอบแทน!” อ้ายเก๋อร์หนานจื่อตอบพร้อมกับจ้องไปยังเฉินผิงอย่างเย็นชา

"ตกลง"

เกาเก๋อร์หนานจื่อพยักหน้าตอบตกลง เขากระโดดขึ้นโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ในชั่วพริบตา ดาบในมือของเขาส่องแสงจ้าเป็นประกายพุ่งตรงมาที่เฉินผิง

"ตายซะ!"

ในขณะที่เฉินผิงงุนงง อ้ายเก๋อร์หนานจื่อก็ได้มาถึงตัวและใช้ดาบในมือของฟาดเข้าใส่แผ่นหลังของเฉินผิงอย่างไร้ความปราณี

เคล้ง!

เสียงดังสนั่น ส่งผลให้เฉินผิงกระเด็นถอยหลังไป เลือดไหลออกมาจากบาดแผลลึกถึงกระดูกที่หลังของเขาไม่หยุด

เฉินผิงได้รับบาดเจ็บสาหัสจนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก การมองเห็นของเขาพร่ามัวมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็สลบไป

อ้ายเก๋อร์หนานจื่อชำเลืองมองดูดาบของเขาก่อนจะสบถออกมา “ไอ้เวรเอ้ย! เขาฝึกฝนร่างกายของเขาให้แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”

เขาเดินเข้าไปหาเฉินผิงพร้อมกับดาบในมือ อีกฝ่ายได้หมดสติไปเสียแล้ว ดังนั้นเขาจึงลดการป้องกันลงจนสิ้น