หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2341

“เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?” มีใครบางคนเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นแสงสีทองและสัมผัสได้ถึงรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวบนยอดเขา

เหล่าสมาชิกของสำนักต่างจ้องมองไปที่ภาพอันประหลาดบนยอดเขา

“ช่างเป็นรัศมีที่ทรงพลังอะไรเช่นนี้ มีสัตว์อสูรระดับสูงบนยอดเขาอย่างนั้นหรือ?” เหลิ่งอู๋เต้ากล่าวพลางขมวดคิ้ว

“ความจริงที่ว่าเราสามารถตรวจจับรัศมีนี้ได้จากระยะไกล... ฉันเชื่อว่ามันคือราชาแห่งสัตว์อสูร ความแข็งแกร่งของมันมีมากกว่าราชันยุทธ์อย่างไม่ต้องสงสัย!” ถงไห่หยางกล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

หากมีสัตว์อสูรที่ทรงพลังเช่นนี้มีอยู่ในอาณาจักรลับนี้ เราต้องระมัดระวังให้มากขึ้น เมื่อเราแบ่งดินแดน เราต้องอยู่ให้ห่างจากอาณาเขตของราชาแห่งสัตว์อสูรเอาไว้ มิฉะนั้น สำนักที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลพื้นที่นั้นจะมีความเสี่ยงที่จะถูกกำจัดโดยพวกมัน

“ดูเหมือนว่าเราต้องระมัดระวังให้มากขึ้นเวลาที่เราต้องล่าสัตว์อสูร ไม่คิดเลยว่าจะมีสัตว์อสูรระดับสูงเช่นนี้ในอาณาจักรลับนี้!” เหลิ่งอู๋เต้าถอนหายใจ

อีกด้านหนึ่งของภูเขา เตี้ยนจู่จ้องมองแสงสีทองที่ยอดเขา เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังอันน่าสะพรึงกลัว สีหน้าของเขาก็พลันหมองหม่นเช่นกัน “ช่างเป็นรัศมีที่ทรงพลังเหลือเกิน! ดูเหมือนว่ามีราชาแห่งสัตว์อสูรอยู่บนยอดเขานั่นสินะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ล้มเลิกการเดินทางขึ้นสู่ยอดเขาและมุ่งหน้าไปที่อื่นแทน ฉันไม่อยากตกเป็นอาหารของราชาแห่งสัตว์อสูร!

ในขณะเดียวกัน หลังจากที่หงส์เพลิงดูดซับพลังจากแก่นอสูรบนยอดเขา มันก็บินวนรอบๆ ร่างของเฉินผิงสองครั้ง จากนั้นก็เปลี่ยนกลับเป็นแสงสีทองและบินกลับไปหลบซ่อนตัวที่หน้าผากของเขาอีกครั้ง

แม้ว่าหงส์เพลิงจะหายไป แต่เหล่าสัตว์อสูรยังคงไม่กล้าเคลื่อนไหว ความกล้าหาญของพวกมันลดลงอย่างเห็นได้ชัดจากระดับการบำเพ็ญฌานไปหนึ่งขั้น เพราะส่วนหนึ่งของพวกมันได้ถูกเจ้าหงส์เพลิงดูดซับไว้

เพียงครู่หนึ่งหลังจากแสงสีทองกลับมาที่หน้าผากของเฉินผิง พลังงานมากมายก็มาล้อมรอบแก่นมังกรในอกของเขาอย่างรวดเร็ว มันค่อยๆ ผสานเข้ากับพลังมังกรในร่างกายของเขา ก่อตัวเป็นพลังอันแข็งแกร่ง

เฉินผิงไอออกมาและค่อยๆ ลืมตาขึ้น

สิ่งแรกที่เขาเห็นเมื่อลืมตาขึ้นคือท้องฟ้าสีคราม

“ที่นี่คือที่ไหนกัน? ฉันยังไม่ตายเหรอ?” เขาขมวดคิ้ว

สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้ก่อนที่จะหมดสติไปคือการถูกตามล่าจากชายร่างเตี้ยคนนั้นในการต่อสู้ หลังจากนั้นฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีก

“นายไม่ต้องกลัวพวกเขาหรอกเฉินผิง สัตว์อสูรเหล่านี้ได้กลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของนายซะแล้ว พวกเขาจะไม่ทำร้ายนาย” เสียงของเหล่าจื้อดังขึ้น

"อะไรนะ? ผู้ใต้บังคับบัญชาของผมงั้นเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?" เฉินผิงไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“พูดให้ถูกก็คือ สัตว์อสูรเหล่านี้คือผู้ใต้บังคับบัญชาของผู้หญิงคนนั้นของนาย ซึ่งทำให้พวกมันเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของนายเช่นกัน” เหล่าจื้ออธิบาย

“ผู้หญิงคนนั้น? ผู้หญิงอะไร?” เฉินผิงยังคงสับสน

“นายลืมไปแล้วหรือว่าฉันพูดถึงใคร ฉันหมายถึงหงส์เพลิงนั่นไง”

หลังจากที่เหล่าจื้อเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เฉินผิงก็ตระหนักว่าพลังที่หัวเฟิ่งทิ้งไว้ในร่างกายของเขาคือพลังที่ทำให้สัตว์ปีศาจเหล่านั้นเชื่องได้

ไม่น่าแปลกใจที่หัวเฟิ่งสามารถปราบสัตว์อสูรเหล่านั้นได้ เมื่อเธอสามารถทำเช่นเดียวกันนี้กับสัตว์ที่ทรงพลังกว่าที่ภูเขาอสูร