หลิวชิงและหลิวหรุ่ยต่างพยักหน้าพร้อมกัน พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากเชื่อฟังเฉินผิง
เฉินผิงและคนอื่นๆ พบถ้ำขนาดใหญ่พอที่จะให้พวกเขาหลบพักได้ พวกเขาจึงค้างคืนในถ้ำแห่งนั้น
เฉินผิงบอกให้เยว่ปู้ฉินมีสามธิกับการฝึกบำเพ็ญฌานของตัวเองไว้ เพื่อที่เขาจะได้หายเร็วขึ้น แต่เยว่ปู้ฉินไม่สามารถเข้าสู่สถานะการฝึกได้
“ทั้งหมดนั่นเป็นความผิดของฉัน... ลูกศิษย์มากมายต้องได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตเพราะฉัน... ในฐานะเจ้าสำนัก ฉันไม่อาจไปเผชิญหน้ากับบรรพชนของเราได้อีกแล้ว!” เยว่ปู้ฉินร้องออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
ลูกศิษย์ของสำนักฉุนหยางทั้งหมดถูกฆ่าตาย และหลายคนเลือกที่จะทำลายตัวเองเพื่อช่วยเยว่ปู้ฉิน
แน่นอนว่าเยว่ปู้ฉินไม่ได้รู้สึกดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
หลิวชิงได้เตือนเขาก่อนหน้านี้ว่าสำนักอื่นอาจโจมตีสำนักฉุนหยาง แต่เยว่ปู้ฉินมองโลกในแง่ดีมากเกินไปและเชื่อว่าสำนักอื่นมีเกียรติเกินกว่าจะทำสิ่งนั้น
น่าเสียดายที่เขาคิดผิดเกี่ยวกับคนเหล่านั้น พวกเขาเต็มไปด้วยความโลภในผลประโยชน์จนยอมทำได้ทุกอย่าง ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาไม่ได้ดีไปกว่าเหล่าผู้ฝึกวิชามารแต่อย่างใด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...