หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2349

เพียงไม่นาน สัตว์ร้ายจำนวนมหาศาลก็ครอบคลุมไปทั่วทั้งอาณาบริเวณ เหล่าสัตว์อสูรวิวาทกับเหลิ่งอู๋เต้าและพรรคพวกกันอย่างวุ่นวาย พวกมันมีความดุร้ายอย่างไม่น่าเชื่ออีกทั้งดูเหมือนจะไม่เกรงกลัวต่อความตายใดๆ

เยว่ปู้ฉินมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่เฉินผิงแล้วกลืนน้ำลาย "คุณเฉิน สัตว์อสูรพวกนี้อยู่ใต้บังคับบัญชาของคุณอย่างนั้นหรือ?”

"แน่นอน ไม่อย่างนั้นพวกมันจะเชื่อฟังผมเหรอ?” เฉินผิงยืนอยู่บนที่สูงและมองดูภาพแห่งความหายนะที่เกิดขึ้นเบื้องล่างตรงหน้า จากนั้นเขาก็โบกมือให้เหลิ่งอู๋เต้า “พวกคุณทุกคนสู้ต่อไปก่อนนะ ผมขอตัวไปก่อนล่ะ”

“แกอย่าหนีนะ ไอ้สารเลว!” เหลิ่งอู๋เต้าโกรธเป็นอย่างมาก เขาปล่อยพลังฝ่ามือเข้าใส่สัตว์ร้าย ส่งให้มันลอยกระเด็นออกไป ก่อนที่เขาจะกระโจนเข้าหาเฉินผิง

เขาไม่อาจยอมปล่อยให้เฉินผิงหนีรอดไปได้ มิฉะนั้นจะเป็นการยากที่จะติดตามเขาอีกครั้ง

น่าเสียดายเมื่อในขณะที่เหลิ่งอู๋เต้ากระโดด ร่างใหญ่โตก็ปรากฏขึ้นทันที สิงโตยักษ์อ้าปากที่เปื้อนเลือดของมันและกระโจนใส่เหลิ่งอู๋เต้า

เหลิ่งอู๋เต้าทำได้เพียงป้องกันตัวเองจากสิงโตยักษ์และไม่สามารถหยุดเฉินผิงได้

เฉินผิง เยว่ปู้ฉินและคนอื่นๆ ต่างหนีรอดไปได้อย่างรวดเร็ว

หลังเฉินผิงจากไป สิงโตยักษ์ก็ส่งเสียงคำรามส่งสัญญาณให้สัตว์อสูรทั้งหมดล่าถอย

ซากศพนับไม่ถ้วนนอนตายเกลื่อนไปทั่วสนามรบ บางส่วนเป็นสมาชิกของสำนักทั้งเก้า ในขณะที่บางส่วนเป็นซากสัตว์อสูร

แม้ว่าพวกเขาจะสามารถสังหารสัตว์อสูรไปได้หลายตัวในการต่อสู้ครั้งนั้น แต่ทุกสำนักก็ประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่เช่นกัน

“บัดซบเอ้ย! เฉินผิงหนีไปได้ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่? ทำไมเขาถึงสามารถควบคุมสัตว์อสูรได้มากมายขนาดนี้?” เหลิ่งอู๋เต้าคำราม

“เหลิ่งอู๋เต้า แม้ว่าเฉินผิงจะหนีไปได้ แต่เราก็สามารถฆ่าสัตว์อสูรได้มากมายและได้รับแก่นอสูรมาเป็นจำนวนมาก เราไม่ได้เป็นฝ่ายสูญเสียไปทั้งหมดหรอกนะ” ถงไห่หยางพูดปลอบใจเหลิ่งอู๋เต้า

เหลิ่งอู๋เต้าพยักหน้าและโบกมือ “ไปเอาแก่นอสูรออกมาจากสัตว์อสูรที่ตายแล้ว”

“ในตอนนี้เราควรสั่งหยุดการล่าสัตว์อสูร แก่นอสูรเหล่านี้เป็นของไร้ค่าไปแล้ว เราจำเป็นต้องรอชั่วคราวเพื่อให้พวกมันฟื้นตัวก่อนที่จะสังหารพวกมัน เมื่อถึงตอนนั้นแก่นอสูรจึงจะมีค่า” ถงไห่หยางกล่าว

"เอาล่ะ แม้จะไม่มีแก่นอสูร แต่ก็ยังมีทรัพยากรอื่นๆ ที่สามารถดำรงชีวิตรอดและช่วยในการฝึกบำเพ็ญฌานของเราได้ แต่ตราบใดที่เฉินผิงยังไม่ออกไปจากอาณาจักรลับนี้ ฉันจะตามหาเขาให้เจอ” เหลิ่งอู๋เต้ากำหมัดด้วยความโกรธเคืองในดวงตาของเขา

“มาจัดการพวกนี้ให้เรียบร้อยเถอะ เราต้องหาสถานที่ที่เหมาะสมเพื่อตั้งค่ายให้เร็วที่สุด!” หลังจากถงไห่หยางพูดจบประโยค ทุกคนก็เริ่มเคลียร์สนามรบและฝังศพ

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงซึ่งเป็นผู้นำของเยว่ปู้ฉิน หลิวชิงและหลิวหรุ่ย กำลังเคลื่อนตัวผ่านป่าไปอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากเยว่ปู้ฉินยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ พวกเขาจึงไม่สามารถเดินทางด้วยความเร็วสูงสุดได้

แต่เนื่องจากไม่มีผู้ไล่ตามอยู่ข้างหลัง พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องรีบร้อน

“คนเหล่านั้นไม่ได้ไล่ตามมา ผมคิดว่าเราควรหาที่พักกันก่อน เพื่อที่คุณเยว่จะได้ฟื้นตัวอย่างเต็มที่เสียก่อน” เฉินผิงแนะนำ