หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2359

“กะ-เกิดอะไรขึ้น?”

ความรู้สึกของเยว่ปู้ฉินและมหาพยากรณ์ล้วนเต็มไปด้วยความสับสน

เฉินผิงขมวดคิ้วเป็นปมแน่นและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน

การอัญเชิญหงส์เพลิงของฉันทำให้นกอินทรีตกใจงั้นหรือ? แต่ถึงอย่างนั้น มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จู่ๆ พวกมันจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแบบนี้

เฉินผิงต้องการถามชายชรา แต่เมื่อเขามองไปที่กะโหลกคริสตัล มันได้ตกลงมาบนพื้นเสียแล้ว เมื่อแสงที่ส่องออกมาของมันหมดลง มันจึงดูราวกับว่าได้สูญเสียพลังไปเสียแล้ว แม้จะหยิบกะโหลกขึ้นมา แต่เฉินผิงก็ไม่สามารถทำให้มันพูดได้

เมื่อไม่มีทางเลือก เขาจึงเก็บหัวกะโหลกไว้และครุ่นคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“สิ่งที่เราเพิ่งพบอาจไม่ใช่สัตว์อสูรจริงๆ พวกมันเป็นสัตว์อสูรที่ก่อตัวขึ้นจากพลังลบที่เปลี่ยนพวกมันให้กลับไปเป็นร่างเดิม เหตุผลที่เราไม่สังเกตเห็นมาก่อนเพราะมันลอยอยู่รอบตัวเราไปทุกที่” เฉินผิงกล่าวหลังจากวิเคราะห์สถานการณ์

นี่เป็นคำอธิบายเชิงตรรกะเท่านั้น มิฉะนั้นนกอินทรีทั้งฝูงจะหายไปได้อย่างไร? อีกทั้งยังศพของพวกมันอีกด้วย?

"การวิเคราะห์ของคุณเฉินมีเหตุผล สัตว์อสูรพวกนี้ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ในสภาพเช่นนั้นได้”

เยว่ปู้ฉินพยักหน้าเพื่อเห็นด้วยกับมุมมองของเฉินผิง

ในขณะเดียวกัน สายตาของเหล่าลูกศิษย์ที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนพื้นทำให้หัวใจของมหาพยากรณ์แตกสลาย

สิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งกว่า คือการที่เขาไม่มีหนทางใดที่จะรักษาพวกเขาได้

“ศิษย์ของฉัน ฉันหวังว่าพวกเธอจะไม่ตำหนิฉันที่จะปลิดชีวิตอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมานอีก” มหาพยากรณ์กล่าว เขาวางแผนที่จะฆ่าผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส

เมื่อพิจารณาถึงสถานที่อันเต็มไปด้วยอันตรายเช่นนี้แล้ว เขารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะพาผู้บาดเจ็บหนักไปด้วย และการทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลังนั้นโหดร้ายยิ่งกว่า

การรักษาบาดแผลฉกรรจ์ไม่ต่างอะไรกับการเดินเล่นในสวนสำหรับเฉินผิง เพียงแค่ระยะเวลาอันสั้น เขาก็สามารถผลิตยาเพื่อให้มหาพยากรณ์นำไปทาบนบาดแผลของเหล่าลูกศิษย์ของเขาได้

ชั่วเวลาเพียงแค่อึดใจ บาดแผลเริ่มหายดีต่อหน้าต่อตาของมหาพยากรณ์ มันเป็นภาพที่ทำให้เขารู้สึกทึ่ง

“ตอนนี้เรายังพอมีเวลาอยู่ ผมจะสอนคาถาที่เอาไว้ป้องกันพลังลบมากัดกินจิตใจพวกคุณทุกคน”

เฉินผิงได้สอนวิชาคาถาใจพิสุทธิ์ให้แก่พวกเขา

เนื่องจากเขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับอันตรายที่รออยู่ข้างหน้า เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องสอนคาถานี้ให้พวกเขาไว้ เผื่อในกรณีที่เหรียญทองแดงไม่เพียงพอที่จะปกป้องสภาพจิตใจของพวกเขาได้

ขณะที่ท่องคาถาใจพิสุทธิ์ มหาพยากรณ์ยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่พร้อมกับอ้าปากค้าง เพราะมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าคาถานี้ทรงพลังเพียงใด และเฉินผิงเพิ่งสอนมันให้กับทุกคนอย่างง่ายดาย