หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2369

"เกิดอะไรขึ้น?"

ถงไห่หยางตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น

แม้แต่เหลิ่งอู๋เต้าก็ยังสับสน ในเวลาเดียวกัน คนอื่นๆ ต่างก็รีบมาดูอย่างรวดเร็ว

"ดูสิ มีเงาดำอยู่ในเหวด้วย” ใครบางคนตะโกนขึ้น

ขณะที่ฝูงชนเฝ้าดูอยู่ เงามืดก็เข้ามาใกล้และโผล่ออกมาจากส่วนลึกของภูเขา

ผู้ที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เหลิ่งอู๋เต้ารู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก

“เฉินผิง พวกแกเข้าไปจริงๆ เหรอเนี่ย?”

เหลิ่งอู๋เต้าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองในสิ่งที่ได้เห็น เฉินผิงและคนอื่นๆ อยู่ในนั้นนานขนาดนั้นได้อย่างไร?

เฉินผิง เยว่ปู้ฉินและคนอื่นๆ ก็ตกใจไม่ต่างกัน เมื่อได้เห็นเหลิ่งอู๋เต้า พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเหลิ่งอู๋เต้าและคนของเขาจะรออยู่

ทั้งสองฝ่ายสบตากันชั่วครู่ก่อนที่เจตนาจำนงสังหารจะแผ่ออกมา

“ให้ตายสิ ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมไม่ได้ฆ่าลูกชายคุณ คุณจะไม่ยอมเลิกราอีกใช่มั้ย? ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะรออยู่ที่นี่จริงๆ” เฉินผิงดุเหลิ่งอู๋เต้าด้วยความรำคาญใจกับการไล่ตามอย่างไม่ลดละของอีกฝ่าย

“ทุกสิ่งที่แกพูดมันไร้ค่าแล้วในตอนนี้ เฉินผิง แกต้องตาย” เหลิ่งอู๋เต้าขู่

เหลิ่งอู๋เต้าหันไปมองที่มหาพยากรณ์ด้วยสีหน้าที่เย็นชา “ไอ้คนทรยศ คุณกล้าดียังไงมาหักหลังพวกเรา? คุณวางแผนที่จะตายพร้อมกับเฉินผิงอย่างนั้นสินะ?”

“ฉันไม่ยอมตายหรอก เหลิ่งอู๋เต้า พวกคุณนั่นแหละที่จะต้องตายในวันนี้ อย่าลืมซะสิว่าฉันเก่งในด้านไหน ฉันได้มองเห็นจุดจบของคุณในอานาคตแล้ว” มหาพยากรณ์ตะคอกกลับ

“ฮ่า! คุณคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า? ถ้าคุณเป็นร่างเซียนจริงๆ คุณก็คงไม่ต้องรอที่อาณาจักรลับแลหรอก” เหลิ่งอู๋เต้าถ่มน้ำลายลงบนพื้นก่อนจะประกาศเสียงดังว่า “เราต้องกำจัดพวกมันให้หมดสิ้นอย่าให้พวกมันหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว ในภายภาคหน้าทรัพยากรทั้งหมดที่นี่จะเป็นของพวกเรา”

ทุกคนในอาณาจักรลับแลต่างชักอาวุธออกมา รวมทั้งเฉินผิง เยว่ปู้ฉินและคนอื่นๆ บรรยากาศแห่งความตึงเครียดค่อยๆ ก่อตัวหนาขึ้น

ในแง่ของความสามารถแล้ว ฝ่ายของเฉินผิงนั้นอ่อนแอกว่ามาก

ทีมของเขาเสียเปรียบทั้งในเรื่องของจำนวนคนและความสามารถ

ในชั่วพริบตา เสียงดังกึกก้องไปทั่วทุกหนแห่ง ขณะที่เหลิ่งอู๋เต้าและคนของเขาต่อสู้กับเหล่าภูตผี

อีกทางด้านหนึ่ง มีภูตผีบางตัวไล่ตามเฉินผิงและพรรคพวกไป ทำให้พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องวิ่งหนีและต่อสู้ไปด้วยในเวลาเดียวกัน

โชคดีที่ภูตผีเหล่านั้นถูกฆ่าตายได้เมื่อพวกมันออกมาจากเหว

ในขณะที่เฉินผิงฆ่าภูตผี เขาจะได้รับเครื่องหมายสำหรับความพยายามที่สำเร็จทุกครั้ง

ด้วยความเพียรพยายาม พวกเขาสามารถหนีพ้นจากเหล่าภูตผีและกลุ่มของเหลิ่งอู๋เต้าได้ในที่สุด

ดังนั้นพวกเขาจึงมองหาสถานที่ที่ปลอดภัยเพื่อพักผ่อน

ในขณะที่กลุ่มของเหลิ่งอู๋เต้าเองก็สามารถกำจัดเหล่าภูตผีได้ในที่สุด แม้จะมีสภาพที่ดูย่ำแย่ก็ตาม

“บัดซบ ทำไมจู่ๆ ไอ้เจ้าพวกนี้ถึงปรากฏตัวออกมาได้? เฉินผิงรอดพ้นจากสายตาของเราไปแล้ว” เหลิ่งอู๋เต้ารู้สึกเดือดดาล