หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2372

ขณะเดียวกันนั้น เฉินผิงได้ยินเสียงของการต่อสู้ หลังจากตัดหัวภูตผีหลายตนที่อยู่ใกล้ๆ อย่างฉับไว เขาก็หันกลับมามองและเห็นว่าชิงเอ๋อร์และหรุ่ยเอ๋อร์กำลังต่อสู้กับภูตผีสวมเกราะที่เห็นได้ชัดว่าเป็นตัวหัวหน้า

ชิงเอ๋อร์กับหรุ่ยเอ๋อร์ตกเป็นรองอย่างชัดเจน ทั้งคู่ได้รับบาดเจ็บหลายแห่ง

เมื่อเห็นแบบนั้น เฉินผิงก็พุ่งไปข้างหน้าทันที กระบี่พิฆาตมังกรของเขาลุกโชนด้วยเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ ด้วยการฟาดฟันอันทรงพลัง เขาโจมตีใส่ตัวหัวหน้าอย่างดุเดือด

เปลวไฟลุกท่วมตัวหัวหน้าที่เปล่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่มันพยายามดิ้นรนให้ไฟดับ

เฉินผิงรู้สึกเวทนาที่ได้เห็น ภูตผีที่สวมเกราะตนนี้เคยเป็นแม่ทัพที่เสียสละตัวเองเพื่อประเทศชาติ อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่มีทางเลือก

ท้ายที่สุดแล้ว ความตายจะช่วยปลดปล่อยภูตผีเหล่านี้เอง

ขณะที่เปลวเพลิงโหมกระหน่ำ เจตจำนงอันสังหารอันดำมืดและชั่วร้ายก็แผ่ออกมาจากภูตผี มันดับเพลิงวิญญาณที่ลุกโชน แม้ว่าไฟนี้จะเผาไหม้ได้ทุกสิ่งก็ตาม

อากาศรอบๆ ดูเหมือนจะหนาแน่นขึ้น และลมกระโชกเย็นยะเยือกก็พัดมา มันเข้าโอบล้อมเฉินผิงและพรรคพวกของเขาไว้ในกำมือที่หนาวเหน็บ

เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกได้ถึงความน่าสะพรึงของเจตจำนงสังหาร

เขาตอบสนองด้วยการปลดปล่อยพลังมังกรภายในร่างกายของเขา ทำให้เกิดลำแสงยิงออกมาจากกระบี่พิฆาตมังกร

แสงนั้นกลายเป็นมังกรทองที่พุ่งทะยานไปในอากาศ พร้อมพ่นเปลวไฟออกมาขณะที่มันเริ่มโจมตีหัวหน้าภูตผีที่สวมเกราะนักรบ

เจตจำนงสังหารที่ภูตผีปล่อยออกมาเข้าปะทะกับเพลิงวิญญาณจากมังกรทอง

พลังมังกรของเฉินผิงเพิ่มขึ้นอย่างไม่ลดละ ทำให้เปลวไฟที่มังกรพ่นออกมาทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

เจตจำนงสังหารที่ภูตผีปล่อยออกมาเริ่มอ่อนลงทีละน้อย และมอดไหม้ไปในที่สุด

ในไม่ช้า หัวหน้าภูตผีก็แน่นิ่ง ดวงแสงลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนจะพุ่งเข้าหาเฉินผิงอย่างรวดเร็ว

“ระวังนะ คุณเฉิน!”

ชิงเอ๋อร์และหรุ่ยเอ๋อร์ไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น และทันใดนั้นก็เห็นดวงแสงพุ่งตรงมาที่เฉินผิง ทั้งสองรีบเข้าไปป้องกันเขา แต่แสงนั้นลอยทะลุผ่านร่างของพวกเขาและเข้าไปในร่างของเฉินผิง

นี่ระดับการบำเพ็ญเพียรของฉันกำลังจะเพิ่มขึ้นงั้นเหรอ?

ในตอนนั้นเอง เสียงฝีเท้าก็เริ่มเข้ามาใกล้เฉินผิงและพรรคพวก ทำให้ชิงเอ๋อร์และหรุ่ยเอ๋อร์เริ่มกังวล

ภูตผีไม่ส่งเสียงยามเคลื่อนไหว ดังนั้นเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาจึงบอกได้ว่าเป็นของมนุษย์

อย่างไรก็ตาม ชิงเอ๋อร์กับหรุ่ยเอ๋อร์ไม่รู้ว่าพวกนั้นเป็นใครและไม่กล้าใช้ปราณสัมผัส เพราะกลัวว่าตำแหน่งของพวกตนจะถูกเปิดเผยให้อีกฝ่ายรู้

ตอนนี้ชิงเอ๋อร์และหรุ่ยเอ๋อร์ทำได้แค่เพียงภาวนาอย่างร้อนรนว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่กลุ่มของเหลิ่งอู๋เต้า แต่ขอให้เป็นกลุ่มของเยว่ปู้ฉินแทน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มจะเห็นได้ชัดขึ้นว่าเป็นใคร ชิงเอ๋อร์กับหรุ่ยเอ๋อร์ก็ใจหายวาบ

เป็นเหลิ่งอู๋เต้าและกลุ่มของเขา แม้ว่าชิงเอ๋อร์และหรุ่ยเอ๋อร์จะรู้สึกเสียขวัญ แต่พวกเขายังยืนเคียงข้างเฉินผิงเพื่อปกป้องเขาอย่างแน่วแน่

เมื่อเห็นเฉินผิง เหลิ่งอู๋เต้าและกลุ่มของเขาก็ผงะ พวกเขาคิดว่าเฉินผิงคงหนีไปนานแล้ว บางทีอาจจะออกจากอาณาจักรลับไปแล้วด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ต้องประหลาดใจที่เฉินผิงยังคงอยู่ที่นี่

“ฮ่าๆ! ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเราแล้ว เราถึงได้มาเจอเขาโดยไม่ต้องเปลืองแรง” เหลิ่งอู๋เต้า ร้องเสียงดัง