หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2382

“เป็นกระบี่วิเศษจริงๆ ด้วย...”

เป้ายู่คุนก้มลงหยิบกระบี่พิฆาตมังกร ดวงตาของเขาเปี่ยมด้วยความโลภ!

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้สังเกตว่าเฉินผิงซึ่งถูกไฟไหม้และนอนอยู่บนพื้นกำลังลืมตาขึ้นช้าๆ

ทันใดนั้น เฉินผิงก็ผุดลุกขึ้นจนทำให้เป้ายู่คุนตกใจ

เป้ายู่คุนถอยหลังไปหนึ่งก้าวตามสัญชาตญาณและตวัดกระบี่พิฆาตมังกรใส่เฉินผิง

ขณะที่เป้ายู่คุนทำแบบนั้น เขาก็ตระหนักว่ากระบี่พิฆาตมังกรไม่ได้ถูกเขาควบคุม เมื่อเขาตวัดกระบี่ มันก็หลุดออกจากมือของเขาในทันที

กระบี่ลอยกลับมาและชี้ไปที่เป้ายู่คุน ในชั่วพริบตานั้น แขนของเป้ายู่คุนก็ถูกฟันด้วยกระบี่พิฆาตมังกร

“อ๊าก!”

เป้ายู่คุนร้องอย่างเจ็บปวดและซวนเซไปข้างหลัง!

ใบหน้าของเขาซีดเผือดเมื่อเลือดไหลออกมาจากบาดแผลของเขา

เมื่อเหยาชิงเห็นเช่นนั้น เขาก็ขว้างหอกใส่กระบี่พิฆาตมังกรจนกระบี่กระเด็น

ทันใดนั้น กระบี่พิฆาตมังกรก็ลอยกลับเข้ามาอยู่ในมือของเฉินผิงอีกครั้ง

เป้ายู่คุนหยิบผงสีขาวออกมาโรยบนบาดแผลเพื่อห้ามเลือด

ลูกศิษย์ของเขาหยิบแขนที่ขาดของเขาขึ้นมา

"เป็นอะไรหรือเปล่า?" เหยาชิงถาม

ทั้งสองคนอยู่ฝ่ายเดียวกัน หากเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับเป้ายู่คุน เหยาชิงคงจัดการกับเฉินผิงด้วยตัวคนเดียวได้ยาก

เป้ายู่คุนส่ายหัว "ไม่เป็นไร ผมไม่นึกว่ามันจะเป็นดาบวิญญาณ ผมพลาดเอง”

“แล้วแขนของคุณล่ะ?” เหยาชิงถามขณะที่มองไปยังแขนที่ขาดของเป้ายู่คุน ตอนนั้นยังมีเลือดไหลออกมาจากแขนของเขา

“ผมต่อแขนกลับเข้าไปได้ แต่มันต้องใช้เวลา มาฆ่าเฉินผิงกันก่อนแล้วค่อยรักษาแขนของผม”

เป้ายู่คุนดูใจเย็นอย่างมาก

ด้วยความที่เป็นเจ้าสำนักแปรธาตุ เขาย่อมมีวิธีต่อแขนที่ขาดของเขา อย่างไรก็ตามเรื่องนั้นต้องใช้เวลา และเขายังไม่กล้าทำในระหว่างที่เฉินผิงจับตามอง

“ไม่ให้หนีไปง่ายๆหรอก...”

โทสะเปี่ยมล้นในดวงตาของเป้ายู่คุนขณะที่เขาไล่ตามเฉินผิง

ส่วนทางเหยาชิง เขาชูหอกของเขาขึ้นและซัดออกไป

ครืน...

ในชั่วพริบตานั้น พลังงานลมปราณนับไม่ถ้วนกลายเป็นดาบสายลม และพวกมันลอยไปหาเฉินผิง

เฉินผิงหลบเลี่ยงการโจมตีสุดความสามารถ เขาต้องการที่จะออกไปจากหุบเขาและรอดพ้นจากสถานการณ์นี้

ไม่มีทางที่เป้ายู่คุนและเหยาชิงจะปล่อยเขาไป ชายทั้งสองยังไล่ล่าต่อไป

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะพุ่งออกจากหุบเขา เหยาชิงและเป้ายู่คุนก็ขวางเอาไว้

โชคดีที่ภูตผีหลายตัวคลานออกมาจากแท่นบูชาและขวางทางสาวกของสำนักแปรธาตุและสำนักเฝินเทียน

ถ้าไม่อย่างนั้น เฉินผิงคงต้องยอมจำนนสถานเดียว