เฉินผิงไม่รู้ว่าเขาใช้กระบี่พิฆาตมังกรฆ่าภูตผีบนยอดเขาที่ไร้ชื่อไปกี่ตนแล้ว พอถึงจุดนี้เขาก็ได้ตราบนร่างกายมาแปดอัน อีกแค่อันเดียวก็จะเสร็จวิ้น
แต่ช่างโชคร้าย ไม่ว่าเขาจะฆ่าภูตผีไปกี่ตนตราสุดท้ายก็ไม่ปรากฏ
“หรือการได้ตราสุดท้ายจำเป็นต้องใช้อะไรที่มันพิเศษ?” เฉินผิงรู้สึกเซ็งเล็กน้อย ถ้าการฆ่าภูตผีไม่อาจทำให้ฉันได้ตราสุดท้าย มันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะฆ่าพวกมันไปมากกว่านี้
ขณะที่เขามองลงไปยังภูตผีขนาดมหึมาที่สูงหลายสิบเมตร เขาก็รู้สึกอยู่ไม่สุขและบ่นออกมาดังๆ “ถ้าฉันฆ่าเจ้ายักษ์นั่น ตราที่เก้าจะปรากฏขึ้นหรือเปล่านะ?”
ในที่สุด เขาก็กระโดดจากจุดที่เขาอยู่และพุ่งตรงไปยังภูตผียักษ์ ตอนนี้ฉันจะขอลองดู ฉันมีธนูศักดิ์สิทธิ์อยู่แล้ว ภูตผีพวกนี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ถ้าชนะมันไม่ได้ ฉันจะหนีกลับไปที่ยอดเขา
เขาตวัดกระบี่พิฆาตมังกรสองรอบเพื่อเปิดทาง จากนั้นเขาก็มาถึงเบื้องหน้าภูตผียักษ์อย่างรวดเร็ว
ภูตผีขนาดมหึมาคำรามด้วยความหงุดหงิดเมื่อเห็นเฉินผิง เพราะภูตผีตนอื่นไม่สามารถทำอะไรเขาได้แม้ว่าจะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม
ชัดเลยว่ามันกำลังโมโห
เฉินผิงไม่รีรอ เขาตวัดกระบี่เข้าใส่ภูตผียักษ์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...