ขณะที่เหลิ่งอู๋เต้าและคนของเขากำลังเปิดประตู เยว่ปู้ฉินและเตี้ยนจู่ก็อยู่ไม่ไกลนักจากหุบเหวลึก พวกเขาตามหาเฉินผิงอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยมาหลายวันแล้ว
พวกเขาเริ่มร้อนใจ เพราะหาเฉินผิงไม่เจอเลยไม่ว่าจะไปที่ไหน
“อาจารย์ หรือว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับคุณเฉิน?” ชิงเอ๋อร์ถามเยว่ปู้ฉิน
“พูดอะไรของนาย คุณเฉินไม่เป็นอะไรหรอก”
เยว่ปู้ฉินถลึงตาใส่ชิงเอ๋อร์
“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องใช้ไม้ตายแล้วสิ...”
มหาพยากรณ์หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะหยิบเหรียญทองแดงหลายเหรียญออกมาจากกระเป๋าของเขา
เขาโยนเหรียญขึ้นไปในอากาศ
“ตั้งขบวน!” เขาตะโกน จากนั้นศิษย์ของสำนักพยากรณ์ก็รวมตัวกันอย่างรวดเร็ว พวกเขายืนเรียงกันเป็นรูปแบบที่ดูคล้ายยันต์แปดแฉก
ศิษย์แต่ละคนถือเหรียญทองแดงไว้ในมือ
เหล่าศิษย์นำแก่นโลหิตหยดหนึ่งออกมาจากระหว่างคิ้วของพวกเขาพร้อมๆ กัน และหยดลงบนผิวของเหรียญทองแดง
ในขณะเดียวกัน มหาพยากรณ์ก็ทุบอกของเขาด้วยพลังอันหนักแน่น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...