“ผมอนุญาตให้คุณไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เมื่อเฉินผิงเห็นว่าหลิวปู้เหว่ยกำลังจะไป เขาก็กระโจนขึ้นไปในอากาศเพื่อไล่ตาม
เมื่อเห็นเช่นนั้น ต้าเหนิงก็โบกมือเบาๆ และพลังมหาศาลก็เหวี่ยงเฉินผิงออกไปทันที
“ถ้าไม่ใช่เพราะพิธีฟื้นฟูพลังวิญญาณต้องใช้ตัวแก แกคิดเหรอว่าจะมีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้? ไอ้เด็กเวร” ต้าเหนิงพูดด้วยความเหยียดหยามพลางจ้องมองเฉินผิง
อีกฝ่ายจ้องต้าเหนิงกลับ กำปั้นขวาของเขากำแน่นขณะที่พลังมังกรในตัวพุ่งขึ้นถึงขีดสุด
“หมัดเซิ่งกวง!” เฉินผิงคำราม
เกิดแสงสีทองพร่างพราว และมังกรทองขนาดใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้น
รัศมีของมังกรพุ่งออกมาด้วยเสียงคำรามอันทรงพลัง มันทะยานไปที่ต้าเหนิง
“ยังคิดจะต่อต้านอีกหรือ?”
น่าแปลกที่ต้าเหนิงไม่สะทกสะท้านกับมังกรทอง
เขาเพียงแค่โบกมือเบาๆ อีกครั้ง และรัศมีของเขาก็พุ่งออกมาปะทะกับรัศมีของมังกร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...