"แน่นอน! ถึงแม้ระฆังมังกรกับธนูศักดิ์สิทธิ์จะไม่ใช่อย่างที่คุณคิด การมีไว้ครอบครองย่อมดึงดูดความสนใจที่ไม่พึงประสงค์ได้ ดังนั้นคุณต้องเตรียมพร้อมรับมือกับคนที่พยายามจะแย่งของพวกนั้นไปจากคุณ!” คุณชี่ตอบ
เฉินผิงไม่เคยบอกคุณชี่เรื่องอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่เขาได้มา เขาจึงอดสงสัยไม่ได้ว่าคุณชี่รู้เกี่ยวกับอาวุธพวกนี้ได้ยังไง
“ผมดูคุณออกทะลุปรุโปร่ง คุณเก็บความลับจากผมไม่ได้หรอก” คุณชี่พูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าสับสนของเฉินผิง
เฉินผิงเหงื่อแตกพลั่กเมื่อได้ยินแบบนั้น
เดี๋ยวก่อน... แปลว่าเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวฉันงั้นเหรอ? แล้วเรื่องที่ว่าฉันนอนกับหัวเฟิ่งและ หานฉิงเอ๋อร์ล่ะ? เขารู้เรื่องนั้นด้วยเหรอ?
เฉินผิงจึงถามว่า “คุณเป็นคนแบบไหนกันแน่ คุณชี่? คุณรู้จักผมดีแค่ไหน? คุณรู้เรื่องส่วนตัวของผมด้วยหรือเปล่า?”
แน่นอนว่าคุณชี่รู้ดีว่าเฉินผิงพยายามจะถามอะไร “ผมไม่สนเรื่องผู้หญิงที่คุณนอนด้วยหรอก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...