หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2433

ดวงตาของจินหลี่ฟู่เบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา ขณะที่เขาจับจ้องการแสดงพลังอันน่าอัศจรรย์ของเฉินผิง

เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าจะทำลายตัวเองเพื่อโค่นเฉินผิงไปพร้อมกับตัวเขาได้ยังไง

เฉินผิงยืนอยู่ต่อหน้าจินหลี่ฟู่ เขาจ้องไปที่ชายผู้หมดหนทางซึ่งถูกพันธนาการอยู่ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“เฉินผิง อย่าเพิ่งได้ใจไป จารชนผ้าคลุมม่วงไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว อีกอย่าง พลังวิญญาณจะถูกฟื้นฟูในไม่ช้า พอถึงตอนนั้น พวกแกทั้งหมดจะต้องตาย” จินหลี่ฟู่คำรามใส่เฉินผิงพลางกัดฟัน

“ผมคงบอกไม่ได้ว่าผมจะมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนั้นหรือเปล่า แต่ตอนนี้คุณกำลังจะตายแน่นอน!” เฉินผิงป่าวประกาศ มือของเขาฟาดเข้าใส่ชายคนนั้นด้วยความตั้งใจแน่วแน่

เพียงเท่านั้น พลังของจินหลี่ฟู่ก็หมดไปจากร่างของเขาอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าเขาก็กลายเป็นซากศพแห้งๆ

หลังจากดูดกลืนพลังของจินหลี่ฟู่และจินหยวนมาแล้ว เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงรัศมีภายในร่างกายของเขาที่พลุ่งพล่าน

มันเป็นสัญญาณที่บอกว่าระดับพลังของเขาใกล้จะได้เวลาเพิ่มขึ้นแล้ว

เฉินผิงสำรวจซากศพของสัตว์อสูรที่เกลื่อนพื้น จากนั้นก็พูดกับเก๋อชางเซิงและเจียงหวูหยาว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ คุณเจียงช่วยพาคนของเราไปเก็บแก่นอสูรจากสัตว์อสูรที่ตายแล้วด้วยครับ ถ้ามีแก่นพวกนี้ ผมอาจบรรลุถึงระดับพลังที่ผมหวังไว้”

“นายท่าน ถ้าคุณต้องการ ฉันสามารถสั่งให้สัตว์อสูรสำรอกแก่นของพวกมันออกมาให้คุณได้” หัวเฟิ่งเสนอ

เพียงเธอสั่งแค่คำเดียว สัตว์อสูรจะสละชีวิตตัวเองและสำรอกแก่นอสูรออกมา

กระนั้นเฉินผิงก็โบกมือปฏิเสธ “เรื่องนั้นไม่จำเป็น ผมยังต้องใช้พวกมันในการรับมือกับอาณาจักรลับอื่นๆ “

สัตว์อสูรมีชีวิตยังมีคุณค่าอย่างมากต่อเฉินผิง

ยิ่งไปกว่านั้น การต่อสู้ที่ดุเดือดได้คร่าชีวิตของสัตว์อสูรไปมากมาย เขาเชื่อว่าแก่นอสูรที่เก็บมาจากร่างของพวกมันนั้นมากพอ

ในไม่ช้า เฉินผิงก็ได้ยลโฉมแก่นอสูร ซึ่งถูกนำมากองรวมกันพร้อมกับฉายแสงสีสดใสละลานตา

เฉินผิงไม่แน่ใจว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน เขาออกคำสั่ง “ปกป้องที่นี่เอาไว้ และอย่าให้ใครมาขัดจังหวะผม”

ในเมื่อเขาได้มาถึงช่วงสำคัญแล้ว และพวกเขาไม่อาจปล่อยให้ความพยายามก่อนหน้านี้สูญเปล่าได้

อย่างไรก็ตาม ขณะที่หัวเฟิ่งกำลังจะเรียกสัตว์อสูรออกมา ร่างของเฉินผิงก็ปะทุขึ้นด้วยรัศมีที่น่าสะพรึงกลัว

รัศมีอันน่าเกรงขามทะลุทะลวงสวรรค์ ในไม่ช้าก็เกิดลำแสงส่องลงมาจากด้านบนและเข้าปกคลุมเฉินผิงไว้ทั้งตัว

ภายในลำแสงนั้นมีแสงสีทองกะพริบ น่าแปลกที่ความกว้างของลำแสงและพลังของมันเหนือยิ่งกว่าอสุนีบาตเสียอีก

เก๋อชางเซิงและเจียงหวูหยามองดูปรากฏการณ์นั้นด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“อะไร... มันเกิดอะไรขึ้น? การก้าวข้ามไปสู่ระดับพลังที่สูงขึ้นจำเป็นต้องใช้อสุนีบาตไม่ใช่หรือ?” เจียงหวูหยาถาม เขาไม่สามารถเข้าใจภาพที่ผิดแผกจากธรรมดาได้

“บางทีนี่อาจเป็นความแตกต่างระหว่างคุณเฉินกับพวกเรา พลังที่อยู่ภายในลำแสงนี้อาจแข็งแกร่งกว่าอสุนีบาต ฉันแค่กังวลว่าคุณเฉินจะต้านไม่ไหว” เก๋อชางเซิงพูดด้วยความกังวล