หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2438

“ไม่ต้องห่วง ผมจะกลับมาช่วยพวกคุณแน่” เฉินผิงลูบหน้าซูอวี่ฉีเบาๆ แล้วหันหลังกลับเพื่อจากไป

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาหันหลัง แสงวาบก็ปะทุขึ้น และทันใดนั้นหนิงจื้อก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา

เมื่อเฉินผิงเห็นหนิงจื้อ เขาก็ตะลึง “หนิงจื้อ? นี่นายยังไม่ตายเหรอ?”

เขาจ้องไปที่หนิงจื้อด้วยความเหลือเชื่อ ในขณะนั้นรัศมีของฝ่ายหลังเปลี่ยนไปอย่างมาก แขนที่ถูกตัดของเขางอกกลับมาเหมือนดังเดิม

“เฉินผิง ฉันจะตายได้ยังไงในเมื่อฉันยังไม่ได้ล้างแค้นให้ตัวเองเลย แกนั่นแหละที่จะต้องดับดิ้นต่อหน้าฉัน” หนิงจื้อตอบอย่างโอหัง

ในขณะนั้น หนิงจื้อไม่ได้คิดจะลงมือกับเฉินผิงอย่างจริงจัง ในความคิดของเขา อีกฝ่ายไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะสู้กับเขาด้วยซ้ำ

“มั่นใจเหลือเกิน ความมั่นใจของนายนี่มาจากเจตจำนงสังหารในตัวนายหรือเปล่า?” เฉินผิงเอ่ย

เฉินผิงคิดว่าการที่หนิงจื้อปรากฎตัวก็ไม่ต่างอะไรกับการเอาวัตถุดิบสำหรับบำเพ็ญเพียรมาประเคนให้เขา เจตจำนงสังหารจำนวนมากในร่างของเขาสามารถเอาไปพัฒนาสุดยอดแห่งพลังของฉันได้แน่นอน

“เลิกเห่าซะที อีกเดี๋ยวแกก็จะได้เห็นเองว่าความมั่นใจของฉันมาจากไหน” พูดจบสีหน้าของหนิงจื้อก็เคร่งขรึม ในขณะที่รัศมีของเขาค่อยๆ หนาแน่นขึ้น

ทันใดนั้น ลำแสงอีกสองสามเส้นก็สว่างวาบไปทั่ว ตามด้วยการปรากฏตัวของจารชนผ้าคลุมม่วงหกคน

เมื่อมองไปที่จารชนผ้าคลุมม่วงหกคน เฉินผิงก็ขมวดคิ้วทันที โดยไม่คาดคิดว่าพวกเขาหกคนจะมาปรากฏตัว

การเผชิญหน้ากับจารชนผ้าคลุมม่วงเพียงหนึ่งหรือสองคนไม่ได้หนักหนานักสำหรับเขา แต่การเจอกับหกคนพร้อมๆ กันถือเป็นความท้าทายสำหรับเฉินผิงอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อเห็นเช่นนั้น ซูอวี่ฉี เสี่ยวหรูและคนอื่นๆ จึงรีบตั้งท่าต่อสู้ ไม่ว่าจะยังไงพวกเธอก็จะไม่ยอมอยู่เฉยเมื่อเฉินผิงตกอยู่ในอันตราย

“หนิงจื้อ นายมันขี้แพ้ รู้ไหมว่านายน่ะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน นายถึงได้เรียกกำลังเสริมยังไงล่ะ วางแผนที่จะเอาชนะฉันด้วยจำนวนที่เหนือกว่าสินะ?” เฉินผิงเย้ยหยันหนิงจื้อ

หนิงจื้อที่โดนเฉินผิงดูถูกเหยียดหยามหันไปหาจารชนผ้าคลุมม่วง โทสะพลุ่งพล่านอยู่ในตัวเขา

“จากนี้ไป เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันลงมือ พวกนายหกคนไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามายุ่ง เข้าใจไหม?” หนิงจื้อสั่งจารชนผ้าคลุมม่วงทั้งหก

การโจมตีนั้นเต็มไปด้วยความอัปยศอดสูและความแค้นที่หนิงจื้อต้องเผชิญ สิ่งที่เขาประสบในช่วงเวลานั้นทำเอาเขาทนทรมานอย่างสาหัส

สายลมที่หนาวเหน็บพัดผ่านไป ขณะที่หนิงจื้อเข้ามาใกล้ด้วยดวงตาแดงก่ำ

“มีฝีมือเพียงเท่านี้ แต่ยังคิดว่าจะทำร้ายฉันได้อีก? นี่นายไม่ประเมินตัวเองสูงไปหน่อยเหรอ?” เฉินผิงฉีกยิ้มให้หนิงจื้อ พลางพูดกับฝ่ายหลังด้วยท่าทางหยามเกียรติ

ขณะที่กรงเล็บของหนิงจื้อกำลังจะสัมผัสกับตัวของเฉินผิง แสงสีทองพร่างพราวก็พุ่งออกมาจากร่างของเฉินผิง

เมื่อร่างเกราะทองคำถูกใช้งาน เกล็ดสีทองเป็นชั้นๆ ก็ปกคลุมทั่วร่างกายของเฉินผิง

เคร้ง!

ซูอวี่ฉีและคนอื่นๆ ตะโกนขึ้นมาพร้อมๆ กับที่กรงเล็บของหนิงจื้อเสียบเข้าที่อกของเฉินผิง