หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2439

“เฉินผิง!”

“เฉินผิง!”

เมื่อเห็นเช่นนั้น ซูอวี่ฉี อู่เม่ยเอ๋อร์และเสี่ยวหรูก็ปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมาพร้อมกัน พวกเธอเตรียมพุ่งเข้าใส่หนิงจื้อ

อย่างไรก็ตาม พวกเธอกลับหยุดในวินาทีต่อมาและมองดูเฉินผิงด้วยความงุนงง

กรงเล็บของหนิงจื้อไม่ได้ทำให้เลือดกระเซ็นหรือสร้างบาดแผลแต่อย่างใด

เฉินผิงเย้ยหยันและส่งสายตาให้หนิงจื้ออย่างเหยียดหยาม

รอยยิ้มบนใบหน้าของหนิงจื้อแข็งทื่อและถูกแทนที่ด้วยความเหลือเชื่ออย่างถึงที่สุด

เขาทุ่มสุดแรงในการโจมตีด้วยกรงเล็บก่อนหน้านี้ และเฉินผิงโดนโจมตีเข้าอย่างจัง แต่ก็ยังไม่อาจทำให้เฉินผิงบาดเจ็บได้

หนิงจื้อไม่สามารถทำให้คู่ต่อสู้ของเขาได้รับอันตรายเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าอีกฝ่ายจะยืนนิ่งอยู่กับที่ก็ตาม

“ปะ-เป็นไปได้ยังไง? ไม่มีทาง!” ความขุ่นเคืองท่วมท้นในดวงตาของหนิงจื้อ ขณะที่เขามองไปยังเฉินผิง

หนิงจื้อต้องผ่านการฝึกฝนที่สุดแสนจะโหดร้ายเพื่อที่จะเอาชนะชายคนนั้นให้ได้

ตอนนี้เขาฝึกจนเสร็จสิ้นแล้ว หนิงจื้อคิดว่าเขาจะสามารถเอาชนะและแก้แค้นเฉินผิงได้อย่างง่ายดาย

แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินผิง

ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้เท่านั้น แต่เขายังไม่สามารถทำร้ายเฉินผิงได้แม้แต่นิดเดียว

เหตุการณ์ที่พลิกผันทำให้หนิงจื้อสิ้นหวังและตกตะลึง

ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่รู้สึกเช่นนั้น จารชนผ้าคลุมม่วงทั้งหกก็รู้สึกเช่นเดียวกันพร้อมขมวดคิ้วหลังจากที่ได้เห็นแบบนั้น พวกเขาไม่นึกว่าความสามารถของเฉินผิงจะเพิ่มพูนขึ้นได้ขนาดนี้ในเวลาอันสั้น

“คิดว่ามีแต่นายคนเดียวที่ฝึกฝนและพัฒนาตัวเองงั้นเหรอ? ขอบอกเลยนะว่านายจะไม่มีวันเหนือกว่าฉัน” เฉินผิงแค่นหัวเราะเยือกเย็น

จากนั้นเขาก็ซัดหนิงจื้อจนกระเด็นด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว ร่างของหนิงจื้อพุ่งออกไปไกลเหมือนว่าวสายป่านขาด ก่อนจะตกลงบนพื้นอย่างแรง

อั่ก!

“ทำไม? ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้” เขาแหงนหน้าคร่ำครวญ รู้สึกเหมือนสวรรค์ไม่ยุติธรรมกับเขา ฉันฝึกฝนอย่างหนักจนถึงขนาดยอมให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายที่สุดและการทรมานแสนสาหัส แต่ความพยายามทั้งหมดไร้ผล

ปัง!

จารชนผ้าคลุมม่วงคนนั้นถึงกับอึ้ง เมื่อเห็นเช่นนั้น จารชนผ้าคลุมม่วงคนอื่นๆ ก็ลุกขึ้นและเข้าล้อมรอบเฉินผิงและคนอื่นๆ ทันที

“เป็นอะไรไป? วางแผนจะรุมฉันงั้นเหรอ?” เฉินผิงถามอย่างเย็นชาขณะกวาดสายตามองจารชนผ้าคลุมม่วงหกคน

จารชนผ้าคลุมม่วงคนหนึ่งเดินเข้าไปหาเฉินผิงและพูดว่า “เฉินผิง เราจะไม่ฆ่าแก แต่แกก็ควรเจียมเนื้อเจียมตัวเสียดีกว่า ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าพวกเราใจร้าย”

เฉินผิงคิดว่าเสียงนั้นฟังดูคุ้นๆ ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าเป็นเสียงของใคร นี่มันอวี๋เชียน!

เฉินผิงไม่คาดคิดว่าคนที่ทรงพลังที่สุดของแปดมหาอาณาจักรลับอย่างอวี๋เชียนจะเป็นหนึ่งในจารชนผ้าคลุมม่วง

“พวกแกยังต้องการใช้ฉันในพิธีฟื้นฟูพลังวิญญาณ ดังนั้นพวกแกจะไม่กล้าฆ่าฉัน แล้วทำไมฉันต้องฟังแกด้วย? แกจะทำอะไรกับฉันเหรอถ้าฉันไม่ยอมทำตาม? ยังไงฉันก็จะออกไป” เฉินผิงเดินเข้าหาคนสำนักเวิ่นเต้า

หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของอวี๋เชียนก็แดงก่ำด้วยความโกรธ และเขาตะโกนว่า “หยุดมันไว้! เราฆ่ามันไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะทำให้มันพิการไม่ได้ จัดการซะ แล้วมาดูกันว่าแกจะยังทำตัวโอหังอยู่อีกหรือเปล่า!”

จากนั้นจารชนผ้าคลุมม่วงหลายคนก็พุ่งเข้าใส่เฉินผิง