“เฉินผิง!”
“เฉินผิง!”
เมื่อเห็นเช่นนั้น ซูอวี่ฉี อู่เม่ยเอ๋อร์และเสี่ยวหรูก็ปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมาพร้อมกัน พวกเธอเตรียมพุ่งเข้าใส่หนิงจื้อ
อย่างไรก็ตาม พวกเธอกลับหยุดในวินาทีต่อมาและมองดูเฉินผิงด้วยความงุนงง
กรงเล็บของหนิงจื้อไม่ได้ทำให้เลือดกระเซ็นหรือสร้างบาดแผลแต่อย่างใด
เฉินผิงเย้ยหยันและส่งสายตาให้หนิงจื้ออย่างเหยียดหยาม
รอยยิ้มบนใบหน้าของหนิงจื้อแข็งทื่อและถูกแทนที่ด้วยความเหลือเชื่ออย่างถึงที่สุด
เขาทุ่มสุดแรงในการโจมตีด้วยกรงเล็บก่อนหน้านี้ และเฉินผิงโดนโจมตีเข้าอย่างจัง แต่ก็ยังไม่อาจทำให้เฉินผิงบาดเจ็บได้
หนิงจื้อไม่สามารถทำให้คู่ต่อสู้ของเขาได้รับอันตรายเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าอีกฝ่ายจะยืนนิ่งอยู่กับที่ก็ตาม
“ปะ-เป็นไปได้ยังไง? ไม่มีทาง!” ความขุ่นเคืองท่วมท้นในดวงตาของหนิงจื้อ ขณะที่เขามองไปยังเฉินผิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...