หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2445

วันรุ่งขึ้น เฉินผิงและหูหม่าซือมุ่งตรงไปยังวัดหลิงอิน

สถานที่แห่งนั้นอยู่ห่างจากจิงตูไปเพียงไม่กี่ร้อยกิโลเมตร ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถมาถึงวัดหลิงอินได้ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง

วัดหลิงอินเคยเป็นสถานที่ที่มีชีวิตชีวา มีผู้คนจำนวนมากไปที่นั่นเพื่อทำการฝึกสมาธิ

อย่างไรก็ตาม สถานที่นั้นกลับถูกทิ้งร้าง ระหว่างการเดินทางไปอาราม เฉินผิงและหูหม่าซือไม่พบวิญญาณแม้แต่ดวงเดียว

ทว่าเมื่อพวกเขามาถึงวัดหลิงอิน พวกเขากลับต้องประหลาดใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าตัววัดนั้นเก่าแก่และทรุดโทรม ฝุ่นจับหนาแน่นปกคลุมไปทั่วทุกตารางนิ้วราวกับว่าไม่มีผู้คนอยู่อาศัยในสถานที่แห่งนี้เป็นเวลานานมากแล้ว

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้หัวใจของเฉินผิงหล่นวูบ

เมื่อก้าวเข้าสู่พื้นที่ของวัดหลิงอิน พวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยวัชพืชที่ขึ้นรกหนาตา โดยไม่มีนักบวชให้เห็นเลยแม้แต่คนเดียว

“ดูเหมือนว่าปรมาจารย์ช่างตีเหล็กที่ผมเคยพบในตอนนั้นจะไม่อยู่ที่นี่แล้วล่ะ” หูหม่าซือแสดงความคิดเห็นเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าสถานที่นี้ช่างเงียบเชียบและวังเวงเพียงใด เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาหลายปีแล้ว

เฉินผิงถอนหายใจ เขาพึมพำด้วยความผิดหวัง “เราไปกันเถอะ...”