หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2445

วันรุ่งขึ้น เฉินผิงและหูหม่าซือมุ่งตรงไปยังวัดหลิงอิน

สถานที่แห่งนั้นอยู่ห่างจากจิงตูไปเพียงไม่กี่ร้อยกิโลเมตร ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถมาถึงวัดหลิงอินได้ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง

วัดหลิงอินเคยเป็นสถานที่ที่มีชีวิตชีวา มีผู้คนจำนวนมากไปที่นั่นเพื่อทำการฝึกสมาธิ

อย่างไรก็ตาม สถานที่นั้นกลับถูกทิ้งร้าง ระหว่างการเดินทางไปอาราม เฉินผิงและหูหม่าซือไม่พบวิญญาณแม้แต่ดวงเดียว

ทว่าเมื่อพวกเขามาถึงวัดหลิงอิน พวกเขากลับต้องประหลาดใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าตัววัดนั้นเก่าแก่และทรุดโทรม ฝุ่นจับหนาแน่นปกคลุมไปทั่วทุกตารางนิ้วราวกับว่าไม่มีผู้คนอยู่อาศัยในสถานที่แห่งนี้เป็นเวลานานมากแล้ว

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้หัวใจของเฉินผิงหล่นวูบ

เมื่อก้าวเข้าสู่พื้นที่ของวัดหลิงอิน พวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยวัชพืชที่ขึ้นรกหนาตา โดยไม่มีนักบวชให้เห็นเลยแม้แต่คนเดียว

“ดูเหมือนว่าปรมาจารย์ช่างตีเหล็กที่ผมเคยพบในตอนนั้นจะไม่อยู่ที่นี่แล้วล่ะ” หูหม่าซือแสดงความคิดเห็นเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าสถานที่นี้ช่างเงียบเชียบและวังเวงเพียงใด เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาหลายปีแล้ว

เฉินผิงถอนหายใจ เขาพึมพำด้วยความผิดหวัง “เราไปกันเถอะ...”

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะจากไป รัศมีหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาพวกเขา วินาทีถัดมา ก็ปรากฏร่างของคนผู้หนึ่งยืนขวางทางพวกเขาไว้

เมื่อเฉินผิงเพ่งสายตามองร่างนั้น เขาก็ตระหนักว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาคือนักบวชวัยชราหน้าตามอมแมมในชุดที่ขาดรุ่งริ่ง

“คุณชาย ไหนๆ ก็มาถึงวัดหลิงอินแล้ว ทำไมคุณไม่นั่งลงและทำสมาธิสักเล็กน้อยก่อนออกเดินทางล่ะ?” นักบวชชราพูดกับเฉินผิงและหูหม่าซือ

หูหม่าซือมองนักบวชชราก่อนจะพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณจำผมได้มั้ยครับ? เราเคยพบกันครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน”

นักบวชชราชำเลืองมองหูหม่าซือ ก่อนจะส่ายศีรษะด้วยความรู้สึกเสียใจ “ฉันเดินทางท่องเที่ยวไปหลายแห่งและเจอกับผู้คนมากมาย ฉันจะจำทุกใบหน้าที่ฉันเคยเจอได้อย่างไร?”

“จำผมไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ แต่ที่เรามาที่นี่ก็เพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ”

หูหม่าซือไม่โกรธเลยที่นักบวชชราจำเขาไม่ได้

“สำนักผลาญอัคคีนี้อยู่ที่ไหน? ผมไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับมันมาก่อนเลย”

เฉินผิงเป็นคนที่รู้จักทั้งโลกมนุษย์ อาณาจักรลับแลและอาณาจักรลับแลเป็นอย่างดี แต่เขาก็ยังไม่เคยได้ยินชื่อของสำนักผลาญอัคคีมาก่อน

“คุณไม่รู้จักสำนักผลาญอัคคีเลยหรือ? มันตั้งอยู่ข้างๆ ยอดเขากระทิงมรกต คุณไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับสำนักใหญ่เช่นนี้มาก่อนได้ยังไงกัน?” นักบวชชราโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ

คำตอบของเขามีแต่ทำให้เฉินผิงและหูหม่าซือยิ่งสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายอดเขากระทิงมรกตตั้งอยู่ที่ไหน

“ย-ยอดเขากระทิงมรกตก็เป็นสถานที่ที่เราเคยไม่ได้ยินมาก่อนเหมือนกัน...” เฉินผิงพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้

"อะไรนะ? คุณถึงไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับยอดเขากระทิงมรกตด้วยงั้นเหรอ? ยอดเขากระทิงมรกตก็คือ—”

ขณะที่นักบวชชรากำลังจะดุเฉินผิงและหูหม่าซือ จู่ๆ เขาก็นิ่งไปราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาก็เริ่มร้องไห้ออกมาและคร่ำครวญ

การที่เขามีอารมณ์เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหันทำให้เฉินผิงและหูหม่าซือต่างตกตะลึง