หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2453

เมื่อเห็นเช่นนั้น หูหม่าซือก็โกรธจัด แม้ว่าเราจะอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์แต่คนเหล่านี้ก็อ่อนแอมาก! ฉันสามารถฆ่าพวกเขาทั้งหมดด้วยพลังฝ่ามือของฉัน ทำไมฉันถึงต้องรฟังคำขู่ของพวกเขาด้วยล่ะ?

ขณะที่หูหม่าซือกำลังจะโจมตี เฉินผิงก็ห้ามเขาไว้ เขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายทำร้ายผู้คนที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์โดยเจตนา

ขณะเดียวกัน ปรมาจารย์ค้อนเหล็กยิ้มออกมาอย่างไร้คำพูด ดูเหมือนว่าเขาจงใจให้เฉินผิงสัมผัสกับความเกลียดชังระหว่างมนุษย์ในอาณาจักรนิรันดร์แห่งนี้

“ตกลง เราจะไปกับคุณ” เฉินผิงพยักหน้าให้อาหลี่

ครู่ต่อมา ทุกคนก็เดินมาถึงหมู่บ้านหิน ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่อยู่อาศัยขนาดปานกลางที่มีประมาณร้อยกว่าครอบครัว มีการติดตั้งวงแหวนอาคมเอาไว้รอบๆ พรมแดน ซึ่งน่าจะป้องกันสัตว์ร้ายได้

มีหอคอยสังเกตุการณ์สองหลังทางทิศตะวันตกของหมู่บ้าน ทั้งคู่สูงราวสิบกว่าเมตร มียามพร้อมอาวุธประจำการอยู่ภายในหอคอยและที่ประตู

ขณะที่เฉินผิงจ้องมองที่ชุมชนเล็กๆ เขาก็นึกสงสัยอยู่ในใจว่า เหตุใดการป้องกันของที่นี่จึงแน่นหนาขนาดนี้?

เมื่ออาหลี่นำกลุ่มของเฉินผิงผ่านพ้นประตู ก็มีผู้คนมากมายทักทายชายคนนั้น

ชาวบ้านมองดูคนแปลกหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น มีเด็กสองถึงสามคนเดินตามหลังกลุ่มของเฉินผิง

ปฏิกิริยาแปลกๆ ของผู้คนที่นี่ยิ่งกระตุ้นความสนใจของเฉินผิงที่มีต่อหมู่บ้านหิน มีหมู่บ้านแบบนี้กี่แห่งในอาณาจักรนิรันดร์กันนะ? ตอนแรก ฉันคิดว่าทุกคนใน อาณาจักรนิรันดร์จะเป็นยอดฝีมือและฉันจะเห็นผู้จำแลงในทุกที่ที่ฉันไป แต่ว่าหมู่บ้านหินแห่งนี้นั้น นั้นตรงกันข้ามกับที่ฉันจินตนาการถึงอาณาจักรนิรันดร์อย่างสิ้นเชิง

“ให้เหล่าจ้านจัดการกับศพของสัตว์อสูรแล้วกันนะหยุ่นเอ๋อร์ พรุ่งนี้ผมจะช่วยคุณขายหนังสัตว์และแก่นอสูรในเมือง แล้วผมจะเอาเงินไปซื้อยาให้ยายของคุณ แล้วก็จำไว้นะ อย่าแอบออกจากหมู่บ้านไปล่าสัตว์อสูรตามลำพังอีก มันอันตรายเกินไป แม้ว่าคุณจะไม่ถูกสัตว์ปีศาจกิน แต่คุณก็ยังอาจตกอยู่ในอันตรายได้หากบังเอิญไปเจอกับผู้คนจากหมู่บ้านอื่น” อาหลี่เตือนหลังจากที่พวกเขาทั้งหมดเข้ามาในหมู่บ้านหิน

เมื่อหูหม่าซือเห็นกรงนั่น เขาก็ตกตะลึงก่อนจะตะโกนสาปแช่งอาหลี่เสียงดัง “แกไอ้หมาลอบกัด ไอ้สารเลว! แกกล้าดียังไงมากักขังเราไว้ที่นี่!”

อาหลี่เพียงแค่จ้องมองที่หูหม่าซืออย่างเย็นชาและเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร

“คุณพระ ให้ตายสิวะ เกิดอะไรขึ้นกับมนุษย์ในอาณาจักรนิรันดร์? ฉันรู้สึกเหมือนพวกเขาทั้งหมดบ้าบอกันไปใหญ่แล้ว” หูหม่าซือบ่น

“ฉันบอกคุณสองคนแล้วใช่ไหม สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในอาณาจักรนิรันดร์คือหัวใจของมนุษย์ ที่นี่มนุษย์มักจะระแวงคนอื่นอยู่เสมอ” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ

เฉินผิงถอนหายใจพร้อมกับคร่ำครวญว่า “ดูเหมือนว่ามนุษย์ในอาณาจักรนิรันดร์แห่งนี้กำลังประสบปัญหาระแวงกันเองอย่างรุนแรง ขณะที่ผู้คนในโลกมนุษย์เชื่อว่าอาณาจักรนิรันดร์นี้เป็นเหมือนกับสวรรค์ แต่มันก็หาได้เป็นเช่นนั้นไม่”