“ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก เรื่องราวของอสูรหุ้มเกราะพวกนี้มีความเป็นมายังไง?” เมื่อเฉินผิงเห็นปรมาจารย์ค้อนเหล็กน้ำตาไหล เขาจึงถามด้วยความสับสน
ปรมาจารย์ค้อนเหล็กเช็ดน้ำตาของและพูดว่า “อสูรหุ้มเกราะเหล่านี้ได้รับการเลี้ยงดูโดยสำนักหลอมเซียน ซึ่งก็เพื่อจุดประสงค์ในการขุดแร่วิญญาณ แต่หลังจากที่สำนักหลอมเซียนถูกทำลายลง ก็ไม่มีใครเลี้ยงพวกมันอีก ฉันไม่คิดเลยว่าพวกมันจะยังมีชีวิตอยู่”
“ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก ทำไมอสูรหุ้มเกราะพวกนี้ไม่หนีไปหาอะไรกินข้างนอกแทนล่ะ?” หูหม่าซือเอ่ยถาม
“คุณไม่เข้าใจ เมื่ออสูรหุ้มเกราะเหล่านี้ถูกฝึกให้เชื่องและถูกกักขังไว้ พวกมันจะไม่จากไปไหน พวกมันยอมตายดีกว่าทิ้งเหมืองนี้ไป” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กอธิบายพร้อมส่ายศีรษะ “นอกจากนี้ แม้ว่าพวกมันจะออกจากเหมืองไป พวกเขาก็จะไม่สามารถหาอาหารกินได้ เพราะพวกมันกินแก่นแทของแร่วิญญาณเป็นอาหาร”
“แต่ว่าเหมืองนี้เต็มไปด้วยแร่วิญญาณมากมาย ทำไมพวกอสูรหุ้มเกราะถึงไม่กินมันเข้าไปล่ะ? พวกมันทำได้แค่รอและอดตายอย่างนั้นเหรอ?” เฉินผิงถาม
“แร่วิญญาณเหล่านี้ยังไม่ได้รับการสกัด อสูรหุ้มเกราะไม่สามารถกินพวกมันได้ แร่จะต้องได้รับการสกัดออกมาเสียก่อนจึงจะสามารถป้อนให้พวกมันได้ เมื่อกี้พวกมันคงสัมผัสได้ถึงรัศมีของฉัน ดังนั้นพวกมันจึงใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อเรียกความสนใจของฉัน”
เมื่อเขาพูดจบ รัศมีของปรมาจารย์ค้อนเหล็กก็ปะทุขึ้นทันที เมื่อพลังหล่อหลอมพุ่งออกมาจากร่างกาย เพียงไม่นาน ค้อนขนาดใหญ่ก็ก่อตัวขึ้นในมือของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...